طرفداری- یکشنبه شب تمام نگاه ها به سن سیرو خواهد بود، جایی که یکی از بزرگترین دربی های جهان، توسط دو غول بزرگ فوتبال ایتالیا برگزار خواهد شد. تمام جزئیات این بازی توسط خبرنگاران پوشش داده خواهد شد، از تمرینات تا تاکتیک های این دو تیم، صحبت های زیادی خواهد شد، مربیان مورد بررسی قرار می گیرند و هواداران پرشور، بی صبرانه برای این بازی لذت بخش لحظه شماری خواهند کرد.
دربی دلامادونینا چیزی بیشتر از یک بازی معمولی است؛ یک سنت و جاذبه واقعی ورزش است. پیچیدگی خاصی در رقابت میان این دو تیم وجود دارد، پیدایش این دو باشگاه به هم گره خورده است.
ریشه های سیاسی
باشگاه فوتبال و کریکت میلان در دسامبر 1899، توسط چند مرد انگلیسی تاسیس شد. هربرت کیلپینِ متولد ناتینگهام، که به عنوان بنیان گذار باشگاه میلان شناخته می شود، این بازی زیبا را به منطقه لومباردی آورد و به عنوان اولین مربی و بازیکن مهم، کار خود را در میلان شروع کرد. کیلپین با کمک تاجری به نام آلفرد ادواردز از منطقه شراپشایر، که به اولین رئیس این باشگاه تبدیل شد، کار خود را شروع کرد. وی در این راه، از کمک های افرادی مانند ساموئل ریچارد دیویس و دیوید الیسون - اولین کاپیتان- نیز بهره برد.
مدت زیادی از ثبات باشگاه نگذشته بود که تنش های داخلی، که انعکاس سیاست های کشور ایتالیا بود، باعث شد این باشگاه به دو قسمت تقسیم شود. رشد ناسیونالیسم، بر ساختار فوتبال در این کشور اثر گذاشت. در سال 1908، فدراسیون فوتبال ایتالیا دو عنوان و نهاد تاسیس کرد، رقابت های قهرمانی فدرال، اجازه حضور بازیکنان خارجی را می داد اما رقابت های قهرمانی ایتالیا، این اجازه را نمی داد. کیلپین از این امر بسیار ناراحت شده بود، یک سال بعد، در نتیجه عدم تفاهم اعضای باشگاه میلان، اینترنازیوناله به وجود آمد. این اسم، از اصل انترناسیونالیسم، الهام گرفته بود، به عنوان مثال آن ها چندین بازیکن سوئیسی در ترکیب داشتند و شاید شگفتی نباشد اما آن ها در آن دهه بیشتر از میلانی که تا سال 1951 برای کسب اسکودتویی دیگر در تلاش بود، موفقیت کسب کردند.
جدایی طلبی آن ها، الهام بخش هنرمندی مانند جورجو موجانی شد و توسط افراد ثروتمند و روشن فکر نیز تحت حمایت قرار گرفت و باعث شد اینتر به عنوان یک باشگاه برجسته شناخته شود، در نتیجه، دربی های این دو تیم، به جنگی میان اختلافات فکری و سیاسی دو حذب مخالف تبدیل شد که در طول زمان، از شدت آن کاسته شد.
میلان دیگر قادر بود بازیکنان خارجی را جذب کرده و با آن ها موفقیت هایی را کسب کند. دقیقا اولین اسکودتو آن ها به لطف مثلث سوئدی خط حمله به دست آمد. ماشین گلزنی میلان، گونار نوردال، با همراهی نیلس لیدهولم و گونار گرن که به " Gre-No-Li." مشهور بودند، موفقیت های زیادی را برای میلان به همراه آوردند.
با اینکه اینتر دراوایل راه باشگاه شناخته شده تری بود اما امکانات آن ها در رختکن، اصلا قابل مقایسه با تلویزیون های اختصاصی، نیمکت های مخصوص میلان نبود.
رقابت معتبر و اصیل
دربی میلان درست است که شاید آن تفاوت های سیاسی و مذهبی که در سایر دربی های معتبر جهان شاهدش هستیم را نداشته باشد، اما شاید سالم ترین و ساده ترین رقابت ورزشی باشد؛ این بازی تنها بر روی امیال بی انتها، برای غرور و شرافت و موفقیت های بزرگ برگزار می شود. رقابت بر سر جذب بهترین مربی ها، بهترین بازیکنان و کسب بیشترین عناوین، به سنت میان این دو باشگاه تبدیل شده بود. در دهه 60 این رقابت به اوجش رسیده بود. از منظر فوتبالی، این دهه به شهر میلان تعلق داشت، نه تنها در داخل کشور، بلکه قهرمانی های پی در پی در بعد بین المللی، این شهر را به پادشاه اروپا بدل کرد.
میلان به لطف هدایت محکم و قاطع نرئو روکو، دو اسکودتو، یک کوپا ایتالیا، دو جام اروپایی کسب کرد. در سوی دیگر اینتر، با هدایت هلنیو هررا - مردی آرژانتینی تبار که والدینی اسپانیایی داشت و در مراکش مطرح شد و در فوتبال فرانسه با بازی ادامه داد- یک اسکودتو، دو جام اروپایی و دو جام بین قاره ای برای نراتزوری به ارمغان آورد.
در این مدت، دربی به رقابتی دیوانه وار تبدیل شده بود؛ حضور دو استاد تاکتیک یکی از دلایل این جذابیت بود، جذابیت ها و نمایش های بازیکنان در داخل زمین نیز فراموش نشدنی بود. در دهه 60، این دو تیم 20 بار در لیگ به مصاف هم رفتند که سهم هر دو تیم شش برد و هشت تساوی بود.
در روز هایی که کاتناچیو در میعادگاهش ظهور کرد، داشتن بیش از یک بازی ساز در تیم، بسیار نامأنوس بود. میلان جیانی ریورا را در اختیار داشت و اینتر ساندرو ماتزولا را؛ سرمربی وقت تیم ملی ایتالیا در انتخاب بسیار سختی کشید، در نهایت ترجیح داد اصلا انتخابی نکند، او استافتا را معرفی کرد [ هریک از بازیکنان تنها یک نیمه بازی می کردند]! میلان از سال 1980 به بعد، دو بار به سری بی سقوط کرد؛ یک بار به دلیل رسوایی توتونرو و یکی دیگر به دلیل عدم توانایی کافی برای ابقا در سری آ. پایان کار این نبود، با شروع عصر سیلویو برلوسکونی در فوریه 1986، میلان جان تازه ای گرفت. با سرمایه گذاری چشمگیر و آوردن ستاره هایی نظیر رود گولیت، فرانک رایکارد و مارکو فن باستن، روسونری از اواخر دهه 80 تا اواسط دهه 90، بر فوتبال ایتالیا حکمرانی کرد.
اینتر در دهه 90 نیاز به کمکی داشت، کمکی که ماسیمو موراتی با تزریق میلیون ها یورو به باشگاه به بهترین نحو انجام داد اما اینتر از حتی یک قهرمانی در ایتالیا عاجز ماند. وی برای جذب رونالدو رکورد نقل و انتقالات را شکست اما رونالدو برزیلی مصدوم شد. موراتی، مارچلو لیپی را استخدام کرد اما او پس از یک فصل اخراج شد. بدشانسی های نراتزوری با رفتن آندره آ پیرلو و کلارنس سیدورف به تیم همشهری و رقیب ادامه یافت. اینتر پس از 17 سال در 2006 قهرمان شد و تا سال 2010 قهرمانی هایش در ایتالیا ادامه یافت. در سال 2007، میلان در لیگ قهرمانان اروپا و در بدترین شرایط ممکن، قهرمان شد. آن ها در فینال 2-1 لیورپول را شکست دادند، پس از قهرمانی، میلانیستا ها در شهر میلان با چسباندن بنری که حاوی این کلمات بود، به همشهری های خود طعنه زدند. " به اسکودتوهایتان بچسبید ای مفت خور ها"!
امید، تا آخرین نفس
در پنج سال گذشته، یوونتوس 5 بار فاتح لیگ شده است، سلطه یوونتوس بر ایتالیا، با تضعیف این دو تیم همشهری همراه بوده است. بدترین کابوس برای میلانی ها، برگزاری فینال رقابت های لیگ قهرمانان اروپا در سن سیرو بود.
از لحاظ تاریخی، هواداران میلان و اینتر شهر را به خوبی به اشتراک گذاشته اند و به ندرت اجازه می دهند خصومت از ورزشگاه سن سیرو به بیرون درز کند. در سال 1983، پیمانی میان هواداران افراطی دو تیم امضا شد که آرامش و صلح بر شهر حاکم شود و روابط دو تیم با هم خوب باشد. اتحاد و همبستگی میان طرفداران دو تیم شاید در 22 دسامبر 2013 ، به بهترین نحو به نمایش گذاشته شد. پلیس هواداران میلان را از آوردن بنر به جایگاه کورواسود منع کرد و اینتری ها با نیاوردن بنر به ورزشگاه، به این تصمیم اعتراض کردند. با این حال شاید روابط میان هواداران دو تیم برای یک دربی، بیش از حد مثبت باشد اما حساسیت بازی بدون شک در بالاترین سطح ممکن است.
دربی روز یکشنبه شاید ستاره ای نداشته باشد، شاید سیاسی نباشد، اما کورئوگرافی های زیبا و بی نظیر هواداران دو تیم، جو بی نظیر سن سیرو، باز هم معبد فوتبال جهان را به ستاره ای درخشان تبدیل خواهد کرد.
