طرفداری- همان گونه که پله، مایکل جردن، میشائیل شوماخر، محمدعلی کلی و مایکل فلپس را بهترین های تاریخ ورزش خود می دانند، نفر اولی که در تاریخ تنیس به ذهن خطور می کند چه نام دارد؟ آری، بدون شک اولین اسمی که در تاریخ تنیس شنیده خواهد شد راجر فدرر نام دارد، یک انسان دیگر همچون دیگر انسان ها که پی به استعداد خود برد و با پشتکار، تلاش، هدف، برنامه ریزی، تفکر بزرگ نه تنها به یکی از برترین های تاریخ تنیس بدل شده که در زمره نوابغ تاریخ ورزش نیز قرار گرفته است.
به راستی چگونه راجر فدرر، ابرستاره تاریخ تنیس بعد از افت فاحش در سال 2013، جنگید و بین سال های 2014 تا 2016 به هدف خود که فتح دوباره گرند اسلم ها بود، نزدیک و نزدیک تر شد و به نواک جوکوویچِ سوپرآماده، اجازه فتح آن عناوین را نداد؟ در سال 2016 و پس از اوپن استرالیا، مصدومیت امان فدرر را بریده بود اما او خستگی ناپذیر تلاش کرد تا آن شکست تاثربرانگیز مقابل رائونیچ در نیمه نهایی ویمبلدون 2016 و آن لحظه فراموش نشدنی و تلخ در ست پنجم - زمانی که راجر فدرر به دلیل افزایش سن، مصدومیت زانو و دردی که او را رها نمی کرد، در مقابل پانزده هزار تماشاگر مشتاق با صورت روی زمین افتاد، به حالتی که گویا شکست را پذیرفته - را پشت سر بگذارد؛ این لحظه گویا پایان داستان حرفه ای استاد سوئیسی بود، آن هم در ورزشگاهی که خود آن را خاص ترین می داند.
نیمه نهایی ویمبلدون 2016 و شکست برابر میلوش رائونیچ
در سنترکورت ویمبلدون و سیزده سال پس از روزی که فدرر اولین گرنداسلم خود را به دست آورده بود، به نظر پایان غم انگیزی برای او رقم خورده بود. بعد از ویمبلدون همگان انتظار داشتند فدرر خود را برای طلای المپیک آماده کند تا اینکه در بیانیه ای اعلام شد او به دلیل مصدومیت زانو و دردهای مکرر، نیاز به استراحت طولانی دارد تا خستگی نزدیک به 18 سال حضور مداوم در تور را از تن خارج و بعد از استراحتی شش ماهه خود را برای فصل جدید تنیس در سال 2017 آماده کند. همه این اتفاقات همچون مقدمه ای بر یک پایان به نظر می آمدند اما هنوز فصولی شکوهمند از شاهنامه استاد باقی مانده بود.
سال 2017 برای دوستداران تنیس رویایی آغاز شد. نابغه سوئیسی که به نظر علاقه ای به دست کشیدن از کسب افتخار نداشت با نمایش خیره کننده خود در سی و پنج سالگی کاری کرد کارستان و با گذر از سد چهار نفر از ده سید برتر بازی ها، به قهرمانی اوپن استرالیا و هجدهمین گرنداسلم خود دست یافت؛ آن هم با پیروزی دراماتیک در فینال و مقابل بزرگ ترین رقیب ورزشی خود، پادشاه خاک رس، رافائل نادال. فدرر در شرایطی به این افتخار و پیروزی دست یافت که هرگز در زمین های هاردکورت ملبورن از پس ماتادور برنیامده بود اما بذر شش ماهه فدرر میوه داد و با اضافه شدن استفان لیوبیچیچ به تیم خود و بهبود بک هَند های تماشایی اش، او موفق شد مقابل نادال به پیروزی دست یابد که که در اوج جوانی در کسب آن ناکام مانده بود.
اما آیا این پایان داستان بازگشت رویایی اسطوره بود؟ خیر، فدرر با قهرمانی در دو مسترز ایندین ولز و میامی - باز هم با پیروزی بر نادال - نشان داد که به دنبال رقم زدن یک سال فراموش نشدنی دیگر است. فدرر این بار به استراحتی 74 روزه رفت و در تمام طول فصل خاک رس از دور شاهد هنرنمایی های پادشاه همیشگی خاک بود؛ به نظر می رسد نادال نیز پا پس نخواهد کشید و با فتح پانزدهمین گرنداسلم خود در فرانسه همچنان نزدیک ترین فرد برای رسیدن به رکورد فدرر است.
برای راجر فدرر، ویمبلدون معنای خاصی دارد و تماشاگران حاضر در سنترکورت که همواره مشتاق تماشای هنرنمایی های نابغه هستند در سال های اخیر بیشتر شاهد شکست های تلخ استاد سوئیسی بوده اند. این بار آیا کسی بود که یارای مقابله با او را داشته باشد؟ فدرر در سال 2012 با پیروزی بر نواک جوکوویچ در نیمه نهایی و غلبه بر اندی ماری بریتانیایی در فینال موفق شد آخرین ویمبلدون خود را دشت کند. سال های 2014 و 2015 در فینال مقابل یک سوپر جوکوویچ شکست خورد تا اشک های او صحنه های فراموش نشدنی دیگری در تاریخ ویمبلدون ثبت کنند. فدرر حتی در فینال یو اس اوپن 2015 نیز با اینکه بازی بسیار خوبی ارائه داد شکست خورد تا این گونه به نظر برسد که او دیگر توان مقابله با بزرگان را ندارد، اما قهرمان قصه نمی خواست چنین پایانی را بپذیرد. به قول الساندرو دل پیرو 'ستاره های واقعی هیچ گاه به پایان نمی رسند'.
اشک راجر پس از شکست در فینال ویمبلدون 2014
فدرر بار دیگر در ویمبلدون - و در ماه پایانی سی و پنج سالگی خود - به عنوان مدعی جدی قهرمانی مطرح شده بود. نوله افت کرده و مصدوم بود، اندی نیز در حفظ فرم فوق العاده خود در اواخر فصل 2016 عاجز مانده و نادال نیز سال هاست که روی چمن ناکام بوده است. راجر فدرر، با بازی اَگرِسیو [aggressive] و کم اشتباه خود و تنوع در سبک بازی نشان داده بود که بهترین ها هم برابر وی شانس زیادی نخواهند داشت. از بیگ فور معروف تنیس (و البته استن واورینکا) فقط یک نفر به نیمه نهایی ویمبلدون راه پیدا کرد و او کسی نبود جز راجر فدرر. استاد سوئیسی در یازده حضور قبلی خود در نیمه نهایی ویمبلدون، تنها یک بار - و آن هم در شرایطی که با مصدومیت دست و پنجه نرم می کرد - در دیداری نزدیک مقابل رائونیچ مغلوب شده بود. این بار فدرر در نیمه نهایی با یک بازی حساب شده و جسورانه توماس بردیچ را در راه هدف بزرگ خود مغلوب کرد و برای باز یازدهم به فینال رسید؛ آن هم بدون از دست دادن حتی یک ست در شش بازی، آماری فوق العاده. فدرر در هاله آلمان نیز در پنج بازی خود بدون از دست دادن هیچ ستی به پیروزی رسید و این روند خارق العاده را در ویمبلدون مقابل حریفان دشواری چون گریگور دیمیتروف، میلوش رائونیچ و توماس بردیچ ادامه داد.
پیروزی قاطع برابر بردیچ در نیمه نهایی
در فینال، فدرر در برابر مارین چیلیچی قرار گرفت که تنها یک بار در هفت تقابل پیشین برابر او مغلوب شده بود؛ در نیمه نهایی یو اس اوپن 2014 و در حالی که بعد از حذف نواک همگان قهرمانی فدرر را قطعی می دانستند. اما چیلیچ در دیداری زیبا و یک طرفه موفق شد استاد را مغلوب خود کند و در فینال با غلبه بر کی نیشیکوری به اولین - و تاکنون آخرین - گرنداسلم خود دست یابد.
شکست برابر مارین چیلیچ در نیمه نهایی یو اس اوپن 2014
داستان فینال ویمبلدون 2017 اما کاملاً متفاوت بود و راجر فدرر بار دیگر نشان داد که چرا به او لقب استاد داده اند. در پایان نتیجه ای استثنایی رقم خورد و نابغه سوئیسی برای اولین بار بدون از دست دادن حتی یک ست قهرمان ویمبلدون شد؛ موفقیتی استثنایی که باز هم در سال های رویایی جوانی اش نتوانسته بود به آن دست یابد.
راجر فدرر تا قبل از ویمبلدون 2017 ، هجده بار در گرند اسلم ها به قهرمانی دست یافته بود: پنج اوپن استرالیا، یک اوپن فرانسه، هفت ویمبلدون و پنج یو اس اوپن. از این هجده گرند اسلم، فدرر پیش از این تنها در اوپن استرالیای 2007 توانسته بود بدون از دست دادن ست به قهرمانی برسد، یعنی در 25 سالگی. ولی این بار فدرر بعد از ده سال دوباره به این مهم دست یافت و پس از بیورن بورگ در سال 1976 موفق شد به تنها دومین نفر در تاریخ بدل شود که بدون از دست دادن حتی یک ست به قهرمانی ویمبلدون می رسد؛ آن هم در حالی که تنها 23 روز دیگر تا 36 سالگی این ابرانسان باقی است.
روز گذشته نیز درست مثل زمانی که اشک های راجر پس از شکست برابر نواک در ویمبلدون سرازیر شد، چشمان اسطوره سوئیسی بار دیگر لبریز از اشک بود اما این بار به دلیل دیدن فرزندان خود در جایگاه، لحظه ای بسیار احساسی از یک مرد موفق در ورزش، خانواده و جامعه؛ کسی که برای او نمی توان پایانی متصور شد. باورکردنی نیست که راجر فدرر در این سن با داشتن رقیبانی سرسخت، قرعه های دشوار، داشتن خانواده ای بزرگ با پسران و دخترانی دوقلو همچنان بهترین رشته خود محسوب می شود. گویی فدرر، بنجامین باتن واقعی زمانه است.
همسر و چهار فرزند فدرر شاهد هشتمین قهرمانی او در ویمبلدون
آمارهای اعجاب انگیز فدرر پایانی ندارند: رسیدن به 50 یک چهارم نهایی، 42 نیمه نهایی و 29 فینال گرند اسلم و کسب 19 گرند آماری باورنکردنی از این اعجوبه است. و البته این ها فقط بخشی از افتخارات و رکوردهای این فوق ستاره است؛ انگار که آمارها فقط به وجود آمده اند تا عظمت او را نشان دهند.
فدرر بعد همه شکست ها پلی به سوی پیروزی ساخت، پله پله سطح خود را ارتقا داد تا این گونه شود که بسیاری از کارشناسان، فدرر 2017 را بهترین فدرر تاریخ بدانند. فدرر یک قهرمان واقعی است که در همه موارد شماره یک بوده و همچنان اعتقاد دارد حرفه او پایانی ندارد و این گونه به نظر می رسد که اگر مشکل جسمانی پیدا نکند، حداقل تا سال 2019 در استادیوم های تنیس به رقص باله خود ادامه خواهد داد. می گویند یک روش عالی برای رسیدن به موفقیت این است که افکار و اهدافتان را روی کاغذ بیاورید، گویی راجر فدرر همه افکار، رویاها و هنر خود را در راکت خود نهادینه کرده است، و تا وقتی هنوز هست از تماشای او لذت ببریم.
- نوشته ارسالی از نیما سرخ دل، کاربر طرفداری
