بدبین از سرزمین...22 سپتامبر 1996 شروع کرد ....با تفکراتی نو و نگاهی جدید به همه ابعاد فوتبال ...از فوتبال مالکانه و پاس های کوتاه که بعدها به ونگر بال معروف شد تا تحول عظیم در سیستم تغذیه بازیکنان ...همان سال سوم شد و سال بعد دوگانه را فتح کرد .و امروز در مارس 2017 هستیم ...20 سال گذشته است و این روزها روزهای عجیبی است ...روزهای پایان حکومت پادشاه ...روزهای حرف های عجیب در کنفرانس خبری ...روزهای زجر و شکنجه هواداران ...روزهای تکراری ، مصدومیت های عادی....روزهای تحقیر برند آرسنال ...
چیزی که شاید حال و روزهای آرسنال را بدتر می کند ...نه تصمیمات فنی اشتباه ونگر است و نه جملات مصاحبه های مطبوعاتی ونگر (که شبیه حرف های همه دیکتاتور ها در پایان روزهای حکو متشان است )...بلکه روحیه شکست است که در سر تاسر وجود همه بازیکنان... کادر فنی ...طرفداران (دقت کنید به هواداری که پلاکارد ونگر اوت رو در بازی چلسی نشان داد :شکست کاملا برای او قطعی بود ) رخنه کرده است ...سردرگمی تاکتیکی ارسنال و عصبیت پنهان تیم را شاید در یک بازیکن بشود خلاصه کرد و اون کسی نیست جز گرانیت ژاکا ...سردرگمی و افت کیفیت ژاکا را در نماهای درشتی که از وی توسط دوربین های تلویزیون انگلیس نشان می دهد می توان دید ..حال بقیه بازیکنان بهتر که نه بسیار بدتر است ...سانچز شبیه یاغی ها است ....اوزیل بیشتر شبیه بیماران افسرده فیلم های بعد از جنگ جهانی دوم است ....رمسی آدم کش قهار بدون سلاح است ...ایوبی کلا چرا باید باشد (سوال همه طرفداران ) ...بلرین بعد از مصدومیت بیشترین نرخ افت رو بین همه بازیکنان داشته حتی بدتر از اوزیل ..به گل اول بازی لیورپول توجه کنید فقط یک نمونه است بلرین بعد از مصدومیت فقط یک کلمه است :فاجعه . ناچو کند است ... در مورد کوکلین با توجه به اماری که همه میدانید فقط سکوت کنیم ..چک هم دیگر خسته است خسته ...
یاران بی روحیه و عجین شده با کلمه شکست ...امشب میزبان مونیخی ها هستند و به قول مایکل اوون امشب شاهد جشنواره گل در امارات خواهیم شد !!!
با همه این حرف ها اقای پرفسور دیروز و اقای دیکتاتور امروز خیلی بعید است به همین راحتی پرچم سفید را نشان دهد و توپخانه بی آتش این روزهای آرسنال را ترک کند ...
پ.ن بعد از آمدن ترکیب : همین که اوزیل و ایوبی نیستن یعنی اعصاب خوردی کمتر ...ممنون دیکتاتور
و اینکه واقعا چرا ما طرفداران آرسنال به این بازی امید داریم ....این امید واقعا خطرناکه ...ما دیوانه ایم شاید ...دیوانگان آرسنال و نه بازیکن خاصی و نه مربی خاصی
