طرفداری- 5 فوریه 1985 بود که کریستیانو رونالدو پا به این جهان گذاشت و درست 18 سال بعد به عنوان یک نوجوان عالی و با استعداد راهی شهر منچستر شد. این اتفاق شروع یک دوران و میراث در فوتبال بود، اتفاقی که پیش از این به ندرت در دنیای توپ گرد دیده بودیم.
اما حال او 31 ساله است، مردی از مادیرا که تا به امروز تقریبا تمام عنوان و جایزه ای که در این ورزش وجود دارد را برده است و سرنوشت او می تواند برای مردان نسل بعدش برای همیشه تعریف کردنی باشد. به عنوان یک رویکرد و دیدگاه به مراحل و شرایط دوران فوتبال رونالدو می توان این را فهمید که او به عنوان یک برنده متولد شده است و شاید بتوان این دوازده ماه گذشته را به عنوان بهترین دوران در فوتبال وی تلقی کرد، بخصوص پس از این که توانست برای اولین بار در تاریخ کشورش به همراه تیم ملی پرتغال جام قهرمانی یورو 2016 را بالای سر ببرد. فوق ستاره پرتغالی در بیشتر دوران فوتبالش همیشه یک نبرد دو نفره با لیونل مسی داشته است، کسی که خودش یک فرد درخشان و بااستعداد در این ورزش است و همیشه بسیاری از افراد روی این موضوع پافشاری می کنند که در صورت نبود یکی از این دو نفر، فرد دیگری نمی توانست به چنین درجه و کیفیتی برسد.
هر دوی این ورزشکاران به وضوح از بهترین ها و درخشان ترین ها در دهه گذشته بوده اند اما از نظر من، کریستیانو رونالدو با درصد کمی اختلاف در این موضوع از حریفش جلوتر بوده است. فکر و ذهنتان را ببرید به دورانی که وی در منچستر یونایتد حضور داشت، او کار خود را به عنوان یک مهاجم کناری شروع کرد، بازیکن کم سن و سالی که با توجه به تکنیک و حیله هایی که بلد است، سختی های زیادی برای یارهای روبرویش ایجاد می کرد، اما این موضوع خیلی طولانی نشد و او خیلی زود توانست به عنوان بهترین فوتبالیست جزیره و لیگ برتر انتخاب شود. جایی که در فصل 08-2007 این بازیکن پرتغالی موفق شد 42 گل در تمامی رقابت های به ثمر برساند و به همراه شیاطین سرخ قهرمان لیگ جزیره و لیگ قهرمانان اروپا شود. پس از آن در فصل 2009، بعد از این که به همراه تیمش برابر بارسلونا از دور رقابت ها حذف شدند، به عنوان گرانقیمت ترین بازیکن تاریخ فوتبال راهی رئال مادرید شد و پس از آن شروع به نوشتن صفحه ای دیگر از تاریخ فوتبال خود در مادرید کرد.
بر اساس آمار از آن روز تا به حال، کریستیانو رونالدو برای سفیدهای مادرید در 368 دیدار رسمی به میدان رفته است و در این دیدارها موفق شده است به تعداد باورنکردنی 381 گل در این تیم دست یابد. این رقم موفقیت و درخشش او در رئال مادرید عاملیست که باعث ترس می شود. بعضی اوقات بعضی از مردم یک تصور غلط او او دارند و فکر می کنند با توجه به این افتخارات، او کسی است که خودش را خیلی دوست دارد. من بارها و بارها در مورد او و این موضوع بررسی کرده ام که آیا وی به این شکل است یا نه ولی چیزی که می فهمیدم، او شخصیتی کاملا متفاوت از این دارد. باید قبول کرد که او در این دورانی که فوتبال بازی کرده است، هر چقدر توجه و تمجید در مورد خودش دیده است، سزاوارش بوده است و زمانی که او تصمیمی بگیرد کفشاهایش را آویزان کند و دیگر فوتبال بازی نکند، به مانند بهترین بازیکنی که فوتبال به خود دیده است خداحافظی خواهد کرد.
ما هرگز یک نمونه دیگر از فیزیک او در فوتبال ندیده ایم و او این توانایی ها را در دو تا از سخت ترین لیگ های فوتبال دنیا انجام داده است که پیش تر چیزی به مانند آن نشنیده بودیم. از سوی دیگر او توانست پرتغال را به سمت قهرمانی یک از مهم ترین تورنمنت های ملی رهبری کند، درست زمانی که تیم آن ها در فوتبال توسط هیچ کس جدی گرفته نمی شد و این هم اتفاقیست که باید به احترامش برای وی کلاه از سر برداشت. من فاکتور شجاعت را از ابتدا در او می دیدم زمانیکه به عنوان یک نوجوان پا در یکی از سخت ترین لیگ های فوتبال گذاشت، موضوعی که شاید الان خیلی دیر باشد اما من دوست دارم ببینم لیونل مسی یک روز به جزیره برود و برای یکی از تیم های بزرگ این لیگ بازی کند و ببینم چگونه از پس این موضوع بر می آید.
در واقع شاید او تنها چند سال دیگر در سطح اول فوتبال بازی کند و ما باید از تک تک دقیقه هایی که وی در زمین فوتبال حضور دارد، نهایت لذت را ببریم. به طور قطع زمانی که خداحافظی کند، دلمان برای او تنگ خواهد شد و معتقدم خیلی طول خواهد کشید تا بار دیگر کسی را به مانند او در زمین فوتبال ببینیم.
به قلم Jordan Street / itsroundanditswhite.co.uk
