اختصاصی طرفداری- فقط کمی بعد از روزهای اولش، همه چیز در حال بزرگ شدن بود و کنار آمدن با آنها آسان به نظر نمی رسید. تنها 19 سال داشت و همه چیز سریع اتفاق افتاده بود، خودش می گفت احساس می کردم همه چیز در مرحله جدیدی است، اما احساس عقب زدن کسانی که به من ایمان نداشتند و سعی کردند جلویم را بگیرند در من "غوطه ور" بود.
این احساس قدرتمند تا همین اواخر هم پا بر جا بود؛ اگر ایمان نمی آورید که او متخصص خراب کردن مجلس کسانی ست که می خواهند برایش عزاداری بگیرند، بهتر است خودتان را به پزشک معرفی کنید! بگذریم...
با همه آن موفقیت ها، یوونتوس 20 میلیون یورو آن سال از دست داده بود که چیزِ غیر عادی ای برای باشگاه های بزرگ نیست. مهم نیست آن ها چقدر درآمد داشته باشند، همیشه بیشتر خرج می کنند؛ قضیه نداشتن ضمانت بانکی شاید می توانست یک حقه دیگر باشد، یا یک بلوف در مذاکرات! یووه یکی از بزرگ ترین باشگاه های جهان بود و هر پولی را می توانست بدون ضمات بانکی جا به جا کند. اما برای مدتی بود که پارما حاضر نبود چیزی را امضا کند، زمان می گذشت. موجی روی صندلی نشسته بود و سیگار برگ دود می کرد. او می گفت همه چیز ردیف می شود و شد، به همین سادگی!
حالا دیگر او شماره یک پر افتخارترین باشگاه ایتالیا شده بود. از همان روزها و ماه های اول بود که می شد حدس زد این شماره یک "ابدی" خواهد شد؛ استوار و قدرتمند. بهتر است بدانید، فابیو کاپلو می توانست هر کسی را استرس زده کند. وین رونی یک بار گفت: "وقتی کاپلو از کنارتان رد می شود احساس می کنید مرده اید!"
این حقیقت داشت، او قهوه اش را بر می داشت و بدون اینکه نگاهتان کند فقط عبور می کرد. وقتی کاپلو عصبانی می شود کسی جرات ندارد به چشمانش نگاه کند، اگر به شما موقعیت و شانسی را می دهد و از آن استفاده نکنید، می توانید بیرون استادیوم "هات داگ" بفروشید. با این حال، شخصیتی مانند کاپلو هم کنارش که می ایستاد محترم و آرام می شد. او درست می گفت، احترام، گذاشتنی نیست، گرفتنی است.
خودش را جلو برد و رشد کرد، حالا همه به او احترام می گذارند، به قول کاپلو او احترام را کسب کرد. پله پله تبدیل به شخصیتی شد که امروز هست.
می دانید، همه چیز فوتبال نیست، شما اگر بتوانید در کنار ستاره بودن کاری کنید که همه بهتان احترام بگذارند، شاهکار کرده اید. در فوتبال همه چیز سریع اتفاق می افتد، یک لحظه شما قهرمانید، لحظه بعد یک مزخرف تمام عیار؛ چند نفر می شناسید که در تمام لحظات قهرمان بوده و قهرمان مانده اند؟
چند نفر را می شناسید که حس وفاداریشان یک خورده بیشتر از 99 درصد بقیه مردم است؟ خب، حتما فکر می کنید چنین شخصیتی خیلی باید خارق العاده باشد، کاملا درست فکر می کنید.
مگر شما چند نفر را می شناسید که قهرمان جهان شده باشند اما در سخت ترین شرایط به عهدشان وفادار باقی مانده اند؟ چند نفر را می شناسید که بیشترین مبالغ به آن ها پیشنهاد شده باشد، اما همه آن را به همان حس وفاداری نفروخته باشند؟
روزی رسیده بود که یوونتوس برای بقای زندگی اش به عنوان یک باشگاه می جنگید، اما شماره یک ابدی و افسانه ای هیچ وقت تورین را ترک نکرد. این همان لحظاتی است که دنیا باید او را بهتر بشناسد. ورای جام ها، تمامی افتخارات و همه آن واکنش ها و دوربین ها که همه دیده و می دانند حالا او واکنشی نشان داد که در حیطه وفاداری هم تبدیل به شماره" یک " شود. واکنشی که تنها از یک مرد بزرگ و خارق العاده بر می آمد.
می دانید، ستایش نا محدود اشتباه است. اما همه، حقیقت ماجرا را متوجه می شوند. به عنوان مثال اگر ما بخواهیم به یکدیگر ثابت کنیم مسی بهتر است یا رونالدو، موهایمان مثل دندان هایمان سفید خواهد شد، اما برای فهمیدن این که چه کسی " شماره یک ابدی " است، زمان زیادی نمی خواهیم.
فکر می کنید او شبیه کدام شخصیت یا بازیکن بزرگ است؟ "هیچ کدام! بوفون فقط یک دانه است." او طلایه دار تاریخ فوتبال است و فکر می کنم اگر بخواهیم به افتخارش تعظیم کنیم، به اجازه کسی نیاز نداریم.
"تولدت مبارک، ای حقیقتِ غرور."
