طرفداری- کتاب یوونتوس، تاریخی سیاه و سفید، در بیست و سه بخش، در فوریه 2015 منتشر شده است. آدام دیگبی که در وبسایت های مختلف، می نویسد، این کتاب را نوشته است، ترجمه ای که در ادامه می خوانید، برگردان نسخه انگلیسی کتاب است.
یوونتوس؛ تاریخی سیاه و سفید (1)؛ متولد شده روی نیمکت معروف
یوونتوس؛ تاریخی سیاه و سفید (2)؛ پنج سال طلایی باشگاه یوونتوس
از زمان تأسیس باشگاه یوونتوس در سال 1897 تا سال 2012، یوونتوس از کوچ کردن در استادیوم‌های مختلف، لذت کافی را برده است. بازی‌های اولیه آن‌ها در پارکو دل والنتینو و پارکو چیتادلا برگزار می‌شد، آن‌ها سپس به ولدورم اومبرتو نقل مکان کردند، جایی که در سال 1905 اولین اسکودتو خود را فتح کردند. پس از آن، انتقال دیگری به کورسو مارسیلیا، جایی که یوونتوس تا سال 1933 در آنجا باقی ماند و 4 اسکودتو دیگر را فتح کرد، صورت گرفت.
در همین زمان بود که ادواردو آنیلی، تصمیم گرفت، دهکده کوچک ویلار پروسا را در دامنه های ارتفاعات پینرولو بنا نهد. او خانواده اش را به آنجا منتقل کرد و هنوز هم آن مکان متعلق به خاندان آنیلی می‌باشد. یک کلیسای شخصی هم آنجا قرار دارد که خانواده آنیلی آنجا غسل تعمید داده می‌شوند، ازدواج می‌کنند و همانجا هم دفن می‌شوند. از جنبه ای که به باشگاه یوونتوس مرتبط باشد، پناهگاهی بود برای یوونتوس در زمان آوارگی جنگ جهانی دوم.
این شهر تا اوایل دهه 1980 به عنوان کمپ تمرینی باشگاه یوونتوس مورد استفاده قرار می‌گرفت و حتی بعد از آن هم، این روزها مقصد کمپ تابستانی و پیش فصل باشگاه یوونتوس است. با گذر زمان و روی آوردن به فوتبال مدرن و تقاضاهای مالی هنگفت، باشگاه مجبور شد برای سفرهای خارجی و میزبانی از بازی هایی با پرستیژ بالاتر، یک مجموعه تمرینی جدید را ایجاد کند تا با حضور تماشاگران بیشتر، بتواند درآمد مالی بیشتری داشته باشد.
یوونتوس این روزها پیش از آغاز اولین بازی فصلش در ویلارپروسا به مصاف تیم جوانان خود می‌رود. آن‌ها می‌خواهند سنت لا ماداما را که بزرگ کردن فرزند خود است را حفظ کنند. این بازی در ایتالیا به بازی خانوادگی معروف شده است. در این روز، خانواده بازیکنان هم همراه آنان در ویلار پروسا حاضر خواهند شد و اولتراهای تیم کدورت‌های طول فصل را فراموش می‌کنند و در کنار سایر هواداران روز لذت بخشی را رقم خواهند زد.
هواداران مشتاقانه، زمانی که یوونتوس به ویلار پروسا می‌رود، در خیابان‌ها به شادی می پردازند و جو فوق العاده و منحصر به فردی شهر را فرا می‌گیرد. نسل های مختلف خانواده آنیلی نظاره گر بازی هستند، به مانند پدرانی که فرزندانشان را در پارک در حال بازی کردن می‌بینند. به این ترتیب ویلار پروسا هر سال یک بار سر زنده می‌شود و جان تازه ای می‌گیرد، آن‌هم با سفر یکی از معروف ترین و محبوب ترین تیم های دنیا به آنجا.
خانه بعدی یوونتوس به دستور ایل دوچه (بنیتو موسولینی) ساخته شد، زمانی که در سال 1933 شهر تورین، میزبان مسابقات دانش آموزی شده بود. استادیوم و ماراتونا نمادین به طور شگفت آوری در کمتر از هشت ماه کامل شد. آنجا تا سال 1989 میزبان مسابقات خانگی یوونتوس بود، فتح هفده اسکودتو و هفت کوپا ایتالیا در دوران حضور یوونتوس در این استادیوم، باعث شد تا یوونتوس دو ستاره(هر ستاره به نشانه 10 قهرمانی) را روی پیراهنش اضافه کند.
پس از آن یوونتوس به استادیوم دل آلپی نقل مکان کرد، استادیوم را استودیو هاتر در تورین، طراحی کرده بود. استادیوم آلپ‌ها (استادیوم دل‌آلپی) برای میزبانی از بازی های جام جهانی 1990 ساخته شده بود و میزبان اشک‌های پل گاسکوئین در نیمه نهایی جام جهانی 1990 هم بود، دیداری که انگلیس با توقف مقابل آلمان از راهیابی به فینال جام جهانی بازماند. این استادیوم با دیدار منتخب یوونتوس و تورینو با پورتو افتتاح شد که با برتری 4-3 آن‌ها مقابل تیم پرتغالی همراه شد. بیانکونری در دل آلپی، هفت اسکودتو و دو کوپا ایتالیایی دیگر را به ویترین افتخاراتش اضافه کرد. این استادیوم علاوه بر خاطرات خوب برای هواداران یوونتوس، نفرت آن‌ها را نیز به دنبال داشت. پیست دو میدانی اطراف زمین باعث شده بود زمین بازی به وضوح دیده نشود و هواداران همیشه نسبت به این موضوع معترض باشند، این در حالی بود که این استادیوم برای هیچ یک از مسابقات دو میدانی مورد استفاده قرار نگرفته بود.
اگرچه یوونتوس، حمایت فوق العاده ای را در ایتالیا به خود جلب کرده بود، امّا استادیوم دل آلپی به ندرت پر می‌شد و میانگین تماشاگران آن همیشه از عدد 38 هزار بالاتر نمی‌رفت، عددی که فاصله بسیاری با 67 هزار و 299 نفر ظرفیت استادیوم داشت. علاوه بر این، در دیدار یوونتوس مقابل سامپدوریا در کوپا ایتالیا فصل 2002، تنها 237 تماشاگر نظاره گر بازی بودند. هواداران یوونتوس در سرتاسر ایتالیا بودند و اگرچه یوونتوس پر ببینده ترین تیم ایتالیا به شمار می‌رفت، امّا کمبود تماشاگر باعث شد تا آن‌ها به فکر این بیافتند که برخی بازی های خانگی خود را در شهرها و استادیوم‌های دیگر برگزار کنند.
یوونتوس فصل 1994-95 بازی های خانگی اش در نیمه نهایی و فینال یوفا کاپ را در سن سیرو برگزار کرد. این اتفاق پس از آن افتاد که یوونتوسی ها در دیدارهای خانگی نتوانستند مقابل زسکا سوفیا، ماریتیمو و اینتراخت فرانکفورت استادیوم خود را مملو از تماشاگر ببینند.
علی رغم فاصله 126 کیلومتری با میلان، 80 هزار و 754 نفر (ظرفیت آن موقع سن سیرو زیر نظر یوفا) وارد استادیوم شدند و بانوی پیر موفق شد 4-3 بروسیا دورتموند را در مجموع دو دیدار رفت و برگشت مغلوب کند. پیش از آن‌که یووه با همین تعداد تماشاگر در سن سیرو، با دو گل دینو باجو در فینال یوفا کاپ، مغلوب پارما شود.
یکسال نگذشته بود که یوونتوس دوباره به فینال مسابقات اروپایی رسید و با شکست دادن آژاکس در ضربات پنالتی برای دومین بار قهرمان اروپا شد. در حالی که در نیمه نهایی رقابت‌ها، در دل آلپی یوونتوس با 55 هزار تماشاگر مقابل نانت فرانسه قرار گرفته بود، در فینال، استادیوم المپیکو رم، پر از تماشاگر شده بود و یوونتوس برای دومین فصل پیاپی یک استادیوم ایتالیایی را برای مسابقات اروپایی، سولد اوت(sold out) می‌کرد.
این مسئله باعث شد تا یوونتوس برای سومین بار یک مسابقه اروپایی را در یک استادیوم دیگر میزبانی کند، پس از آن‌که یوونتوس 6-1 در پاریس، پاریسن ژرمن را در سوپرکاپ اروپا شکست داد، پاریسی ها به سیسیل آمدند و در استادیوم رنزو باربرا که 35 هزار و 100 نفر آن را پر از تماشاگر کرده بودند، با دو گل ویالی و دل پیرو مغلوب شاگردان لیپی شدند، تیمی که آن دوران، موفق ترین تیم برهه زمانی خود لقب داشت.
یوونتوس حتی در فصل 2005-2006 هم اسکودتو را در زمینی که ارتباطی به آن روزهای فوتبال ایتالیا نداشت، فتح کردند. محرومیت زرشکی پوشان رجینا از میزبانی در اورسته گرانیلو، باعث شد تا آن‌ها در سن نیکولا باری میزبان یوونتوس باشند. فاصله 866 کیلومتری تورین با باری هم باعث نشد تا یوونتوس در سن نیکولا بدون هوادار باشد و 59 هزار هوادار در استادیوم به تشویق یوونتوس آمدند. دل پیرو و ترزگه زننده گل‌های یوونتوس در آن بازی بودند تا بیست و نهمین قهرمانی یوونتوس در پولیا رقم خورد، قهرمانی قبل از آغاز رسوایی کالچوپولی.
یوونتوس حتی در فصل 2010-11 هم مجبور شد برای یک بازی خانگی در پلی آف لیگ اروپا، به آلبرتو برالیا در مودنا کوچ کند. همزمانی کنسرت U2 باعث شد تا یوونتوس در برالیا از شامروک روورز میزبانی کند. شرایط فوتبال امروز و میزان درآمدها باعث شد تا باشگاه‌های ایتالیایی به دنبال ساختن استادیومی اختصاصی بیافتند. آن‌ها فهمیده بودند با وجود قانون فیرپلی مالی، دخل و خرج آن‌ها باید با هم بخواند و بی برنامه نمی‌توان دیگر هزینه کرد.
اکثر استادیوم‌های ایتالیا متعلق به شهرداری‌های هر منطقه بود، به عنوان مثال ناپولی، در فصل 2011-12 تنها 14 میلیون یورو از درآمد بلیت فروشی سن پائولو را دریافت کرد، در حالی که در هر بازی بیش از 40 هزار نفر در استادیوم حضور داشتند. میانگین تماشاگر 23 هزار نفری باعث شده بود تا حسادت یوونتوس نسبت به سایر تیم‌ها در ایتالیا بالا رود. محبوب ترین تیم کشور چکمه ای، استادیومی مملو از تماشاگر نداشت و در میان تیم‌های مطرح اروپایی کمترین میانگین حضور تماشاگر را داشت و در ایتالیا هم از این حیث در رده هشتم بود.
امّا به لطف برنامه‌هایی که ژان کلود بلان ارائه داد، یوونتوس در محل دل آلپی، استادیوم تازه ای را بنا نهاد. استادیومی 41 هزار نفری در کنار همان استادیوم قدیمی شهر. علی رغم هزینه 120 میلیون یورویی پروژه، حق نام گذاری استادیوم به شرکت SportFive فروخته شد که 95 میلیون یورو را به یوونتوس بازگرداند، تجارت فوق العاده مسئولان یوونتوس باعث شد آن‌ها تنها با 25 میلیون یورو هزینه، صاحب استادیومی مدرن در ایتالیا شوند.
باشگاه به صورت جداگانه با اسپانسرها و موسسات مختلف، قراردادهایی را به امضا رساند تا سعی کند، از سایه شهرداری شهر تورین خارج شود و استادیوم را به مالکیت خود در آورد. خیلی زود Sony، Cartasi و Balocco با یوونتوس دست همکاری دادند.
جدای از تمام هزینه ها، مخارج، سود مالی و غیره، آن‌ها اکنون مالک یک استادیوم بودند، احساسی را داشتند که هیچ وقت نمی‌توانستند در دل آلپی یا کوموناله تجربه کنند.
