KeanoO ReveSواقعا این پست فوق العاده بود.
المپیک و پاراالمپیک و جهانی فوتسال اینا چقدر زود گذاشت و چقدر زود فراموش شد.
ناکامی تکواندو ایران ، موفقیت درخشان مهمان دوست با اذربایجان ، شب تا صبح بیدار موندن به عشق عابدینی و ناراحتی بخاطر مدال نگرفتنش ، یه ملت چشم انتظار و کیانوشی که اولین طلارو آورد زیر وزنه میگفت ایران ایران ، سهراب یکی از راحت ترین و قابل پیش بینی ترین طلا های تاریخ وزنه برداری رو گرفت ، ضربه شدن حمید سوریان و رضا یزدانی ، غیرت قاسم رضایی تو رده بندی ، حاشیه های همیشگی عبدولی ، اشک های ممد بنا ، اشک های بهداد سلیمی و ملتی که با اینا گریه کردن ، طراحی لباسی که چقدرررررر مردم رو درگیر خودش کرد همش بخاطر 15 20 ثانیه ، اولین مدالی که کیمیا گرفت و ما چقدر خوشحال بودیم ، فوت کردن دوچرخه سوار پاراالمپیکیمون، قطعی کردن طلا توسط سیامند رحمان تو همون وزنه اول به اختلاف 80 90 کیلویی ، موفقیت تیم 5 نفره و 7 نفره که تو فینال نتونستیم شگفتی رو کامل کنیم ، زهرا نعمتی ای که پرچمدارمون بود ، حسن رحیمی که بعد برنز گریه میکرد ، کمیل قاسمی که تو 30 ثانیه رفت فینال ، حسن یزدانی با دوبنده خونی و امتیاز لحظات پایانی ، ضایع شدن حق رضا یزدانی جلو گازیموف یا ضربات پنالتی جلو پرتغال تو فوتسال که بچه ها می تونستن تموم کنن اما 2 تاشون زدن تیر و جون به لب شدن ما تو قهرمانی ایران و چقدر شیرین بود اون افتخار . برای 1 ثانیه یا 1 دقیقه هم که شده به واسطه اینا حالمون از این رو ب اون رو میشد . چقدر خوشحال بودیم چقدر ناراحت شدیم چقدر اشک شوق ریختیم و چقدر اشک ناراحتی ریختیم و حالا همه چی فراموش شده .
واقعا 2016 سال در کنار تلخی هاش ، خیلی سال خاص و زیبایی بود به واسطه رویداد های مهم ورزشی که توش انجام شد و حالا به خاطره ها پیوسته.
