سیستم: 3-3-4 متغیر
مربی: برندان راجرز
آنالیز:
برندان راجرز با یک تفکر مالکیت-محور، که از زمان حضورش در سوانزی سیتی آن را شکل داده بود، پا به بندر لیورپول نهاد اما طی مدّت زمانی که سکان هدایت لک‌لک‌ها را بر عهده داشته، به یکی از انعطاف‌پذیر‌ترین و متنوع‌ترین مربی‌های لیگ از نظر تاکتیکی تبدیل شده است.
سیستم پایه او یک 3-3-4 با وینگرهای سریع، مدافعین کناری تهاجمی و پاسورهای مناسب در میانه میدان در فصل 2012-2013 بود. وی مدت حضورش از نظر آزمودن و استفاده بهینه‌تر از بازیکنانش رشد چشم‌گیری داشته است.
این فصل، لیورپول حول جرارد به عنوان یک رجیستا [نقشی پیرلو-مانند] بنا شده و کمبود توانایی تحرک و دفاع کردن او، در تعیین نوع بازیکنانی که در کنار او بازی می‌کند نقشی اساسی داشته است.
جردن هندرسون در یک نقش پرکار و پر انرژی شکوفا شده است، در اطراف کاپیتان خود مدام حضور دارد و نفوذهای او به زمین حریف یکی از عناصر لازم حملات تیم شده است. اگر راجرز بتواند یک هافبک فیزیکی با ذهنیت دفاعی برای تکمیل این سه‌گانه پیدا کند، اوضاع به کام خواهد شد.
لوییز سوارز و دنیل استاریج در این فصل موتورهای گل‌زنی بوده‌اند و راجرز راه‌های مختلفی را برای حضور هم‌زمان و گل‌زنی آن‌ها امتحان کرده است.
وی یک 2-1-4-3 را با ویکتور موزس به عنوان شماره 10 پشت سر مهاجمین امتحان کرد اما دوام نداشت. 2-4-4 عملاً فاجعه‌آمیز بود؛ چرا که در برابر استون ویلا به زانو درآمد و قبل از پیروزی 0-4 برابر اورتون، ترک شد.
از 2-5-3 هم به لطف مدافعین میانی فراوان تیم استفاده شد اما مدافعین کناری ضعیف تیم به شدت هدف حملات رقبا قرار گرفتند.
قرمزها هنگام استفاده از هیبریدی از 3-3-4/1-3-2-4 در بهترین حالت خود به نظر می‌رسند. در هنگام حمله فیلیپه کوتینیو به عنوان یک شماره 10 واقعی به تیم کمک می‌کند و هنگام دفاع تیم به 3-3-4 تغییر حالت می‌دهد.
این فرم به سوارز و استاریج اجازه می‌دهد که در کناره‌ها قرار بگیرند و یک گزینه برای دریافت توپ به هنگام دفع توپ سریع مدافعین فراهم کنند و به کمک این روش است که لیورپول اکنون خطرناک‌تر از هر زمانی است: در ضدحملات. کنایه‌آمیز است، مگر نه؟
قسمت بعدی منچستر سیتی
