قصد داریم با توجه به پتانسیل فعلی باشگاه میلان در فاز تهاجمی و سیاست فروش ستاره ها توسط میلان، موضوع خرید بالوتی را ازمنظر چرائی و سودمندی اش بررسی نمائیم.
تیم فوتبال میلان در حال حاضر در 4 پست تهاجمی خود یعنی، مهاجم نوک، وینگر چپ و راست و مهاجم سایه (پست شماره 10)، 5 بازیکن با نام های پاتو، پاتزینی، روبینیو، کرکیچ و ستاره این روز هایش الشعراوی را در خدمت دارد.
در این میان بویان به هیچ وجه بازیکنی نیست که بشود روی آن حساب باز کرد و مهره تاثیر گذاری نیز برای میلان به شمار نمی رود.
ولی 4 بازیکن دیگر توانایی بازی در هر 4 پست تهاجمی را دارا هستند و با توجه به اینکه بواتنگ در پست شماره 10 برای میلان بازی می کند، این 4 بازیکن در سه پست دیگر بازی، تقسیم می شوند و یک نفر از آنها که بین پاتو و پاتزینی، غالبا انتخاب می شود، به عنوان بازیکن ذخیره وارد میدان می شود.
که در این میان الشعراوی به عنوان مهاجم نوک این روزهای میلان می باشد، مگر اینکه پاتو در زمین باشد که یا میلان با دو فوروارد بازی خواهد کرد یا الشعراوی به سمت چپ شیفت خواهد شد.
حال با فرض اینکه میلان پاتو و روبینیو را از دست دهد و ماریو جایگزین این دو شود، میلان با چالش هایی رو به رو خواهد شد من جمله وجود تنها 3 بازیکن برای 3 پست که در طولانی مدت در صورت وجود مصدومیت آسیب زننده هست. مشکل دیگر تغییر پست الشعراوی است که در صورت آمدن ماریو، وی باید تبدیل به وینگر چپ یا راست شود که با توجه به درخشش فوق العاده وی به عنوان مهاجم نوک کار عاقلانه ای به نظر نمی رسد. ضمن اینکه اداره حواشی ماریو نیز کار ساده ای نیست! در مجموع انتخاب بالوتلی و از دست دادن دو بازیکن با کیفیت پاتو و روبینیو، از نظر فنی قابل دفاع به نظر نمی رسد.
با توجه به اینکه بسیاری از باشگاه ها حاضرند برای خرید پاتو هزینه زیادی را متقبل شوند، میلان می تواند با سود فروش پاتو (و نه فروش توامان روبینیو!) هزینه خرید ماریو از سیتی را فراهم کند و بیشتر به نظر می رسد این نقل و انتقال در دنباله سیاست تابستانی میلان برای فروش ستاره هایش و بهبود وضع مالی باشگاه است تا اضافه کردن یک مهاجم با قابلیت های بالوتلی.
مطالب ستون نویسندگان، تنها برگرفته شده از نظرات تحلیل‌گران و نویسندگان سایت طرفداری است.
