اختصاصی طرفداری – دوستش داشته باشید یا از او متنفر باشید، مهدی طارمی جنسش با دیگر مهاجمان حال حاضر فوتبال ایران فرق می کند. مهاجم بااستعداد جنوبی فوتبال ایران، پر است از تناقض های تلخ و شیرین. در طول چند دقیقه و چند ساعت می تواند از عرش به فرش بیاید و از فرش به عرش برسد.
در مورد آقای گل دو فصل اخیر صحبت می کنیم. بازیکنی که همان اندازه که در گلزنی متبحر است، در گل نزدن هم ید طولایی دارد. به همان اندازه که استاد گرفتن پنالتی است، استعدادی در نواختن ضربات پنالتی ندارد ولی این دلیلی نمی شود که او هر بار پشت ضربات حساس و نفس گیر پنالتی نایستد!
به همان اندازه که با دیگر بازیکنان و عوامل تیم صمیمیت دارد، در کسری از ثانیه می تواند به دلیل عدم همکاری مناسب دیگران، در خط میانه زمین گوشه گیری کند. با پدیده ای روبرو هستیم که اگر 10 فرصت گلزنی هم خراب کند، دستش را برای یازدهمی بلند کرده تا او را صاحب توپ کنند!
فقط اوست که می تواند در پاسخ شعار هواداران خشمگین هیس نشان دهد و روزی دیگر با گلزنی خود، دوباره محبوب سکوها باشد. فقط طارمی می تواند یک روز با انتشار یک استوری در اینستاگرامش از فهم و درایت کادر فنی و مدیریتی تیمش تشکر کند و روز دیگر با قرار دادن پستی طعنه آمیز در صفحه اینستاگرامش، کادر مدیریتی را از سیاهه زحمتکشان پرسپولیس در راه کسب دو قهرمانی اخیر جا بیندازد.
کمتر مهاجمی را می توانید پیدا کنید که در یک بازی رسمی چندین بار تلاش بی ثمر در راه زدن یک گل آکروباتیک به ثبت رسانده ولی به هنگام تعویض غرولند کرده و در هنگامه جشن قهرمانی با دلسردی حضوری کمرنگ داشته باشد. همان مهاجمی که احتمالا چند صباحی دیگر، به عنوان مرد سال فوتبال ایران برگزیده خواهد شد.
به راستی که فقط از طارمی بر می آید اردوی تیم را چندین ساعت پیش از آغاز یک دیدار حساس و خانگی به دلیل همکاری نکردن با اسپانسر باشگاه ترک کرده و فردایش با قرار گرفتن در ترکیب اصلی، گل سه امتیازی تیم را در دقیقه 87 به ثمر برساند!
بازیکنی که روزی حاضر است برای جدایی و لژیونر شدن، خود را در تکاپوی مهیا کردن هزینه فسخ قرارداد قرار دهد و روزی دیگر چشمانش را بر روی صفر های متعدد رقم پیشنهادی اوراواردز و پاختاکور ببندد. طارمی را مدیون علی دایی و محصول اعتماد شهریار می دانیم ولی تعجب کرده ایم که چرا خوی علی کریمی گرفته است.
مهدی طارمی همانقدر که در اثبات توانایی های فنی خود به فوتبال دوستان موفق عمل کرده، در نشان دادن حرفه ای بودنش، آن ها را به شک و تردید انداخته است. با مهاجمی روبرو هستیم که برای سومین فصل متوالی تابستانی پرتنش و استرس را برای باشگاهش ایجاد کرده و تمرینات پیش فصل را از دست می دهد ولی با بازگشتش، بمب های دیگر نقل و انتقالات رنگ و روی می بازند. به راستی که بزرگ شدن، فقط از منظر توانایی های فنی است یا ذهنی بزرگ می طلبد؟
اگر طارمی را بهترین فوتبالیست حال حاضر ایران بدانیم، گزافه نگفته ایم. مهاجمی که فاصله زیادی با گرفتن توپ طلا و کفش طلای آسیا پیش تر از عمر عبدالرحمان ندارد. بازیکنی که با گرفتن تصمیمی احساسی تیمش را در آستانه حذف قرار می دهد ولی در راه صعودش به دور حذفی هت تریک می کند! مهاجمی که می تواند پس از سال ها، فوتبال ایران را از منظر جوایز فردی کنفدراسیون فوتبال آسیا سیراب کند.
مهدی طارمی را به خاطر ساده بودنش دوست داریم. پتانسیلش را دارد در حضور مهاجمان آماده لژیونرمان، در تیم ملی هم فرد نخست باشد ولی کاش قدرتی داشتیم تا او را از تلفن همراه و فضای مجازی به دور نگاه داریم. طارمی برای دایی شدن، برای مهدوی کیا شدن، برای هاشمیان شدن استعداد خامش را دارد ولی دوست داشتیم تفکر حرفه ای را به او تزریق کنیم.
کاش قابلیت انتخاب دوستش در دست ما بود. تا جلوتر از سردار آزمون، علیرضا جهانبخش را دوست گرمابه و گلستانش می کردیم. کاش می توانستیم او را از شب نشینی ها کنار زده و تمرینات گلزنی را در برنامه روزانه اش قرار دهیم. کاش می توانستیم به جای بزرگتر پرسپولیس بودن، کوچک تیم بودن را یادش دهیم!
دقیقا 30 روز تا جدال حیثیتی با نماینده سعودی باقی مانده است. کشوری که با لابی گری خود، حسرت میزبانی را به دلمان گذاشته است. کشوری که دوست نداریم دشمنش پنداریم ولی خواه یا ناخواه، دشمنمان می پندارد. پرسپولیس ایران مقابل الاهلی عربستان، فراتر از مستطیل سبز است و برای پیروزی در این دیدار سراسر حیثیت، پرسپولیسی آماده و بدون حاشیه می خواهیم.
مهم نیست رقیب هر روز بیش از دیروز تا دندان مسلح می شود. مهم نیست رقیب با اودینزه ایتالیا دیدار دوستانه برگزار می کند و آلانیا اسپور ترکیه را در دیداری تدارکاتی پشت سر می گذارد. پرسپولیس ایران برای پیروز شدن، ابتدا باید از پس خودش بربیاید. خودش که رقیبی به مراتب دشوارتر از الاهلی است.
نماینده ای آماده و بدون حاشیه نیاز است. تیمی که بر روی پیروزی متمرکز شده و به معنای واقعی کلمه تیم باشد. پس آقای طارمی، از حاشیه بر حذر باش و برای رسیدن به اهداف فردی و تیمی خودت در آسیا، کودک درونت را به زنجیر بکش!
