طرفداری- غلبه بر سویا در ریمون سانچز، غلبه بر نمایش ضعیف، غلبه بر مصدومیت‌ها، پیروزی 3-1 مقابل سویا را در لیگ قهرمانان اروپا برای یوونتوس در هفته گذشته به دنبال داشت، پیروزی که یوونتوس را به مرحله یک‌هشتم لیگ قهرمانان اروپا رساند. امّا این هفته، دلیل دیگری هم برای خوشحالی هواداران یوونتوس به دنبال دارد، اکنون بیست سال از آخرین روزی که یوونتوس به حق خود را بهترین تیم دنیا می دانست می گذرد.
برای شرح این داستان، لازم است نگاهی بیاندازیم به دورنمای سری‌آ در اوایل دهه نود، یوونتوس چندسالی بود که با حضور سیلیو برلوسکنی بر مسند ریاست میلان و هم‌چنین جادوی نابغه ناپل، دیگو مارادونا، فرصتی برای عرض اندام و قهرمانی در سری آ پیدا نمی کرد. آن میلان، شاید بزرگترین باشگاه تاریخ فوتبال مدرن باشد، تیمی که آریگو ساکی هدایت آن را برعهده داشت و نام‌های بزرگی چون فرانکو بارزی، رود گولیت، فرانک رایکارد و مارکو فان باستن را در اختیار داشت.
یووه در برابر آن میلانی که پیاپی جام قهرمانی اروپا و جام بین قاره ای را فتح می کرد، حرفی برای گفتن نداشت. امّا در سایه رقیب میلانی، تیم تورینی هم رفته رفته ظهور پیدا کرد. قهرمانی جام یوفا در سال 1993 خودباوری را که همیشه بیانگر بانوی پیر است، تا حدودی به این تیم باز گرداند. آن‌ها فصل 1994-95 موفق شدند به غول‌های سن سیرو میلان نیز غلبه کنند و به لطف درخشش جانلوکا ویالی و فابریزیو راوانلی و روبرتو باجو بهترین بازیکن دنیا در سال 1993، قهرمان سری‌آ شوند و به نه سال عدم قهرمانی در ایتالیا خاتمه دهند، این برهه طولانی ترین مدت زمانی بود که یوونتوس در طول تاریخ حیاتش موفق به فتح سری آ نمی شد.
امّا خیلی از چسبیدن لوگوی اسکودتو بر روی سینه بازیکنان یوونتوس به طول نیانجامید که روبرتو باجو به میلان فروخته شد و شماره 10 نمادین باشگاه به وارث او، الساندرو دل پیرو رسید. مهاجمی که آن زمان تنها 22 سال سن داشت و تازه درخشش های دوران فوتبالی اش را آغاز کرده بود، آن والی فوق العاده اش مقابل فیورنتینا در سال 1994 و گل‌های فوق العاده دیگر که یوونتوس را فاتح اروپا کرد.
دوازده ماه بعد، یوونتوس در المپیکو رم، لیگ قهرمانان را با پیروزی مقابل آژاکس فتح کرد. خوشحالی که چندان به طول نیانجامید و با خروج ستاره های بسیاری از ترکیب یوونتوس همراه شد. جدایی ویالی و پیوستنش به چلسی مهم ترین آن ها بود، راوانلی به میدلزبورو فروخته شد، ویرچوود، ماسیمو کاررا و پائولو سوسا هم به مانند سایرین، راه خروج را در پیش گرفتند.
امّا لوچیانو موجی مدیر وقت باشگاه، انقلابی را در هسته اصلی تیم ایجاد کرد، آلن بوکسیچ، زین الدین زیدان و کریستین ویری جوان از جمله بازیکنانی بودند که موجی به تیم اضافه کرد. پس از قهرمانی در ایتالیا و اروپا، یوونتوس برای مسابقات جام بین قاره ای، به توکیو ژاپن سفر کرد. این لحظه ای تاریخی در باشگاه یوونتوس محسوب می شد، آن ها پس از آن دوران فراز و نشیب در سایه قرار گرفتن میلان و ناپولی در اوایل دهه نود، این فرصت را داشتند که با پیروزی مقابل ریورپلاته، غول فوتبال آرژانتین، بار دیگر بهترین تیم دنیا لقب بگیرند.
آن ریورپلاته، بازیکنان معروفی را در اختیار داشت که در طول دهه بعدی به درخشش در فوتبال اروپا پرداختند، نام هایی چون خوان پابلو سورین، مارچلو سالاس، ژولیو کروز و آریل اورتگا و انزو فرانچسکولی کلاسیک، ترکیب آن ریورپلاته را تشکیل می دادند. در 26 نوامبر 1996، بیست سال قبل، 48305 تماشاگر در استادیوم ملی توکیو به امید دیدن پیروزی تیمشان حضور پیدا کردند.
یوونتوس از همان دقیقه ابتدایی تا پایان بازی کنترل بازی را در اختیار داشت، پرسینگ بی وقفه و قدرت خط میانی تیم مارچلو لیپی، موقعیت های بی شماری را برای آلن بوکسیچ در این بازی به وجود آورد.
با وجود اینکه بیشتر زمان بازی بدون گل زده سپری شده بود، ناامیدی در یوونتوس دیده نمی شد و باور آن ها برای رسیدن به پیروزی همچنان ادامه داشت. امّا صبر یوونتوس ارزشش را داشت، نه دقیقه به پایان بازی، کرنر ارسالی دی لیویو با ضربه سر زیدان از روی محوطه شش قدم عبور کرد و با ضربه فوق العاده تماشایی دل پیرو به سه کنج دروازه بونانو رفت.
این گل زیبا علی رغم پایان دادن به امیدهای ریورپلاته، اثباتی بود بر دوران حرفه ای درخشان الساندرو دل پیرو، مهاجم جوان آن روزهای یوونتوس. بازی دقایقی بعد به پایان رسید و یوونتوس جام را بالای سر برد و دل پیرو به عنوان بهترین بازیکن بازی انتخاب شد. [ویدیو خلاصه بازی را اینجا ببینید]
دل پیرو سال 2013 در گفتگویی که با مجله جهان فوتبال داشت، از آن بازی به عنوانبهترین عملکرد دوران حرفه ای اش در یوونتوس یاد کرده بود:
اگر قرار باشد یک بازی را در دورانم در یوونتوس انتخاب کنم، آن بازی فینال جام باشگاه های جهان در توکیو مقابل ریورپلاته در سال 1996 خواهد بود. آن قهرمانی، گیلاس روی کیک تیمی بود که در دو سال گذشته، هرچیزی را از جمله اسکودتو، سوپرکاپ ایتالیا، کوپا ایتالیا، سوپرکاپ اروپا و لیگ قهرمانان، فتح کرده بود. بازی بسیار سختی بود، برای هر دو تیم سخت بود، امّا من گل سرنوشت ساز را در دقایق پایانی به ثمر رساندم، واقعاً باورنکردنی بود.
این پیروزی، با پایان دوران یوونتوس فرسنگ‌ها فاصله داشت، آن ها پیروزی های فوق العاده ای را در ادامه سال‌های پیش رو به دست آوردند، پیروزی 9-2 در مجموع دو بازی رفت و برگشت در سوپرکاپ اروپا مقابل پاریسن ژرمن که پل گل ترین بازی تاریخ سوپرکاپ اروپا را رقم زد. اگرچه یوونتوس فرصت دفاع از عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان بازهم پیدا کرد، امّا شکست 3-1 مقابل بروسیا دورتموند، مانع قهرمانی مجدد شاگردان لیپی در لیگ قهرمانان اروپا شد.
امّا اقتدار یوونتوس در سری‌آ ادامه داشت و آن ها با یک پیروزی 6-1 بر میلان و روبرتو باجو، به برتری شان در سری آ ادامه دادند. آن دوره، برهه ای از تاریخ باشگاه یوونتوس بود که آن ها یک سر و گردن با سایر تیم‌های ایتالیایی فاصله داشتند، درست شاید به مانند تیم فعلی، آن شب فوق العاده در توکیو، باردیگر به دنیا نشان داد که این تیم تا چه اندازه می تواند خوب باشد.
20 سال از آن روز گذشت و هواداران یوونتوس امیددارند که تیم فعلی شان بتواند بخشی از آن موفقیتها را تکرار کند.
