طرفداری - از زمانی که قدم در جزیره گذاشت، بهتر از او وارد این کشور نشد؛ سرخیو آگوئرو، بهترین مهاجم لیگ برتر انگلیس است. میکا ریچاردز، هم تیمی سابق مرد آرژانتینی از تجربیاتش با ستاره منچسترسیتی می گوید.
در تابستان 2011، بازیکنان مناسبی داشتیم اما بهترین خریدمان تا آن زمان، روبینیو بود و همین خرید بود که باعث شد مردم کمی بیشتر ما را جدی بگیرند. اما وقتی سرخیو به تیم آمد، اوضاع فرق کرد؛ زیرا می دانستیم که او می تواند تبدیل به یکی از بهترین مهاجمان دنیا شود. همچنین می دانستیم که وقتی چنین بازیکنانی بخریم، طولی نمی کشد تا قهرمان لیگ برتر شویم؛ این اتفاق افتاد.
راستش را بگویم، فکرش را هم نمی کردیم که آگوئرو واقعا به تیم ما بیاید. می دانستیم با پولی که داریم، قرار است بازیکنان جدیدی بخریم اما باورمان نمی شد که آگوئرو به سیتی بیاید.
کمی درباره او شنیده و چندی از گل هایش در لیگ قهرمانان برای اتلتیکو را دیده بودیم اما تا قبل اینکه به سیتی بیاید، نمی دانستیم واقعا چقدر خوب است. سرخیو، یک سطح بالاتر از تیم بود.
اولین بار با دیدن سرعتش، شگفت زده شدم. اگر او را با کارلوس توز مقایسه کنم، به نظرم کارلوس بازیکن بهتری بود؛ زیرا می توانست با بازیکنان کنار بیاید و آن ها را به جلو براند؛ کاری که بارها وقتی به او نیاز داشتیم انجام داد. اما سرخیو؟ بازیکنی بهتر از او مقابل دروازه ندیده ام! او بهترین تمام کننده ای است که به عمرم مشاهده کرده ام. مهم نیست شما کدام مدافع هستید و چه توانایی هایی دارید، سرخیو مهار نشدنی است.
نمی خواهم بگویم او در تمرینات سخت تلاش نمی کرد؛ زیرا این حرف واقعیت ندارد. اما برخی بازیکنان باید در تمرینات، کمتر از دیگران تلاش کنند. سرخیو توانایی های ذاتی بالایی داشت و نیاز نداشت برای درخشش، بیشتر از دیگران تلاش کند. قطعا هر بازیکنی می تواند بهتر از قبل شود اما فوتبال برای او مانند بازی در پارک با دوستانش است. بازی را جدی نمی گرفت؛ زیرا از بقیه، خیلی بهتر بود.
به نظرم وجود پابلو زابالتا به آگوئرو کمک کرد. پابلو در سال 2008 به تیم آمد و در آن اوایل، همه جا بازی می کرد اما کم کم در پست دفاع کناری، جا افتاد و در آن پست، کار خارق العاده ای انجام داد. وقتی بازیکنانی این چنینی در تیم داشتیم، کار سرخیو برای وفق یافتن با تیم، راحت تر بود. همچنین خانواده سرخیو در کنارش بودند که باعث ایجاد تفاوت بسیاری شد.
بازی اولش در لیگ برتر را خیلی خوب یادم می آید؛ انگار همین دیروز بود. راستش را بگویم، اولین پاس گل را من به او دادم! سوانزی برابر ما بود و من ارسالی بر روی دروازه انجام دادم و آگوئرو آن را به درون دروازه فرستاد.
در سال های اول، استعداد زیادی کنار او داشتیم؛ مثل داوید سیلوا، سمیر نصری و یحیی توره. وقتی منچستریونایتد را 6-1 بردیم، داوید سیلوا بهترین عملکرد فردی‌ای که از یک بازیکن دیده بودم را به نمایش گذاشت. بازی در کنار چنین بازیکنانی، سعادت بزرگی بود.
یادم می آید طی فصل 2012 وقتی برای قهرمانی می جنگیدیم، یحیی توره به رقابت های جام ملت های آفریقا رفته بود و بدون او، از اورتون باختیم. مانچینی به ما گفت که بدون یحیی، یکپارچه افتضاح بودیم و می خواست ما را بیدار کند. کارش جواب داد؛ زیرا فهمیدیم نباید به افرادی مثل یحیی یا سرخیو تکیه کنیم و باید همه با هم و به عنوان یک تیم بدرخشیم. بالاتر از یونایتدی قرار گرفته بودیم که در آن دوران، مالک لیگ برتر بود و مردم نمی دانند که کار ما، چقدر بزرگ محسوب می شود؛ برای بردن لیگ برتر در آن شرایط، همه بازیکنان باید همیشه خوب بازی می کردند و بهترین بازیکنان مان باید همیشه می بودند، باید به سرمربی اعتماد داشته می داشتیم و خیلی کاری های دیگر. به همین دلیل، لسترسیتی خارق العاده است.
آگوئرو در بسیاری از بازی ها گل های مهمی زده است اما یکی از آن ها همیشه به یاد ما می ماند. خودتان می دانید کدام یک!
گل قهرمانی بخش برابر کویینز پارک رنجرز، استعداد او را به نمایش می گذارد. بازیکنان زیادی اگر در آن موقعیت قرار می گرفتند، تصمیم دیگری اتخاذ می کردند و فرصت را از دست می دادند اما سرخیو، خیال از دست دادن این فرصت را نداشت. این اتفاقات تنها برای بازیکنی مانند او می افتد؛ اگر بازیکن دیگری جای آگوئرو در ترکیب بود، به نظرم نتیجه متفاوتی رخ می داد.
یکی از بدترین روزها بود؛ زیرا بر روی نیمکت نشسته بودم و داشتم می مردم! آن فصل، بازی های زیادی انجام داده بودم اما مصدومیتم، باعث شده بود نیمکت نشین شوم و زابالتا به خوبی جای مرا گرفته بود. بازی قبلی برابر نیوکاسل به عنوان یار تعویضی به زمین رفتم و عملکرد مناسبی داشتم و انتظار داشتم در این بازی، در ترکیب اصلی باشم اما مانچینی به ترکیب برنده دست نزد و البته حق هم داشت.
آن لحظه اما، فقط و فقط باورنکردنی بود. وقتی عقب بودیم، با ماریو بالوتلی شروع به گرم کردن کردیم. به من گفت: "نگران نباش، من به زمین می روم و باعث برد تیم می شوم" او این کار را کرد! اینقدر اعتماد به نفس داشت که چنین کاری کند!
سرخیو تشنه برترین بودن بود؛ به نظرم مانند زلاتان ابراهیموویچ. چنین بازیکنان گرانقیمتی که هواداران از آن ها انتظارات زیادی نیز دارند باید برای خود اهداف شخصی قرار دهند، مثلا بگویند: "اگر می خواهم بهترین باشیم باید توانایی هایم در لیگ برتر را ثابت کنم" فکر آن ها می تواند به استانداردهای جهانی نیز باشد و به نظرم این سخت ترین و هیجان انگیزترین بخش کار مهاجمان است.
ممکن است یک فصل، خوب باشید اما سه، چهار یا پنج؟ انجام چنین کاری سخت است. در لیگ برتر ستاره های لحظه ای زیاد بودند که طی یک فصل، 15 گل زده اند اما بعد از آن هرگز به یاد نیامده اند. اما آگوئرو این کار را هر فصل، تکرار کرد. آمار گل به ازای بازی او فوق العاده است و انجام چنین کاری تنها از بازیکنی خاص بر می آید.
قسمت‌های دیگر از این سری یادداشت‌ها: •100-91 • 90-81 • 80-71 • 70-61 • 60-51 • 50-41 • 40-31 • 30-21 • 20-11 • 10 (دیوید ژینولا) • 9 (پیتر اشمایکل) • 8 (پاتریک ویرا) • 7 (جانفرانکو زولا) • 6 (سرخیو آگوئرو) • 5 (دیدیه دروگبا) • 4 (دنیس برکمپ) • 3 (اریک کانتونا) • 2 (تیری آنری) • 1 (کریستیانو رونالدو)
