اختصاصی طرفداری- بیایید در ابتدا تکلیفمان را با سوال و دغدغه های بولی خود روشن کنیم. اینکه رسانه، نسل جدید را درگیر دوگانه رونالدو و مسی کرده یا نه، اینکه فوتبال ایتالیا دیگر جذابیت سابق را ندارد یا خیر و یا اینکه سری آ برای آقای تهیه کننده و نزدیکانش جذابیتی ندارد یا نه، پاسخش در این برهه برای ما اهمیتی ندارد. برای هر کدام از این پرسش ها، می توان ساعت ها بحث کرد و در نهایت هم قانع نشد.
هدف از نگارش این متن، دوگانه پخشِ مسابقات فوتبال در رسانه ملی نیست، بلکه سبدِ خدماتی ست که نه تنها به طور متوازن در اختیار مخاطبانش قرار نمی گیرد، بلکه بخش مهمی از آنها را نادیده می گیرد. سیاستِ یک بام و دو هوایی که با منطقِ ضربه زدن به استکبار، لیگ فوتبال انگلیس را زمانی از مخاطب می گیرد و ناگهان تصمیم می گیرد آن را پخش کند، زمانی از پخش بازی شالکه ۰۴ هم نمی گذرد اما در یک چرخش عجیب یادش می رود بوندسلیگایی وجود دارد، روزگاری از اسپانیا تنها به ال کلاسیکو دلخوش می کند اما در عین حال روزی به پخش کم اهمیت ترین دیدار اسپانیا روی می آورد، حالا لوله تفنگِ انکارش را به سمت فوتبال ایتالیا نشانه رفته است.
چرا باید مفهوم اعتدال را در پخش بازی های فوتبال نادیده بگیریم؟ آن هم پیامی که مشخصا از انتخابات این کشور برآمده است. به چه دلیل رسانه ملی باید برای عده ای ارزش قائل باشد تا بازی های تیم مورد علاقه شان را ببینند و عده ای را انکار کند؟ آیا آنها شهروند ایران نیستند و حقی ندارند؟ در شب هایی که چند ده میلیون نفر در جهان حداقل بازی های مهم سری آ را می بینند، علاقه مندان به این لیگ در ایران، نه تنها از تماشای بازی تیمِ محبوب خود محروم هستند بلکه حتی نمی توانند بازی های مهمی که حتی کمترین علاقه مند به فوتبالی، آنها را می بیند، ببینند.
پخش نشدن جدال غول های ایتالیایی در این فصل چه توجیهی دارد؟ بازی هایی که برخی از آنها در لیست جذاب ترین بازی های فصل اروپا قرار گرفته است. تیم ملی ایتالیا حداقل یکی از سه تیم ملی محبوب در ایران است(در بسیاری از نظرسنجی ها حتی در رتبه اول ایستاده است). باشگاه های ایتالیایی طبق چیزی که یک شبه بدست نیامده، همچنان طرفداران زیادی در این کشور دارند و به جز ۳ غول بزرگ این سرزمین(اینتر، میلان و یوونتوس)، کانون هواداران باشگاه هایی مثل آ اس رم، لاتزیو، فیورنتینا و اخیرا ناپولی، در ایران کاملا فعال هستند. چرا باید با این بخش از مخاطبان فوتبال چنین رفتاری داشته باشیم؟ چرا اصلا باید کار به کمپین زدن طرفداران لیگ انگلیس کشیده شود؟ به چه دلیل فوتبال در سرزمینی که تیمش در سال ۲۰۱۴ قهرمان جهان شده است، باید نادیده گرفته شود؟ چرا خودمان فضا را برای کشیده شدن مردم به چیزی غیر از رسانه ملی برای دیدن فوتبال، فراهم می کنیم؟ در دورانی که رسانه، بر این دنیا حکمرانی می کند، چرا باید رسانه ما، با کج سلیقگی، جوانان را از خود و تماشای فوتبال مورد علاقه شان دور کند؟
مقاومتی که در برابر بند ۴۴ قانون اساسی کشور در حوزه رسانه شده است را می شود در همین جنبه ها جبران کرد. "شبکه ورزش"ی که همه ما را هیجان زده کرده بود، به سلیقه مخاطبش احترام نمی گذارد و حتی جواب درستی به سوالش نمی دهد. اگر پروژه پخش فوتبال خارجی شکست خورده است، نهادهای خصوصیِ مشتاق و تابع قوانین کشور، آماده به دست گرفتن این معضل که روز به روز هم بدتر می شود، هستند.
اگر اینترنتِ پرسرعت توانسته در شهرهای بزرگ، جوانان را سرگرم کند، بیایید آنهایی را که در سرخس، کنارک، آبدانان و هزاران نقطه دیگر این مرز و بوم، تمام دلخوشی شان تماشای فوتبال تیم مورد علاقه شان است، فراموش نکنیم. آنهایی را که در دهه شصت و هفتاد عاشقِ جادوی فوتبال کرده ایم، عصرها به امید دیدنِ این معشوق به خانه می آیند و هر کدام صدها خاطره ناگفته از او دارند. بگذاریم آنها هر کجا هستند، باشند، آسمان هم مالِشان باشد.
