طرفداری - ایده ساخت یک استادیوم اختصاصی، اولین بار در ذهن پیرو پیرلی، رئیس آن زمان باشگاه میلان شکل گرفت. ساخت بیشتر استادیوم ها در ایتالیا، در آن زمان با بودجه عمومی بود و به همین جهت، صاحب پیست دو میدانی و سایر ورزش ها بود تا استفاده ای عمومی داشته باشد. مانند استادیو المپیکوی رم، دل آلپی تورین و سن پائولوی ناپل که صاحب پیست دو میدانی دور زمین فوتبال هستند. اما سن سیرو اینگونه نبود زیرا به سبک استادیوم های انگلیسی ساخته شد.
ساخت ساز استادیوم جدید در سال 1925 آغاز شد و پروژه نامش را با "استادیوم فوتبال جدید سن سیرو" آغاز کرد. اولین دیدار با حضور میلان برگزار شد که در ابتدا مالک سن سیرو بود. در آن دیدار، اینتر موفق شد با نتیجه 6-3 میلان را شکست دهد. نراتزوری در آن زمان در استادیوم چیویکا آرنا بازی هایش را برگزار می کرد. استادیومی که از مرکز شهر حدود یک ساعت دور بود.
با این حال در سال 1947 شهردار میلان این استادیوم را خریداری کرد و هر دو باشگاه میلان و اینتر در سن سیرو به میدان می رفتند و هر دو تیم، در واقع مستاجر این ورزشگاه شدند. چیویکا آرنا هنوز هم مورد استفاده تیم بررا کالچوی شهر میلان است.
سن سیرو در جام های جهانی 1934 و 1990 و یورو 1980 شاهد بازی های جذابی بود و آتزوری تا به حال از زمان تاسیس در این استادیوم شکست نخورده است.
از سال 1980، نام استادیوم به یاد فوق ستاره سابق اینتر و میلان، جوزپه مه آتزا تغییر یافت. با این حال، هواداران در سراسر جهان همچنان این استادیوم را سن سیرو می خواندند. سن سیرو، میزبان کنسرت بزرگان موسیقی تاریخ جهان مانند مایکل جکسون، باب مارلی و بروس اسپرینگستین بوده است. در سال های اخیر ایده های زیادی در مورد این استادیوم مطرح شده و خیلی ها معتقدند که امکانات و ساز و کار آن باید مدرن شود.
میلان برنامه دارد تا در منطقه پورتلو ورزشگاه جدیدی را تاسیس کند و بازی های خود را به آنجا منتقل کند و اینتر نیز ایده هایی مانند ساخت استادیوم جدید یا خرید سن سیرو و بازسازی آن را دارد.
استادیو جوزپه مه آتزا یکی از شناخته شده ترین استادیوم های جهان است که مطمئنا حتی اگر دو تیم بزرگ شهر میلان از آنجا نقل مکان کنند، خاطره بازی های بزرگی که در آن برگزار شد، هرگز از یاد فوتبال دوستان جهان پاک نخواهد شد.
