آرژانتین: دفاع
هیچوقت آرژانتین نگرانی ای در مورد مهاجمانش نداشته است، ولی نگرانی دیرینه آن ها در مورد مدافعان، باز هم در آستانه جام جهانی 2014 سراغ آن ها آمده است.
فدریکو فرناندز به عنوان بهترین مدافع وسط آن ها ظاهر شده است و همچنین ازیکوئل گارای نیز یک انتخاب خوب است، ولی این مدافعین نمی توانند رقیبی برای مدافعانی همچون زوج دفاعی برزیل باشند.
در سمت چپ هم علامت سوالی برای این تیم وجود دارد و به نظر می رسد مارکوس روجو انتخاب اصلی باشد.
بوسنی و هرزگووین: دفاع
بوسنی و هرزگووین اولین جام جهانی تاریخ خود را تجربه می کند و این برای آن ها یک مزیت است.
خط حمله آنها با ستاره ها به جلو حرکت می کند، هافبک های آن ها سرعتی و با استعداد هستند، دروازبان آن ها کلاس جهانی است. تنها قسمت ضعیف آنها، خط دفاع آن هاست، که مصدومیت باعث شده تا بازیکنان انتخابی در دفاع وسط و کناره ها معلوم نباشد.
شاید سد کولاسیناک چهارمین نفر در خط دفاع بوسنی باشد و سمت چپ خط دفاع این تیم را به طور دائم در اختیار گیرد.
ایران: آمادگی جسمانی و سن بالای بازیکنان
ایران ستاره های با کیفیتی در خط حمله خود دارد و متکی بر دفاعی است که توسط سید جلال حسینی رهبری می شود، ولی مشکل دیرینه آمادگی جسمانی هنوز هم این تیم را تهدید می کند.
اکثر بازیکنانی که به تیم ملی ایران دعوت می شوند از باشگاه های این کشور هستند که در سطح پایینی قرار دارند و نمی توانند 90 دقیقه با یک فرم خوب بازی کنند.
بدتر از آن، انتخاب های کم کیروش (اگر انتخابی وجود داشته باشد) برای استراحت به بازیکنان مصدوم و یا خسته است.
نیجریه: توانایی نابود کردن خود
مربی نیجریه استفان کشی یکی از بزرگترین تیم های فوتبال آفریقا را برعهده دارد. تیمی که از آن انتظار بالایی می رود.
او تقریبا بیشتر بازیکنان اصلی و پیر خود را از تیم ملی بیرون کرده و آن ها را با چند بازیکن جوان و با استعداد پر کرده. این استراتژی باعث شد که آن ها بتوانند جام ملت های افریقا را ببرند و به راحتی به جام جهانی برسند. با این حال فدراسیون فوتبال نیجریه از بی تجربگی بیش از حد تیم ملی این کشور ناراضی است.
کشی یک قدم از برخورد با فدراسیون فوتبال نیجریه دور تر شد اما به ازدست دادن شغل خود نزدیک تر شد و این باعث می شود که آرزوهای نیجریه در مورد عملکردی فوق العاده بر باد رود.
