اختصاصی طرفداری- کارلو آنچلوتی در تابستان گذشته و در اولین کنفرانس خبری خود بعد از عهده دار شدن هدایت بایرن مونیخ اعلام نموده بود که برنامه ای برای ایجاد انقلابی تاکتیکی در این تیم بزرگ آلمانی ندارد. در حقیقت نیز این سرمربی ایتالیایی در فصل گذشته به جزء در نظر گرفتن برخی آزادی های بیشتر برای شاگردان خود در مستطیل سبز و ارائه فوتبالی با تملک توپ پایین تر، تغییر خاصی در این تیم مونیخی به وجود نیاورد و به همان چیدمان 3-3-4 پپ گواردیولا که در برخی مواقع از قابلیت تبدیل شدن به 1-3-2-4 نیز برخوردار بود، وفادار ماند.
چنین وافعیتی در فصل پیش رو با اضافه شدن هامس رودریگز کلمبیایی می توان دچار تغییراتی اساسی گردد، چون آنچلوتی در مراسم معارفه رودریگز به عنوان بازیکن جدید بایرن مونیخ مدعی شد:
هامس هافبک تهاجمی فوق العاده ای است و ما برای او بهترین پست ممکن را که باعث بهبود وضعبت تیمی ما خواهد شد، در نظر می گیریم.
هامس رودریگز نیز در اولین گفتگوی خود بعد از ترک رئال مادرید ضمن تاکید بر بازی انعطاف پذیر خود گفت: "برای من بازی در سمت راست و چپ زمین و حتی پست شماره ده قابل تصور است." در واقع نیز این ستاره کلمبیایی علاوه بر برخورداری از توانایی بازی در کناره ها، هنگامی تاثیرگذاری بیشتری از خود نشان می دهد که در پست شماره ده و پشت مهاجم اصلی تیم به بازی گرفته شود.
کارلو آنچلوتی خواستار وجود بازیکنانی متعدد با چنین کاراکتری در کادر تیم خود است، بازیکنانی که بهترین و موفق ترین سال های مربی گری وی را در میلان پایه ریزی کرده اند. این سرمربی ایتالیایی بین سال های 2003 تا 2007 در حالی سه مرتبه با روسونری به فینال لیگ قهرمانان اروپا دست یافت که از هیچ بازیکن کناری تهاجمی متخصصی در کادر خود برخوردار نبود. آندرا پیرلو، روی کوستا، گنارو گتوزو، کلارنس سیدورف و ماسیمو آمبروزینی هافبک های میانی میلان آنچلوتی در سه فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال های 2003، 2005 و 2007 بودند، پنج هافبکی که هیچ یک هافبکی کناری محسوب نمی گردیدند و بیشتر بر بازی سازی آرام وکنترل شده در میانه میدان تمرکز می نمودند.
حال بعد از گذشت ده سال از آخرین موفقیت اروپایی میلان، شرایطی مشابه در مونیخ برای کارلو آنچلوتی به وجود آمده و هامس رودریگز، کورنتین تولیسو و سباستین رودی بازیکنان تازه وارد بایرن مونیخ، همگی از قدرتی قابل توجه در بازی سازی در میانه میدان برخوردار هستند که به جمع آنها می بایست تیاگو آلکانتارا، رناتو سانچز (اگر به تیم دیگری منتقل نگردد)، آرتورو ویدال و خاوی مارتینز را نیز اضافه نمود. پرسشی که مطرح می گردد این است که بایرن مونیخ با وجود این تعداد هافبک میانی توانا، آیا به بازیکن کناری تهاجمی احتیاج دارد؟ در میلان آنچلوتی برخی مواقع و در صورت لزوم مدافعین کناری در پست بال های تهاجمی تیم ظاهر می شدند و در کادر مونیخی ها برای فصل پیش رو نیز داوید آلابا و یوزوا کیمیش به خوبی می توانند چنین نقشی را بر عهده گیرند.
در صورت استقرار چنین سیستمی در بایرن مونیخ فرانک ریبری و آرین روبن به اولین قربانیان آن بدل خواهند شد، این دو ستاره مونیخی از شرایط سنی چندان ایده آلی برخودار نیستند و همواره در معرض خطر آسیب دیدگی قرار دارند، ضمن اینکه به احتمال فراوان فصل پیش رو به آخرین دوران حضور آنها در آلیانس آره نا بدل خواهد شد. از سوی دیگر کینگزلی کومان از تجربه کافی برای قرار گرفتن در کناره زمین برخوردار نیست، گنابری تازه وارد به صورت قرضی به هوفنهایم واگذار شده و توماس مولر نیز با توجه به قابلیت هایی که دارد گزینه مناسبی برای بازی در کناره زمین محسوب نمی شود. با این تفاسیر با توجه به کمبود بازیکن کناری تهاجمی متخصص در کادر مونیخی ها، در مواقعی که روبن و ریبری شرایط لازم برای حضور در مستطیل سبز را دارا نیستند، سیستم مورد استفاده کارلو آنچلوتی در میلان می تواند در مونیخ نیز توسط این سرمربی ایتالیایی مورد استفاده قرار گیرد.
کارلو آنچلوتی در فوتبال مدرن اروپا به سرمربی و مدیری معروف شده که بدون در نظر گرفتن تغییرات عمده ایده های خود را در مستطیل سبز پیاده می کند، در مونیخ نیز با شرایطی که به وجود آمده وی می تواند با بازگشت به فلسفه قدیمی خود در میلان به نحو موثرتری ایده های تاکتیکی خود را به نمایش گذارد. البته برای آنچلوتی قربانی نمودن ستاره های محبوبی نظیر روبن و ریبری در بازی های مهم فصل برای اجرا کردن ایده های خود، می تواند به ریسکی بزرگ نیز بدل شود، اما اگر چنین ریسکی منجر به موفقیتی بزرگ برای این سرمربی ایتالیایی گردد، در آن صورت وی خواهد توانست ضمن پاسخ گویی به منتقدان خود، ثابت نماید که همچنان سرمربی باهوش، دوراندیش، متفکر و قابل اعتمادی در فوتبال مدرن است.
