طرفداری – برای علاقمندان خاص و دوآتیشه ورزش، نام های شهربانو، الهه و سهیلا منصوریان، غریب نیست. سه خواهری که در آوردگاه های جهانی ووشو و در بخش مبارزه یا همان ساندا، با صورت های ورم کرده خود، کم افتخار نیافریده اند.
در دنیای حرفه ای ورزش، مثال های اندکی از حضور توام چند برادر یا خواهر در سطح اول یک مسابقه می توان یافت. شاید فرزاد و فرهاد مجیدی، بهنام و شهرام محمودی، آیدین و صمد نیکخواه بهرامی، فرشید و علی کریمی، الله کرم و سجاد استکی و حتی خانواده ساوه شمشکی در مسابقات اسکی، را بتوان مثال های عینی این موضوع دانست. ولی داستان سه خواهر از سمیرم اصفهان، خاص تر از دیگران است.
درست در دقایقی که پیش از اذان مغرب و در لحظات روحانی پیش از افطار، در برنامه تلویزیونی ماه عسل، روبروی احسان علیخانی حاضر شده و سفره دل خود را پهن کردند، می شد خاص بودن را در لحن صدایشان تمییز داد. فداکاری و پهلوانی سه خواهری که از جان برای رسیدن به لبخند مادر نیز از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند.
جسارت برای حضور در یک برنامه پربیننده تلویزیونی و درد دل کردن. خودشان که باور داشتند برای روحیه و انگیزه دادن به خانواده هایی با وضعیت مشابه حاضر شده بودند. خانواده هایی که با مشکلات مالی، امید ها را گم نکنند. خوانواده هایی که با تلاش مضاعف، قله صعب العبور موفقیت را طی کنند.
وقتی از مشکلات مالی و نداری های خود گفتند. وقتی از لزوم کار کردن برای امرار معاش درد دل کردند. وقتی از پدر خود به خاطر ترک خانه گله کردند. خیلی دشوار به نظر می رسید که ابتدای مسیر زندگی شان را به انتهای داستان متصل کرد. اینکه یک دختر نوجوان، دور از خانه و در شهر شیراز، در کنار خانواده ای دیگر بزرگ شده و به دنیای حرفه ای ورزش قدم بگذارد. اما آن ها این راه را پیمودند. فعل "خواستن" را صرف کردند.
قهرمانی و پهلوانی در عین محدودیت. محدودیت مالی و محدودیت جنسی. اینکه در عین دختر بودن و در عین تمام مشکلات مالی خانواده، با مشقت های فراوان، پیراهن مقدس تیم ملی را بر تن کنند. در رشته ای که کمتر شناخته می شود و کمتر به آن بها داده می شود. رشته ای که از حضور در المپیک محروم است و تنها در مسابقات آسیایی، نامش هم ردیف دیگر رشته های رزمی برده می شود.
آیا می شود با دهان پر از خون، با گونه و بینی شکسته، با چشمان کبود و بینایی اندک، برای حضور در زمین مسابقه و دیسکالیفه نشدن، به سرمربی و داور خواهش کرد؟ الهه نشان داد که می شود. اگر پای لبخند و خرسندی مادری در میان باشد، می شود!
