اختصاصی طرفداری - تاکتیک ها در اون زمان، البته اگه نسبت به شرایط اون دوران کلمه قلمبه سلمبه ای نباشه، کاملا ابتدایی بودن؛ این مساله حتی بعد از تثبیت 11 نفره بازی کردن تیم ها هم تغییری نکرد.
همه فقط دنبال توپ می دویدن. تا سال 1870 هم طول کشید تا دروازه بانی به عنوان پستی جدا مد نظر قرار بگیره و تا 1909 هم طول کشید تا بتونه پیراهنی متفاوت از بقیه بپوشه. از طرف دیگه بازیکنا باید تا 1912 منتظر می شدن تا استفاده از دست دروازه بان ها به محوطه جریمه محدود بشه که باعث شد ریچموند روز، دروازه بان وقت ساندرلند، از عادت همیشگی اش برای حمل توپ تا وسط زمین دست بکشه. اگر بشه گفت در اون دوره سیستمی وجود داشت، احتمالا 2 یا 3 مدافع و 8 یا 9 مهاجم بود.
حتی بعد از اون که قانون ششم در 1866 تغییر پیدا کرد و به مهاجم اجازه داد در حضور 3مدافع حریف به هم تیمی اش پاس بده (که تقریبا شبیه قانون آفساید مدرن ـه) هم به نظر تغییر چندانی در ذهنیت تکروی موجود ایجاد نکرد. به بیان دیگه، حتی دهه ای بعد از پایه گذاری اتحادیه فوتبال هم باید به بازیکنان تفهیم می شد اگر یکی از هم تیمی هاشون با سر پایین در حال حمله به طرف دروازه است، می شه رفت و بهش کمک کرد؛ البته نباید انتظار چندانی برای پاس اختیاری از طرف می داشتن.
در جنوب اوضاع این بود، ولی شمال هم بیکار ننشسته بود و اقدامات خودش رو داشت. اونجا عده ای از معلمین کالج شفیلد به همراه چند نفر از اهالی، باشگاه شفیلد رو در 24 اکتبر 1857 به عنوان اولین باشگاه تاریخ تاسیس کردن که در واقع هدف اولیه ـشون آماده نگه داشتن بازیکنان تیم کریکت طی زمستون بود. در روز سال نوی همون سال، اولین بازی باشگاهی دنیا مابین هالم اف سی و شفیلد انجام شد که شفیلدی ها تونستن حریف رو 2 بر صفر شکست بدن. بعد از اون فوتبال محبوب تر شد و در هر بازی جمعیتی چند صد نفره برای تماشا می اومدن و 15 باشگاه هم در منطقه ثبت شده بودن. شفیلد در 1862 قوانین مخصوص خودش رو تنظیم و منتشر کرد که هیچ اشاره ای به آفساید در اون نشده بود. پذیرش قانون آفساید از طرف شفیلد تا 1965 طول کشید.
با این همه تا مدت ها شمال و جنوب با قوانین خودشون بازی کردن و جلسات تصمیم گیری و بحث در این مورد به جایی نمی رسید تا اینکه در 1871، چارلز الکاک (از اولین بازیکنان و مدیران فوتبالی برجسته که به عنوان یکی از پدران بنیان گذار فوتبال هم شناخته می شه)، تیمی از لندن رو برای بازی با شفیلد به این شهر آورد. مسابقه تحت قوانین باشگاه شفیلد انجام شد که در نهایت به پیروزی 3 بر یک اون ها هم انجامید، ولی دلیل اصلی اش استفاده میزبان از سیستمی منظم تر ذکر شد. این مساله با توجه به نگاه آزادانه تر اون ها به قانون آفساید، قابل پیش بینی بود.
روال ارسال پاس قابل توجهی بین شفیلدی ها وجود نداشت، اما به نظر می رسید اون ها برای دور کردن توپ از خط دفاع ـشون، زیرش می زدن. بعدها وقتی در 1875 در مسابقه ای دوستانه در لندن حاضر شدن، ضربه به توپ ـشون با سر از طرف تماشاگرا بیشتر به جنبه سرگرم کنندگی داشت و مورد تمجید قرار نمی گرفت. مسلما در بازی های تمام دریبلی نیازی به بلندن شدن توپ از زمین حس نمی شد مگه اینکه می خواستن اون رو روی پای ضعیف ترـشون بندازن. فقط وقتی توپ مسافتی طولانی در هوا طی می کرد، ضربه بهش با سر لازم به نظر می رسید.
می شه ادعا کرد پاسکاری در اولین بازی ملی تاریخ در 1872 بین انگلیس و اسکاتلند به چشم اومد. ترکیب اولیه انگلیسی ها به بیان فوتبال مدرن 7-2-1 بود که شامل یک مدافع، دو هافبک و 7 مهاجم می شه. الکاک معتقد بود تیم باید با 7 نفر حمله کنه و اینکه سه خط دیگه دفاعی تیم فقط 4 نفر نیاز داره. اسکاتلندی ها در اون دوران به طور میانگین سبک تر از حریف ـشون بودن که از نظر مفسران اون موقع نقطه قوتی برای انگلیس شمرده می شد، ولی این طور نشد. طبق نوشته ها، اسکاتلندی ها تصمیم گرفتن به جای حمله مستقیم به طرف حریف، که احتمالا کم می آوردن، انگلیسی ها رو دور بزنن. تاکتیک اسکاتلند جواب داد و اون ها تونستن با سیستم 6-2-2 از انگلیسی که شانس بیشتری براش تلقی می شد، مساوی صفر-صفر بگیرن. انگلیسی ها هم جثه بزرگ تری داشتن و هم به نظر سرعتی تر بودن، اما مزیت میزبان، بازی گروهی خوب ـشون بود.
ترکیب اولیه انگلیس 0-0 اسکاتلند در اولین بازی ملی تاریخ (30 نوامبر 1872، گلاسکوی اسکاتلند)
