اختصاصی طرفداری- حسن یزدانی، امیر محمدی و یدالله محبی سه کشتی گیری بودند که موفق شدند با درخشش در مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی آزاد بدون هیچ باختی مقام های قهرمانی اوزان 86، 97 و 125 کیلوگرم را از آن خود کنند و شانس نخست پوشیدن دوبنده تیم ملی در مسابقات جهانی پاریس در سه وزن پایان کشتی آزاد باشند.
در یادداشت زیر به بررسی رقابت های این سه وزن در مسابقات انتخابی تیم ملی می پردازیم:
| طوفان یزدانی همه را با خود برد؛ اکبری برگشت و خیلی چیزها را ثابت کرد |
اوج هیجان در مسابقات انتخابی تیم های ملی در وزن 86 کیلوگرم بود. جایی که مدعیان ریز و درشت همانند حسن یزدانی، علیرضا کریمی، عزت الله اکبری و محمد جواد ابراهیمی برای پوشیدن دوبنده این وزن در مسابقات جهانی رقابت های جذابی را خلق کردند که سرانجامش با قهرمانی حسن یزدانی همراه بود. قهرمانی که چه عرض کنیم، احدی نتوانست یزدانی را به دردسر بیاندازد چه برسد به اینکه قهرمانی اش تهدید شود.
خیلی ها از مدت ها پیش منتظر رویارویی علیرضا کریمی و حسن یزدانی در فینال مسابقات انتخابی این وزن بودند، اما کریمی نه تنها نتوانست یزدانی را به چالش بکشد، بلکه در مقابل محمدجواد ابراهیمی نیز بازنده تشک مسابقه را ترک کرد. البته ابراهیمی بسیار زیرکانه مقابل کریمی به پیروزی رسید. در این دیدار در حالی که کریمی چهره برتر میدان بود، ابراهیمی هر چند دقیقه به بهانه مصدومیت نفسی چاق می کرد و پس از آن با زیرگیری از حریف به پوئن می رسید. این اتفاق چند باری رخ داد تا اینکه در پایان دست ابراهیمی به عنوان پیروز مقابل کریمی بالا رفت.
در این وزن گرچه یزدانی به صغیر و کبیر رحم نکرد و تمامی رقبایش را در همان تایم اول از پا در می آورد و به عنوان قهرمانی این وزن نیز دست یافت، اما بی انصافیست اگر ارزش نمایش خیره کننده عزت الله اکبری در این وزن را کمتر از قهرمانی بدانیم.
اکبری پس از بازی های آسیایی به یک وزن بالاتر آمد، پس از آن دچار مصدومیت سختی از ناحیه گردن شد که بسیاری از پزشکان به او توصیه کردند که دیگر نباید کشتی بگیرد در غیر این صورت ممکن است دچار ضایعه نخاعی شود. اما عزت پس از دو سال دوری از کشتی با تکیه بر اراده پولادین خود و تمرینات انفرادی اش بار دیگر به سطح اول کشتی بازگشت. با دو هفته تمرین در اوپن حاضر شد و سهمیه انتخابی تیم ملی را گرفت، در انتخابی اما بسیار آماده تر نشان داد و با از پیش رو برداشتن کشتی گیران و مدعیانی چون ابراهیمی و راه یابی به فینال مسابقات، ثابت کرد که اگر بخواهد می تواند هر غیرممکنی را ممکن سازد. فقط آن هایی که حضور در سطح اول کشتی کشور را تجربه کرده اند می توانند درک کنند که با تمرینات انفرادی، رویارویی با اردونشینان و ملی پوشان چقدر سخت است. اکبری به فینال رسید و در مقابل یزدانی حرفی برای گفتن نداشت، اما فینالیست شدنش پس از دو سال دوری از کشتی ارزشی کمتر از قهرمانی نداشت. او تنها کشتی گیری بود که توانست در مسابقات انتخابی از هم شهری اش حسن یزدانی پوئن بگیرد.
یزدانی اما در انتخابی آن قدر آماده و سرحال نشان داد که اگر همین حالا به مسابقات جهانی اعزام شود، قهرمانی اش دور از ذهن نیست. او در حال حاضر پرچمدار کشتی ایران در دنیاست و اگر روس ها به سعدالله اف می نازند که در وزن جدیدش همه حریفان را به باد بارانداز می گیرد، ما هم به یزدانی می نازیم که در کمتر از دو دقیقه همه حریفانش را از پا در می آورد.
| محمدی قهرمان شد، اما هنوز شش دانگ نیست... |
وقتی مسابقات کشتی در وزن 97 کیلوگرم برگزار شود و رضا یزدانی حضور نداشته باشد، انگار یک چیزش کم است. اما بدون شک بهترین خبر برای علاقمندان به کشتی در حین تماشای رقابت های انتخابی در این وزن، بازگشت دوباره پلنگ جویبار به روی تشک و انجام تمرین سبک کشتی بود که در همین هفته اتفاق افتاد.
در غیاب یزدانی، امیر محمدی به عنوان قهرمانی مسابقات انتخابی تیم ملی رسید، عنوانی که شایسته اش بود و به پاس غلبه اش بر تمامی رقبای داخلی سزاوار حضور در مسابقات جهانی است. اما نباید به راحتی از کنار کشتی های مجتبی گلیج در این مسابقات گذشت. او که برای نخستین بار سرشاخ شدن با مدعیان وزن 97 کیلوگرم را تجربه می کرد، در همان دور نخست با غلبه بر حسین شهبازی، یکی از جدی ترین مدعیان قهرمانی در این وزن زنگ خطر را برای محمدی به صدا در آورد، اما در مقابل عباس طحان در حالی که چهره ی برتر مسابقه بود، بازنده از تشک خارج شد. در این مسابقه داوران می توانستند به دلیل سه اخطاره شدن طحان را بازنده اعلام کنند، اما اشتباهات داوری و سهل انگاری کوچینگ گلیج عاملی شد تا طحان پیروز میدان شود. گلیج هم با روحیه ای تخریب شده از باخت مقابل طحان به مصاف محمدی رفت و از پیش بازنده بود.
این جوان تنکابنی قادر است با کار کردن دست ها، زیر کتف زدن ها و هجوم هایش هر حریفی را از پا درآورد و به عقب هدایت کند و تنها اگر زمان بیشتری روی زیرگیری و تکنیک های رسیدن به پاها بگذارد، تردیدی وجود ندارد که کم تر از یک سال دیگر می تواند به یکی از برترین 97 کیلوگرمی های دنیا تبدیل شود.
علی ای حال، در حال حاضر امیر محمدی قهرمان ایران در وزن 97 کیلوگرم محسوب می شود و حق طبیعی اوست که نماینده کشورمان در این وزن در مسابقات جهانی پاریس باشد. اما تصور اینکه او با همین سبک کشتی هایش در جهانی به موفقیت دست یابد، کمی دور از ذهن و غیر منطقی به نظر می رسد. نحوه گاردگیری محمدی باب میل کشتی گیرانی چون کایل اسنایدر است و بی شک محمدی در مقابل کشتی گیران طراز اول دنیا با این سبک کشتی به مشکل خواهد خورد. البته در حال حاضر ترافیک سنگین سال های گذشته در وزن 97 کیلوگرم از بین رفته و بسیاری از مدعیان درجه یک همانند گازیموف و گادیسوف از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده اند و فضا برای قرارگیری محمدی بر روی یکی از سکوهای جهانی به مراتب آسلن تر از سال های گذشته است.
| محبی خلف ترین جانشین برای قاسمی در پاریس |
مصدومیت کمیل قاسمی این فرصت را برای یدالله محبی مهیا ساخته تا چند سالی زودتر خود را در دنیا مطرح سازد. کشتی گیری با قد و قامت متناسب برای سنگین وزن و البته استعدادی شگرف که داد می زند آینده ای درخشان دارد.
محبی در فینال مسابقات انتخابی بر کمیل قاسمی فائق آمد تا شانس نخست کادر فنی برای اعزام به مسابقات جهانی پاریس باشد. اما شکست پر افتخارترین سنگین وزن کشتی آزاد کشورمان در فینال ارزشی کم تر از پیروزی نداشت. در واقع او به حریفش بر روی تشک نباخت، بلکه به مصدومیتی باخت که در حساس ترین زمان قبل از مسابقات انتخابی او را از تمریناتش جدا کرد و آواره درمانگاه ها و فیزیوتراپی ها کرد. کمیل اما همانند خیلی های دیگر دنبال جور کردن مدارک پزشکی برای انصراف از مسابقات انتخابی نبود، بلکه به احترام همه مردمی که برای تماشای مسابقات انتخابی لحظه شماری می کردند، در بدترین شرایط بدنی در مسابقات حاضر شد و الحق والانصاف با غیرتی مثال زدنی خود را به فینال رساند. در فینال هم رقابت پایاپای با محبی جوان و سرشار از انگیزه برگزار کرد.
کمیل با منش خود به گونه ای قلب ها را به تسخیر خود در آورد که حتی طرفداران حریفش نیز از باختش دلگیر می شوند. سال 2013 در جهانی باخت و سال بعدش با مدال جهانی آن باخت را جبران کرد، سال 2015 نیز در انتخابی باخت و سال بعدش با مدال المپیک آن باخت را جبران کرد. امسال هم در انتخابی باخت و با غیرتی که از این کشتی گیر جویباری سراغ داریم، شک نداریم که سال بعد با طلای جهانی این باخت را جبران خواهد کرد.
محبی اما تازه اول راه است و برای اینکه بتواند در بین غول های سنگین وزن دنیا جایی برای خود باز کند، باید هم از لحاظ فنی و هم از بعد قدرتی بیش از این ها خو را تقویت کند. او اگر می خواهد با امثال آکگول و پتریاشویلی رقابت کند، باید بیاموزد که چگونه در سنگین وزن زیر بگیرد. همان نکته ای که باعث شد کمیل قاسمی علی رغم وزن کم خود نسبت به سایر رقبایش به دو مدال المپیک دست یابد. قاسمی اگر در انتخابی کمی آماده تر و پر نفس تر بود، با زیرگیری هایش اجازه نمی داد تا محبی در مقابل او به پیروزی برسد. در ایران استعدادهای زیادی در سنگین وزن بودند که به درستی در مسیر قهرمانی قرار نگرفتند و به خاطر عدم آشنایی با راه و رسم کشتی گرفتن در سنگین وزن، با کارنامه ای خالی از مدال های جهانی کشتی را ترک گفتند. امیدواریم محبی با کمک مربیان و تلاش های شبانه روزی خود به سرنوشت آن ها دچار نشود و بتواند در آینده افتخارات قاسمی را تکرار کند.
همچنین باید از کشتی های امین طاهری نیز به نیکی یاد کنیم. او در انتخابی متفاوت تر از گذشته ظاهر شد و اصلا نسبت به چند ماه قبل دگرگون شده بود. طاهری هم در مقابل محبی و هم در مقابل قاسمی کشتی های قابل قبولی گرفت و بازنده ای سرافراز بود. او به نظر می رسد خود را در بزرگسالان پیدا کرده و راه و رسم مبارزه کردن در این رده سنی دستش آمده است. بدون شک عملکرد او در مسابقات انتخابی از دیدگان کادر فنی پنهان نخواهد ماند و کادر فنی نیز با میدان دادن به طاهری در تورنمنت های بین المللی ضرر نخواهد کرد. طاهری در حال حاضر نیاز مبرم به سرشاخ شدن با کشتی گیران بین المللی در رده سنی بزرگسالان دارد تا تجربه اندوزی کند، همانطور که محبی با حضور در تورنمنت های بین المللی مختلف در یک سال گذشته از این رو به آن رو شده است.
