طرفداری- کاپیتان جدید میلان تنها انتقال پر حاشیه تابستان نبود. فدریکو برناردسکی با ۳۵ میلیون پوند از فیورنتینا به یوونتوس رفت و جنجال‌هایی را به پا کرد. هواداران در ایتالیا همواره باید منتظر انتقال‌های غیر قابل پیش بینی باشند. بونوچی و برناردسکی آخرین کسانی هستند که این روند را دنبال کرده اند.
رنزو ده ویچی: میلان به جنوا، ۱۹۱۳
رنزو ده ویچی که به خاطر استعداد فرا زمانی‌‌اش لقب "پسر خدا" گرفته بود وقتی در سال ۱۹۱۳ به جنوا رفت نقل تمام محافل خانواد‌گی ایتالیا بود. ده ویچی در طول روز کارمند بانک بود و در آخر هفته‌ها تبدیل به یک مدافع چپ استثنایی می‌‌شد و جنوا شدیداً روی او برای دوران تازه خود حساب باز کرده بود.
با این حال، فوتبال ایتالیا در دوران کودکی خود بود و حرفه‌ای گری بازیکنان "گناه" خوانده می‌‌شد. تقریبا یک دهه بعد در سال ۱۹۲۶ بود که چنین انتقال‌هایی قانونی شناخته شد. جنوا اما بی خیال مهره خود نمی‌‌شدند. ده ویچی میلان را ترک کرد و ابتدا کارمند بانک جنوا شد. بانکی که توافق کرد بالاتر از دستمزد همیشگی را به ده ویچی بدهد. ۲۴ هزار لیره‌ای که او می‌‌گرفت در واقع دستمزد بازی وی بود.
دینو زوف: مانتووا به ناپولی، ۱۹۶۷
دینو زوف را با بلند کردن جام جهانی ۱۹۸۲ و تقریبا تمام جام‌های ممکن در یوونتوس به یاد داریم اما رفتن او به ناپولی در سال ۱۹۶۷ از جنجالی‌ترین انتقال‌های تاریخ سری آ است.
بازیکن ۲۵ ساله کاملا مردد بود که بین اینتر یا میلان کدام را انتخاب کند. روز آخر فصل نقل و انتقالات به سر رسید و او در مانتووا ماند. با این حال، چندی پس از نیمه شب روز ددلاین، اخباری به گوش مردم رسید که ناپولی هر دو تیم شهر میلان را شکست داده است و با ۱۲۰ میلیون لیره زوف را به خدمت گرفته است.
اینکه ناپولی چطور این کار را کرد هنوز هم بحث محافل است. بعضی‌‌ها از هوش جیواچینو لاورو رئیس باشگاه ناپولی حرف می‌‌زنند که کار‌های دو باشگاه میلانی را شدیداً زیر نظر داشت و در آخر پیشنهادی بالاتر از هر دو آنها ارائه کرد. بعضی دیگر ادعا می‌‌کنند که برونو پساولا سرمربی ناپولی بود که آلبرتو جیوانینی که یک خبرنگار بود را به باشگاه مانتووا فرستاد و وقتی کار انتقال تمام شده بود به رئیس باشگاه ناپولی اطلاع دادند. زمانی که او مجبور به پرداخت بود و دیگر نمی‌‌توانست مخالفت کند.
در آخر، زوف ۱۴۳ بازی برای ناپولی در لیگ انجام داد و در تمام بازی‌های ممکن ناپولی حضور داشت. پس از آن در ۱۹۷۲ به یوونتوس رفت و تاریخ سازی کرد.
جوزپه ساوولدی: بولونیا به ناپولی، ۱۹۷۵
ترور فرانسیس می‌‌تواند ادعا کند که اولین بازیکن میلیونی فوتبال بریتانیا است( برایان کلاف این رقم را ۹۹۹،۹۹۹ پوند می‌‌داند). با این حال این جوزپه ساوولدی بود که این رکورد را ۴ سال قبل تر شکسته بود. زمانی که از بولونیا به ناپولی پیوست.
ناپولی ۲ میلیارد لیره یا همان ۱.۲ میلیون پوند در آن زمان خرج این مهاجم کرد. بازیکنی که در تمام رقابت‌ها ۱۴۰ گل به ثمر رسانده بود و بولونیا را قهرمان کوپا ایتالیا در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۴ کرده بود. رکورد قبل از وی در اختیار یوهان کرایوف بود که دو سال قبل از آن، از آژاکس با مبلغ ۹۲۲ هزار پوند به بارسلونا پیوسته بود. برای ناپولی که فصل قبل از آن را سوم و دو فصل قبل تر از آن دوم شده بود، ساوولدی قرار بود پازل آنها را تکمیل کند. چیزی که رخ داد آن نبود که تصور می‌‌شد. ناپولی هیچگاه بهتر از رتبه پنجم جدول را به دست نیاورد.
پائولو روسی: ویچنزا / یوونتوس به ویچنزا، ۱۹۷۸
روسی با ۲۱ گل خود ویچنزا را به سری آ در فصل ۱۹۷۶-۱۹۷۷ رساند. فصل بعد ۲۴ گل دیگر زد تا با کمال شگفتی تیمش را دوم کند. عملکرد روسی، پیراهن تیم ملی در جام جهانی ۱۹۷۸ را به وی هدیه داد. ویچنزا و یوونتوس، هر کدام ۵۰% از مالکیت این بازیکن را در اختیار داشتند.
با توجه به اینکه دو باشگاه نمی‌‌توانستند با هم به توافق برسند، روسی باید سرنوشت خود را با "دو پاکت" حل می‌‌کرد. داستانی بسیار رایج در آن سال‌های فوتبال ایتالیا. در این شکل از معامله، دو باشگاه رقمی را روی یک پاکت خواهند نوشت. هر تیمی که رقم بالاتری را روی پاکت نوشته باشد، حق مالکیت بازیکن را به دست خواهد آورد و باید آن رقم را بپردازد.
ویچنزا، قدرت مالی یوونتوس را نداشتند و انتظار می‌‌رفت که این قمار را ببازند با این حال این رئیس باشگاه آنها یعنی جوزپه فرینا بود که برنده این قمار شد. وی که بعد‌ها مسول میلان شد، روی پاکت عدد ۲.۶۱ میلیارد لیره یا همان ۱.۷۵ میلیون پوند را نوشت.
این عدد بسیار بزرگتر از عدد یوونتوس بود و روسی را گران قیمت‌ترین بازیکن تاریخ کرد اما فرینا با آن عدد تیمش را در فصل بعد به سری ب فرستاد. روسی به پروجا رفت که به خاطر رسوایی شرط بندی دو سال محروم شد و در آخر به یوونتوس پیوست آن هم درست زمانی که قرار بود ایتالیا به جام جهانی ۱۹۸۲ برود. جامی که روسی با ۶ گلش، آتزوری را بر بام جهان قرار داد.
اگستینو دی بارتولومی: رم به میلان، ۱۹۸۴
در می ۱۹۸۴، اگستینو دی بارتولومی پس از ۱۲ سال کاپیتانی گرگ ها، به اولین قهرمانی اروپایی باشگاه بسیار نزدیک شده بود. با این حال لیورپول در خانه جیالوروسی آنها را در پنالتی‌ها برد و قهرمان اروپا شد. چند ماه بعد، دی بارتولومی تیم شهرش را ترک کرد و بعد از ۱۵ فصل بازی به میلان رفت. میلانی که یکی از تلخ‌ترین انتقال‌ها را برای هواداران رم رقم زد.
خودش روزی گفته بود:
چرا می‌‌روم، نمی‌‌دانم!
دی بارتولومی در ۱۰ سالگی آن شکست تلخ برابر لیورپول جان خود را گرفت و خودکشی کرد. وی در اولین دیدار برابر تیم سابق خود، در خانه باشگاه جدیدش گل زد و به شدت خوشحالی کرد. می‌‌خواست مطمئن شود که المپیکو برای وی جشن بازگشت نمی‌‌گیرد. بازگشتش به شهر رم تقریبا شورش به پا کرد. در بازی هم دعوا‌ها کم نبود.
در آخر، دی بارتولومی هیچگاه در میلان به اوج خود نرسید. روسونری در ۳ سال حضور وی هیچگاه مدعی قهرمانی سری آ نشد و فقط یک بار در سال ۱۹۸۵ به فینال کوپا ایتالیا رسید که به سمپدوریا باختند. تیمی که جیانلوکا ویالی، روبرتو مانچینی و گریم سونس را داشت.
روبرو باجو: فیورنتینا به یوونتوس، ۱۹۹۰
دو نوع انتقال داریم. انتقال‌های جنجالی و انتقال‌هایی که شورش به پا می‌‌کنند. رفتن باجو به یوونتوس گزینه دوم بود. خیابان‌های فلورانس در خشم می‌‌زیست.
دم اسبی آسمانی وقتی در تابستان ۱۹۹۰ به یوونتوس رفت با ۸ میلیون پوند گران‌ترین بازیکن تاریخ شد. فلاویو پونتلو رئیس باشگاه فیورنتینا دو روز در ورزشگاه خانگی مجبور به سنگر گرفتن شد چون بیرون از ورزشگاه جانش در خطر بود. ۹ نفر دستگیر و ۵۰ نفر زخمی شدند. هواداران شیشه‌های نوشیدنی خود را به دیوار‌های باشگاه می‌‌کوبیدند. برای هواداران ویولا، باجو اسطوره شده بود. ۵ فصل حضور او در فلورانس و تصمیم پونتلو به فروشش به یوونتوس، فوران خشم ساخته بود. یوونتوس از منفور‌ترین تیم‌ها برای فیورنتینا آن زمان و رقیب جدی آنها بود.
در اولین بازگشته به فرانچی، باجو با سوت‌ها و هو هواداران روبرو شد. باجو عاشق فیورنتینا بود و نخواست پنالتی یوونتوس را بزند. زمانی که تعویض شد، شال فیورنتینایی که به سمتش پرتاب شده بود را در دست گرفت و آن را محکم چسپید. این حرکت فقط باعث عصبانیت هواداران یوونتوس شد. سیاه و سفید‌ها هیچگاه باجو را خودی ندانستند. ۲۷ سال بعد، برناردسکی همین راه را پیموده است.
کریستین ویری: لاتزیو به اینتر، ۱۹۹۹
کریستین ویری، از هیجان انگیز‌ترین مهاجمان تاریخ سری آ، هیچگاه خیال سر و سامان گرفتن در یک باشگاه نداشت. در تابستان ۱۹۹۹، اینتر باشگاه نهم وی شد. اینتر چیزی حدود ۹۰ میلیارد لیره یا بهتر بگوییم ۶۹ میلیارد لیره به اضافه دیگو سیمئونه را به عقاب‌ها دادند. ویری سه ماه از تنها فصلش در لاتزیو را مصدوم بود و حالا باید به اعجوبه‌ای می‌‌پیوست که همه وی را بهترین مهاجم دنیا می‌‌دانستند. آهویی که(بعد ها) شکست. رونالدو نازاریو.
او مغرور تر از هر آنچه که دیدید است. نمی‌‌خواستیم او را بفروشیم اما نمی‌‌توانم کسی را به زور نگه دارم که می‌‌خواهد برود.
بوبو ۱۲ ماه قبل، از اتلتیکو مادرید به اینتر پیوسته بود. در آخر اما، هیئت مدیره لاتزیو بود که در این انتقال موفق بود. ویری در ۱۴۴ بازی سری آ، ۱۰۳ گل برای اینتر زد اما زوج او و رونالدو هیچگاه جام بزرگی نگرفت. رونالدو دو بار مصدوم شد و لاتزیو در اولین فصل بدون ویری، در خود میلان قهرمان لیگ شدند و جلو قهرمانی اینتر در فصل ۲۰۰۲ را گرفتند. آنها در هفته آخر اینتر را ۴-۲ شکست دادند و قهرمانی را به یوونتوس کادو دادند.
گابریل عمر باتیستوتا: فیورنتینا به رم، ۲۰۰۰
یک جام در این باشگاه با ارزش تر از ۱۰ جام در میلان یا یوونتوس است.
اینها را گابریل باتیستوتا گفته بود وقتی با سوال ترک فیورنتینا روبرو شده بود. کمتر بازیکنی را می‌‌توانید پیدا کنید که اندازه باتیگل با هواداران فیورنتینا انس پیدا کرده باشد. با این حال، در ۳۱ سالگی، او سرانجام تسلیم عقلش شد و به ندای قلبش گوش نداد. باتیگل به رم رفت تا لیگی را ببرد که در فلورانس نمی‌‌توانست به چشم ببیند.
اگر باتیستوتا می‌‌خواست به پایتخت برود، رم کاملا آماده پذیرایی از او بود. وقتی دید‌ند که رقیب آنها سال قبل لیگ را به خانه برده است، آنها ۲۳.۵ میلیون پوند برای باتیستوتا خرج کردند. این عدد هنوز هم برای بازیکنان بالای ۳۰ سال رکورد محسوب می‌‌شود. سرمایه گذاری گرگ‌ها به خوبی جواب داد. در ۲۸ بازی، باتیستوتا ۲۰ گل زد و رم را به اولین قهرمانی خود بعد از ۲۸ سال رساند.
زلاتان ابراهیموویچ: یوونتوس به اینتر، ۲۰۰۶
تابستان ۲۰۰۶، ایتالیا مملو بود از اخبار جنجالی. ایتالیا در آلمان تاج پادشاهی بر سر گذاشت آن هم در زمانی که هواداران در خانه درگیر کالچوپولی بودند. یوونتوس به سری ب سقوط کرد و قهرمانی لیگ را هم از آنها گرفتند. لاتزیو، فیورنتینا، میلان و رجینا هم با مجازات‌های سنگینی روبرو شدند.
اینتر اما برنده بزرگ آن تابستان داغ بود. در رقابتی نا برابر، آنها فرصت قوی تر کردن ترکیب خود و تضعیف رقبا را داشتند. جی جی بوفون، آلساندرو دل پیرو، ندود و دیوید ترزگه در تورین ماندند اما زلاتان ابراهیموویچ و پاتریک ویرا تصمیم گرفتند به نراتزوری بپیوندند. فابیو کاناوارو هم از رئال مادرید به اینتر پیوست.
مرد سوئدی، منفور شماره یک تورین شد، او با ۲۴.۸ میلیون یورو به اینتر رفت و هواداران یوونتوس او را به "خیانت" متهم می‌‌کردند. ابراهیموویچ اما عادت به شنیدن سر و صدا‌ها ندارد. در سه فصل حضور در اینتر، ۵۷ گل زد و ۳ بار پشت سر هم سری آ را برد.
گونزالو هیگواین: ناپولی به یوونتوس، ۲۰۱۶
در آوریل ۱۹۷۵، ناپولی دو امتیاز از یوونتوس عقب بود. التافینی از روی نیمکت یوونتوس بلند شد و با گل دقیقه ۸۸ خود، بیانکونری را مقابل تیم سابقش به پیروزی رساند. لقب "قلب ناسپاس" از طرف هواداران ناپولی برای همیشه به او داده شد.
رفتن التافینی از ناپولی به یوونتوس قلب ناپل را به درد آورد اما رفتن گونزالو هیگواین ۴۶ سال بعد سینه شهر را شکافت. التافینی ۷ فصل در سن پائولو بازی کرد و وقتی به تورین رفت ۳۴ ساله بود. ال پیپیتا اما در ۲۸ سالگی به تورین رفت آن هم در اوج بازی خود. در فصل آخرش، هیگواین در ۳۵ بازی، ۳۶ گل به ثمر رساند و رکورد ۶۶ ساله گنار نردهال را شکست.
چند ماه بعد، یوونتوس بند جدایی ۹۰ میلیون یورویی هیگواین را فعال کرد و وی گران قیمت‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا شد. هواداران ناپولی که انتظار داشتند این بازیکن راه دیگو آرماندو مارادونا را در پیش بگیرد، باید درد گلزنی هیگواین برابر ناپولی را در اولین بازی مقابل تیم سابق، تحمل می‌‌کردند. بد تر از آن، هیگواین با یوونتوس دابل کرد و به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. ناپل اما هیچ عنوانی کسب نکرد.
