طرفداری- تیم های برتر جزیره طی چند فصل اخیر با تغییرات زیادی رو به رو شده اند، مدت زیادی از غرق شدن مربیان در تاکتیک های حفظ توپ و ملزوم دانستن آن برای ساخت تیمی قدرتمند نمی گذرد. این نگرش به طور قابل توجهی در چندفصل گذشته تغییر کرده است، نه تنها به دلیل ظهور مجدد فوتبال ضد حمله که فصل پیش لسترسیتی به نمایش گذاشت و قهرمان جزیره شد، بلکه اهمیت دادن مربیان به پرس در بازی و از جلو نیز در آن نقش داشته است. پرس، تضاد فوتبال مالکیتی نیست، بلکه مقدمه ای است برای به دست آوردن مالکیت دوباره بر بازی و این چیزی است که شخصی به مانند گواردیولا بر اهمیت آن تاکید کرده است. این امر، ویژگی های خاص و شرایط فیزیکی متفاوتی را طلب می کند.
پرس بیشتر از هرچیزی خسته کننده است و انرژی زیادی را می خواهد. یک بازیکن مستقیما به سمت حریفش می دود و سایرین گزینه های او در پاس دادن را محدود می کنند، هافبک ها، فضاها را پوشش می دهند. جدیت، خشونت، جنب و جوش و تداوم در دویدن، لازمه پرس است. قسمت جالب ماجرا اینجاست که اگر مالکیت توپ به دست تیم پرس کننده افتاد، بازیکنان باید به سرعت فضاسازی کنند. فوتبال جزیره تا این حد خستگی به همراه نداشته است.
این امر بیشتر به نفع تیم هایی است که استراحت بیشتری می کنند و این جالب است که دو تیم تاثیر گذار این فصل جزیره یعنی لیورپول و چلسی، در اروپا حضور ندارند و این آزادی بیشتری به آن ها خواهد داد. بدون بازی در اواسط هفته، کلوپ و کونته می توانند بازیکنان تازه نفس در اختیار داشته باشند که نیازی به گفتن نیست، این چقدر به نفع یک تیم می تواند باشد. با این حال شاید در ظاهر این امر خوب باشد ولی برای تیم هایی به مانند چلسی و لیورپول، عدم حضور در اروپا خدشه زیادی به چهره بین المللی آنان وارد می کند.
کونته در واقع اهمیت و کمک بازی نکردن در اروپا را خوب می داند، اولین قهرمانی او با یوونتوس در سری آ در فصل 2012-2011، با همین وضعیت به دست آمد. یوونتوس در اروپا حضور نداشت و فصل قبلش در رتبه هفتم جدول فصل را به پایان برده بود. یوونتوس تنها پنج بازی بیشتر در آن فصل انجام داد و آن هم به خاطر صعود این تیم به فینال رقابت های کوپا ایتالیا بود، جایی که به ناپولی بازی را واگذار کردند.
با وجود آن که سری آ لیگ سرعتی و رقابتی به مانند جزیره نیست، یوونتوس تیم پر انرژی ای بود؛ آرتورو ویدال و مارکیزیو با پرس زیاد از آندره آ پیرلو حمایت می کردند و این استاد بازی سازی به کارش ادامه می داد. یوونتوس از نظر فنی نیز از این امتیاز بهره برد زیرا کونته یک هفته تمام وقت داشت تا بازیکنانش را آماده کند. آن تیم هایی که دراروپا حضور دارند، قادرند تنها یک جلسه برای مرور تاکتیک ها وقت بگذارند. آن ها فصل را بدون شکست پایان دادند که دستاوردی شگفت انگیز بود. لسترسیتی نیز مثال خوبی از فواید عدم حضور در اروپا است. استراحت، کلید موفقیت آن ها بود، اول اینکه این استراحت به آن ها اجازه می داد روحیه و جنگندگی لازم برای دویدن در کل بازی را در اختیار داشته باشند و باعث افزایش توانایی در هجوم به سمت دروازه حریف، آن هم در سریع ترین زمان ممکن بود.
دومین نکته هم این که تاکتیک های آن ها از چیزی که برخی گمان می کنند بهتر و متنوع تر بود. در بازی حساس آن ها با منچسترسیتی که به مدعی بودن آن ها اعتبار بخشید، حریف را با پرس شدید در خط جلو، شگفت زده کردند و این اولین باری بود که از این رویکرد استفاده می کردند، پس از آن، این به تاکتیک همیشگی آن ها تبدیل شد. شما می توانید عملکرد لستر را در این فصل ببینید، آن ها در لیگ قهرمانان اروپا حضور دارند و دیگر نمی توانند تمرکز خود را در یک سمت معطوف کنند.
لیورپول 2014-2013 مثال دیگری است، شاگردان برندن راجرز وقتی رقبایشان در لیگ قهرمانان می جنگیدند، در حال استراحت و بازیابی انرژی خود بودند. لیورپول آن فصل می توانست قهرمان شود. البته یادمان نرود این مزایا تنها برای یک فصل تداوم دارند، دیگر از فصل دوم حضور در لیگ قهرمانان اروپا و یا لیگ اروپا باعث خواهد شد همان تیم نتواند عمکلرد فصل گذشته را به نمایش بگذارد. اینجاست که یک مربی باید به تاکتیک هایش تنوع بخشد، شاید با ارائه یک سیستم جدید که مبتنی بر بازی فیزیکی نیست، این امر میسر شود یا استفاده از سیستم چرخشی که گاهی فواید زیادی دارد.
به هرحال کلوپ و کونته در این لحظه نباید نگران باشند زیرا غیبت در اروپا، برگ برنده آن هاست و شاید برای اولین و آخرین بار در حضورشان در لیگ جزیره، از این امر بهره ببرند.
