طرفداری- گرندپری برزیل هفته آینده، می تواند مشخص کننده قهرمان سال 2016 باشد. برای اولین بار در دوران راننده آلمانی، سرنوشت قهرمانی نیکو روزبرگ در دستان خودش است. اگر او قهرمان شود، بدون توجه به این که لوئیس همیلتون مسابقه را در کدام رده به پایان می رساند، می تواند برای اولین بار قهرمانی جهان را جشن بگیرد. در آستانه بیستمین رقابت این فصل، تمام شش مرتبه ای که قهرمان فرمول یک در اینترلاگوس مشخص شده است را بررسی کرده ایم.
2005 - مسابقه هفدهم از نوزده مسابقه
قبل از مسابقه: 1. آلونسو: 111 امتیاز؛ 2. رایکونن: 86 امتیاز
پس از مسابقه: 1. آلونسو: 117 امتیاز؛ 2. رایکونن: 94 امتیاز
پس از پنج سال سلطه فراری بر فرمول یک، سال 2005 نوبت فرناندو آلونسو از تیم رنو بود که قهرمان شود. او فصل را با سه پیروزی از چهار مسابقه اول آغاز کرد و به خوبی از رقبا فاصله گرفت. مک لارن اما، سریعا به رقابت بازگشت. سرعت فوق العاده خودروی MP4-20 آنها تحت الشعاع عدم اطمینان کافی و خرابی های آن قرار گرفته بود. رایکونن به رقابت بازگشت و پس از گرندپری بلژیک (شانزدهمین رقابت آن سال) هر دو راننده 6 پیروزی به دست آورده بودند. ثبات آلونسو و خودروی رنو اما، راننده اسپانیایی را با 25 امتیاز برتری به اینترلاگوس فرستاد. امیدهای راننده مک لارن در تعیین خط برزیل کم رنگ شد. جایی که آلونسو پُل پوزیشن را به دست آورد و مرد فنلاندی پنجم شد. در طول مسابقه رایکونن خود را به مقام دوم رساند و پشت سر هم تیمی اش، پابلو مونتویا کار را به پایان برد. رده سوم اما کافی بود تا دو مسابقه پیش از پایان فصل، قهرمانی را مشخص کند و فرناندو آلونسو آن سال اولین قهرمانی خود را به دست آورد.
2006 - مسابقه هجدهم از هجده مسابقه
قبل از رقابت برزیل: 1. آلونسو: 126 امتیاز؛ 2. مایکل شوماخر: 116 امتیاز
پس از برزیل: 1. آلونسو: 134 امتیاز؛ 2. شوماخر: 121 امتیاز
یک سال پس از آن، آلونسو بار دیگر برای قهرمانی رقابت می کرد. راننده دیگر اما این بار مایکل شوماخر بود و تا آخرین مسابقه قهرمان مشخص نشده بود. با اعلام بازنشستگی غافلگیر کننده راننده آلمانی و همین طور پیوستن آلونسو به مک لارن برای سال آینده، رقابت بسیار بالا گرفته بود. فراری و رنو با پیروزی در تمام مسابقه ها به جز یک مسابقه، سلطه بی حرف و حدیثی بر فرمول یک آن سال داشتند. راننده اسپانیایی بیشتر فصل پیشتاز بود اما دو مسابقه پیش از پایان فصل شوماخر به امتیازهای آلونسو رسید و بالاتر از او قرار گرفت. فاجعه اما در ژاپن رخ داد. موتور خودروی شوماخر در حالی که پیشتاز مسابقه بود منفجر شد تا وی نتواند رقابت را تمام کند. آلونسو نیز پیروز شد تا با 10 امتیاز بیشتر از رقیب، در رده اول جا بگیرد. در حالی که برزیل تعیین کننده قهرمانی شده بود، بدشانسی های شوماخر ادامه پیدا می کرد. یک اشکال در خودرو رده دهم تعیین خط را برای وی به همراه آورد و در ابتدای مسابقه هم خرابی برای خودروی او پیش آمد. او اما به طرز شگفت آوری به رده چهارم رسید. هرچند نتوانست برای آلونسویی که به راحتی دوم شده بود مزاحمتی ایجاد کند تا راننده رنو برای دومین سال پیاپی قهرمان جهان شود.
2007 - مسابقه هفدهم از هفده مسابقه
پیش از گرندپری برزیل: 1. همیلتون: 107 امتیاز؛ 2. آلونسو: 103 امتیاز؛ 3. رایکونن: 100 امتیاز
پس از گرندپری برزیل: 1. رایکونن: 110 امتیاز؛ 2. همیلتون: 109 امتیاز؛ 3. آلونسو: 109 امتیاز
سه راننده با شانس قهرمانی در فرمول یک 2007 به برزیل رفتند و کسی که کمترین شانس را داشت پیروز شد. بیشتر زمان فصل کمتر کسی فکر می کرد رایکونن قهرمان شود و راننده تازه کار مک لارن، همیلتون و هم تیمی تازه به مک لارن آمده او، آلونسو شانس های اصلی بودند. اما پس از آن اشتباهات و تنش ها در مک لارن بالا گرفت و کیمی رایکونن شش سکوی متوالی را به دست آورد تا همچنان روی کاغذ شانس قهرمانی داشته باشد، با این وجود سرنوشت قهرمانی آن سال همچنان در دستان لوئیس همیلتون بود. با شروع مسابقه، چهار امتیاز برتری راننده بریتانیایی خیلی زود از بین رفت. اشکالی در دور اول مسابقه با خرابی جعبه دنده ادامه یافت تا او هفتم شود. فرناندو آلونسو در همین حال رده سوم را به دست آورد اما این برای قهرمانی کافی نبود. کیمی رایکونن مسابقه را بالاتر از هم تیمی خود، فیلیپه ماسا در رده اول به پایان رساند تا در پایان تنها با یک امتیاز بیشتر از هر دو مک لارن، قهرمان شود. راننده فنلاندی فراری در دو مسابقه آخر موفق شد اختلافی 17 امتیازی را جبران کند.
2008 - مسابقه هجدهم از هجده مسابقه
قبل از برزیل: 1. همیلتون: 94 امتیاز؛ 2. ماسا: 87 امتیاز
پس از برزیل: 1. همیلتون: 98 امتیاز؛ 2. ماسا: 97 امتیاز
فینال هیچ فصلی به دراماتیکی سالی که لوئیس همیلتون و فیلیپه ماسا در آن نمایش دیدنی به اجرا گذاشتند وجود ندارد. این دو تمام فصل دوئلی دیدنی داشتند و پس از چین، یکی مانده به آخرین رقابت فصل، همیلتون امتیازات بیشتری به دست آورده بود. با این که هر دو تا آن زمان پنج پیروزی کسب کرده بودند. پس همه چیز به اینترلاگوس کشیده شد. ماسا در تعیین خط مسابقه خانگی اول شد و پس از تاخیری ده دقیقه ای به دلیل بارش باران، با آغاز مسابقه رده اول را حفظ کرده بود. در طرف مقابل لوئیس همیلتون مطمئن به نظر می رسید. او برای قهرمانی نیاز داشت تا مسابقه را بین پنج نفر برتر به پایان برساند. اما سپس همه چیز تغییر کرد: باران دوباره شروع به باریدن کرد و راننده ها استراتژی های متفاوتی به کار گرفتند، ناگهان لوئیس همیلتون خود را در مکان ششم می دید. او تا آخرین دور در همان موقعیت قرار داشت و هنگامی که ماسا از خط پایان گذشت نیز ششم بود. هواداران برزیلی شروع به جشن گرفتن قهرمانی راننده شان کردند اما در آخرین پیچ مسابقه، همیلتون با تایرهای اینترمدیت، تویوتای تیمو گلوک را که روی تایرهای صاف بود گرفت و پنجم شد! این به معنای قهرمانی همیلتون با اختلاف تنها یک امتیاز بود.
2009 - مسابقه شانزدهم از هفده مسابقه
پیش از گرندپری برزیل: 1. باتن: 85 امتیاز؛ 2. باریکِلو: 71 امتیاز؛ 3. فتل: 69 امتیاز
پس از گرندپری برزیل: 1. باتن: 89 امتیاز؛ 2. فتل: 74 امتیاز؛ 3. باریکِلو: 72 امتیاز
پس از پایان حماسی سال 2008، سال افسانه ای 2009 آغاز شد. جنسن باتن با پیروزی در شش مسابقه از هفت مسابقه ابتدایی، صدر نشینی مقتدرانه ای رقم زد اما پس از پایان برتری فنی براون، هم تیمی او باریکلو و سباستین فتل از ردبول به او نزدیک شدند. باتن در ایتالیا سکویی را به دست آورد که شدیدا به آن نیاز داشت و پس از آن به اینترلاگوس رفت. با 14 امتیاز اختلاف نسبت به باریکلو، باتن باید رقابت یکی مانده به آخر فصل را تمام می کرد. وقتی باریکلو در تعیین خط اول شد و باتن و فتل رده های 14 و 15 را به دست آوردند، هیجان رقابت بیشتر شد. راننده برزیلی در دورهای اول نیز برتری خود را حفظ کرد. اما پس از آن اوضاع برای او خوب پیش نرفت و مسابقه را در رده هشتم تمام کرد! در همین حال فتل و باتن خود را به رده های بالا رسانده بودند. فتل موفق شد باتن را پشت سر بگذارد و چهارم شود، اما همان هم برای باتن کافی بود تا اولین قهرمانی خود را به دست بیاورد.
2012 - مسابقه بیستم از بیست مسابقه
پیش از برزیل: 1. فتل: 273 امتیاز؛ 2. آلونسو: 260 امتیاز
پس از برزیل: 1. فتل:281 امتیاز؛ 2. آلونسو: 278 امتیاز
وقتی هفت مسابقه اول سال 2012، هفت پیروز متفاوت داشت، رکورد های جدیدی ثبت شدند. اما تا میانه های فصل یک راننده بود که خود را از بقیه جدا کرده بود: فرناندو آلونسو. در فصلی که مسلما بهترین عملکرد راننده اسپانیایی در آن رقم خورد، او تا میانه فصل 34 امتیاز و تا رقابت های نهایی 29 امتیاز از رقبا جلوتر بود. مدافع عنوان قهرمانی اما به رقابت بازگشت. پیروزی های متوالی در سنگاپور، ژاپن، کره و هند او را بالاتر از آلونسو قرار داد. پس از مسابقه یکی مانده به آخر در آمریکا، سباستین فتل 13 امتیاز جلوتر از آلونسو بود و همه چیز به مسابقه آخر کشیده شد. رقابت برزیل مانند همیشه دراماتیک بود. فتل در اولین دور استارتی ضعیف از رده چهارم داشت و با برخوردی با برونو سنا در پیچ چهارم، خودروی او اسپین شد و در کمال شگفتی برخورد تاثیر گذاری نداشت. او از رده آخر موفق شد خود را به رده هفتم برساند. چیزی که برای قهرمانی او کافی بود. شوماخر سخاوتمندانه رده ششم را به او واگذار کرد تا سومین قهرمانی پیاپی فتل به دست بیاید.
2016 - دو رقابت تا پایان باقی مانده است
در آستانه گرندپری برزیل 2016: 1. روزبرگ: 349 امتیاز؛ 2. همیلتون: 330 امتیاز
پس از دو سال شکست خوردن از هم تیمی اش، هفته بعد روزبرگ فرصت این را دارد که پاسخ سال های گذشته را بدهد. پیروزی ها مدام در این فصل فوق العاده رقابتی در حال تغییر بود اما حالا همه چیز برای مرد آلمانی ساده است: پیروز شو و اولین قهرمانی را به دست بیاور. روزبرگ دو سال گذشته در اینترلاگوس پیروز بوده است. آیا تاریخ به نفع او تکرار می شود؟
