طرفداری - "خیلی خسته ام." این آخرین جمله فصلِ ژوزه مورینیو محسوب می شود که در مصاحبه با تلویزیون منچستریونایتد آن را به زبان آورد. نخستین فصل حضور در اولدترافورد به یکی از سخت ترین فصول مورینیو(اگر نگوییم سخت ترین) تبدیل شد تا بار دیگر مشخص شود که وقتی می گوییم دوران "پسافرگوسن"، با کسی شوخی نداریم. یونایتد و مورینیو پس از فصلی فرسایشی و خسته کننده در نهایت در استکهلم به ساحل خوشبختی رسیدند تا هم فصل خود را نجات دهند و هم سهمیه مستقیم لیگ قهرمانان را در فصل آینده کسب کنند. دیدار شب گذشته مقابل آژاکس بار دیگر تبدیل به ویترینی شد تا ژوزه مورینیو نشان دهدعنوان مشهوری که از تاکتیک نویسان هدیه گرفته، کاملا برازنده اش است. "ذهن برتر"، بار دیگر در تک بازی، حجت را تمام کرد.
ترکیب ابتدایی یونایتد به هیچ عنوان غافلگیر کننده نبود، جز خوان ماتا که به جای لینگارد در ترکیب قرار گرفت که آن هم در مجموع تغییری در رویکرد کلی تیم به وجود نمی آورد. در مطلبی فنی پیش از بازی شب گذشته رویکرد مورینیو در فینال را مورد بررسی قرار داده بودم اما حیرت انگیز بود که چگونه او توانست هنرمندانه 90 دقیقه مو به مو همان چیزی را در زمین اجرا کند، که برنامه ریزی کرده بود. سیستم یونایتد گرچه در لاین آپ ابتدایی و شبکه های تلویزیونی گوناگون روی صفحه 3-3-4 درج شده بود اما در عمل اجرایی از 1-5-4 بود. به طوری که 4 مدافع و 5 هافبک این تیم به شکلی متمرکز با پوشش فضاهای مخصوص خود بیش از نصف زمین خودی را تحت پوشش کامل قرار داده بودند. حیرت انگیز است که مورینیو چگونه توانست با حضور امثال اسمالینگ و بلیند(2 بازیکنی که ضریب اشتباهات تعیین کننده بالایی در مرکز خط دفاع دارند) این چنین 90 دقیقه متمرکز، بدون اشتباه و هوشیار باشد. مدافعان یونایتد بازیخوانی خارق العاده ای از خود به معرض نمایش گذاشتند. حیرت انگیز است که دارمیان چگونه توانست شب گذشته بهترین بازی خود در فاز تدافعی را با لباس یونایتد خلق کند.
تصاویر زیر وضعیت یونایتد در پارامترهای تدافعی را نشان می دهد. به ترتیب آمار یونایتد را در پارامترهای قطع توپ(18)، دفع توپ(31) و بلاک - شامل بلاک پاس، بلاک سانتر و بلاک شوت(18) می بینیم که تماما فوق العاده است. تنها این تمرکز، بازیخوانی و عدم اشتباه 9 بازیکنِ پشتِ توپ یونایتد بود که می توانست یکی از «واقعی ترین» آژاکس های چند سال اخیر را این چنین در مشت داشته باشد.
تمرکز بالای مدافعان یونایتد در پارامترهای تدافعی و عدم اشتباه تعیین کننده از سوی آن ها باعث شد تا ستاره های خلاق و جوان آژاکس در "نقاط تعیین کننده" حرفی برای گفتن نداشته باشند. گرچه امین یونس و ترائوره از چپ و راست چندین بار یک به یک های موفقی را از خود ثبت کردند اما کمتر توانستند این شرایط را در "نقاط تعیین کننده" زمین یونایتد به وجود آورند. همین مسئله باعث شد تا کسپر دولبرگ، به عنوان یکی از مهم ترین پدیده های فصل اروپا، تبدیل به بازیکنی بی کار در طول بازی شود. آن قدر بی کار که در اقدامی دور از انتظار خیلی زود زمین بازی را ترک کرد. تصویر زیر آمار تمام صفرِ دولبرگ را نشان می دهد. بازیکنی که در طول فصل 14 بار درون باکس حریفان موفق به زدن ضربه شده بود( نفر سوم در لیگ هلند) کوچک ترین - دقیقا کوچک ترین - تهدیدی نتوانست روی دروازه یونایتد خلق کند. برای دریافت علت آن بار دیگر باید تصاویر فوق العاده آمار مجموعه دفاعی یونایتد را در بالا مرور کرد.
نکته کلیدی دیگر در بازی شب گذشته استراتژی توپ های بلند بود. هر چند پیتر بوش به طعنه چند باری این مسئله را به طور غیر مستقیم در نشست خبری مورد انتقاد قرار داد اما در نهایت به قول مورینیو شعر و شاعری نمی تواند مربیان را به قهرمانی برساند. استراتژی توپ های بلند در شرایطی که یونایتد یک تیم پارالمپیک روی نیمکت داشت، استفاده مناسب از پتانسیل های تیم بود. پتانسیلی که فقط و تنها فقط با مروان فلینی معنا پیدا می کرد. تصویر زیر وضعیت منچستریونایتد را در ارسال توپ های بلند نشان می دهد. به تعدد توپ های ارسالی بلند(از جمله شروع مجددهای رومرو) از سوی بازیکنان یونایتد در زمین خودی دقت کنید. این استراتژی مشخصی از سوی مورینیو بود تا در برابر خط جلو «ultra-aggressive» آژاکس مقاومت کند و تحت تاثیر پرس وحشتناک آنان قرار نگیرد.
حضور یک عدد مروان فلینی بهترین خبر ممکن بود تا این پاس های بلند در زمین حریف حیف نشود. تصویر زیر آمار باور نکردنی فلینی در دوئل های هوایی را نشان می دهد. رکورد 15/21 نبرد هوایی موفق که غالب آن ها نیز در زمین حریف رخ داده به ما نشان می دهد که چرا رویکرد ارسال توپ های بلند توسط مورینیو رویکرد صحیحی بوده است.
فیزیکی کردن بازی و کشتن ریتم حریف مسئله ای بود که بسیاری از تاکتیک نویسان همان طور که در مطلب پیش از بازی نیز توضیح دادم، انتظار آن را از سوی مورینیو داشتند. اما نکته باور نکردنی این جا بود که مورینیو توانست با تمرکز و دقت مثال زدنی این مسئله را اجرا کند. "ذهن برتر" بار دیگر هنرنمایی کرد و در بزنگاهی تاریخی موفق شد فصل خود را نجات دهد. حالا می شود با اطمینان خاطر گفت که فصل ژوزه و یونایتد نه تنها تلف نشده بلکه به دومین فصل موفق(پس از چلسی و کونته) در جزیره تبدیل شده است، موفق تر از کلوپ، گواردیولا و ونگر.
