طرفداری- "برای منفعتِ بازی"، این شعار فیفا است. اما تصمیم نهادِ جهانی فوتبال برای گسترش جام جهانی و رساندن تعداد تیم ها به ۴۸،برای همین بازی بد است! در واقع یک مثال بی نقص دیگر از تقابل چیزی ست که فیفا می خواهد با چیزی که هواداران بی طرف می خواهند! فیفا با این تصمیم، پول بیشتری در می آورد و جانی اینفانیتو، رییس آن، می تواند انتظار داشته باشد که فدراسیون های آسیایی و آفریقایی در سال ۲۰۱۹ دوباره به وی رای دهند. اما حتی اغلب هواداران آسیایی و آفریقایی هم از تبدیل شدن تورنمنت اول فوتبال به یک چیز متوسطِ خسته کننده، آسیب خواهند دید. اتفاقی که با این تصمیم، رخ می دهد.
در جام های جهانی، اگر بخواهم از عبارتِ کینگزلی آمیس استفاده کنم، هر چقدر بیشتر، یعنی بدتر! در جام جهانی ۱۹۷۸، تنها ۱۶ تیم حضور داشتند. از آن تورنمنت به بعد بود که تیم های ضعیفِ بیشتری پذیرفته شدند. بسیاری از آنها به جام جهانی می آیند که دفاع کنند، بِدوند و خطا کنند. برای هواداران، شبیه ۹۰ دقیقه تماشای پارک اتوبوس است. کارشناسان، بازی اوکراین - سوییس در کلن در چارچوب جام جهانی ۲۰۰۶(بدون گل تا زمان زدن ضربات پنالتی) را ذلتِ ۱۰ هزار ساله تمدن بشری می دانند. اگرچه بازی ژاپن - پاراگوئه در جام جهانی ۲۰۱۰ در پرتوریا هم می تواند رقیب دیگری باشد!
جام ملت های اروپای سال قبل هم نشان می دهد که وقتی فوتبال ملی را گسترش می دهی، چه اتفاقی رخ می دهد. در نمونه یورو، از ۱۶ تیم به ۲۴ تیم رسیدیم، تیم های ضعیف تر دفاع کردند و میانگین گل ها به ۲/۱۲ کاهش یافت.(بدترین در ۲۰ سال اخیر). آفریقا ۵ تیم به جام جهانی ۲۰۱۴ فرستاد. آسیا تنها ۴ تیم. ساکنان این دو قاره بزرگ شاید اعتقاد داشته باشند که لایق سهمیه بیشتری هستند، اما چنین نیست! هیچ کدام از چهار تیمِ بزرگ آسیا به مرحله دوم جام جهانی نرسیدند. همچنین کلیشه ای که می گوید یک تیم آفریقایی سرانجام قهرمان جام جهانی خواهد شد، دیگر رنگی ندارد.
کشور های غربی اروپا تنها ۶ درصد جمعیت جهان را تشکیل می دهند اما تیم های فوتبالشان در سه جام جهانی اخیر، از ۹ سکوی ممکن، ۸ تای آن را تصاحب کرده اند.(اول، دوم و سوم). در سال ۲۰۱۴، بقیه جهان تنها توانست یک تیم تولید کند که بتواند با اروپایی ها بجنگد: آرژانتینِ لیونل مسی. برای ۱۶ تیم متوسط و اضافی ای که قرار است در جام جهانی ۲۰۲۶ حاضر شوند، خلاصه، چند ماه انتظار هیجان انگیز پیش از تورنمنت و آرزوی آنها، یک تساوی ۰-۰ خواهد بود.
همین حالا هم بسیاری از بازی های مرحله گروهی جام جهانی ۳۲ تیمه، از بازی های لالیگا، لیگ برتر، سری آ و لیگ قهرمانان اروپا که بینندگان با آن سر و کار دارند، کیفیت پایین تری دارد. از سال ۲۰۲۶، آنها باید به تماشای ۱۶ گروه ۳ تیمه در مرحله گروهی بنشینند. آقای اینفانیتو می گوید هیچ چیز نمی تواند مثل حاضر شدن در جام جهانی، فوتبالِ یک کشور را ارتقا دهد اما نه اگر آن جام جهانی یک تورنمنت کندِ بی شخصیت باشد!
مخاطبانی که همین حالا به راحتی از دیدن تماشای زنده مسابقات ورزشی منصرف می شوند(احتمالا تحت تاثیر شبکه های اجتماعی)، شاید عادت دیدن جام جهانی را به تماشای مرحله حذفی به بعد تغییر دهند. همچنین کمتر کشوری به اندازه کافی ورزشگاه خواهد داشت که بتواند چنین تورنمنت شلوغی را میزبانی کند. در یک دنیای عقلانی و سالم، که فوتبال ملی شامل آن نمی شود، آمریکا یا چین میزبان جام جهانی ۲۰۲۶ خواهند بود.
فیفا فکر می کند تورنمنت بزرگتر می تواند در مقایسه با درآمد ۵.۵ میلیارد دلاری کنونی، یک میلیارد دلار بیشتر از حق پخش، اسپانسرها و بلیط در بیاورد. با این حال بخش مهمی از آن پول به ۲۱۱ فدراسیون فوتبال می رسد که بخشی از آن، اگر تاریخ من را یاری کند، به حساب روسای فدراسیون! البته که اعضای فیفا به گسترش جام جهانی رای دادند. عین این می ماند که بخواهید بین کودکان برای برگزاری کریسمس رفراندوم برگزاری کنید. برای آنها اهمیتی ندارد که جام جهانیِ بزرگ تر، به معنای جام جهانیِ کوچک تر است.
سایمون کوپر - فایننشال تایمز
