طرفداری- 20 سال پیش آرسن ونگر به عنوان یک فرانسوی نه چندان شناخته شده به انگلیس آمد؛ در آن زمان ایونینگ استاندارد تیتر زد 'آرسن کی؟'.
به گزارش میرور، در اولین فصل کاملش به عنوان سرمربی به اولین مربی خارجی قهرمان لیگ برتر بدل شد. از آن زمان او آرسنال را به موفقیت های زیادی رسانده است اما بزرگترین آنها قهرمانی فصل 2003/04 است؛ فصلی که توپچی ها بدون حتی یک شکست قهرمان لیگ شدند. ونگر در کتابی جدید به نام 'انقلاب ونگر' درباره پستی ها و بلندی ها و چالش های آن فصل تاریخی می گوید.
15 می 2004، آرسنال 2 - 1 لسترسیتی:
سوت پایان آخرین بازی بدون شکست بود. رویای عمر من بود. این شغلی است که آدم هیچوقت نمی داند چقدر در آن خوب است اما فکر نمی کنم بشود بیشتر از یک فشل بدون شکست داشت. رسیدن به چنین رویایی کمی ترسناک است اما مِیل من را از بین نبرد.
9 آوریل 2004، آرسنال 4 - 2 لیورپول:
تیری آنری ما را نجات داد. در آن هفته در لیگ قهرمانان به چلسی باخته بودیم و در جام حذفی هم به منچستریونایتد و 2-1 عقب بودیم. داشتیم می لغزیدیم. بین دو نیمه بازیکنان کاملاً ساکت بودند. تا آنجای فصل باختی نداده بودیم اما از بردن لیگ اطمینانی نداشتیم. تیری جیمی کرگر را به سکو ها فرستاد تا یک گل فوق العاده به ثمر برساند. او یک استعداد خیلی خیلی خیلی بزرگ بود. او می توانست هرکاری بکند.
21 سپتامبر 2003، منچستر یونایتد 0 - 0 آرسنال:
در یک بازی احساسی در اولدترافورد مساوی کردیم. آن بازی ها آن روز ها نبرد های فوق العاده ای بودند. آدم امیدوار است آسیب خیلی جدی نباشد. یونایتد کریستیانو رونالدو، روی کین، رود فن نیستلروی را داشتو یک مبارزه بود. اما ما هم مبارزان خودمان را داشتیم. اشلی کول خیلی گنده نبود اما یک مبارز واقعی بود. لورن یک مبارز برجسته بود. بک بوکسور واقعی! شخصیت های قوی را می توانید تشخیص بدهید.
25 آوریل 2004، تاتنهام 2 - 2 آرسنال:
بردن لیگ در وایت هارت لین استثنایی بود. با اینکه در آخرین لحظه از روی نقطه پنالتی یک گل دریافت کردیم و ینس لمان و سول کمپل نزدیک بود وارد یک دعوا شوند. ما می دانستیم چه کار باید بکنیم. قهرمان آنحا در برابر ما بود.
خوشحالی بعد از قهرمانی:
در رختکن همه خیلی خوشحال بودند. به آنها گفتم: "حالا جاودانه اید، از دستش ندهید."
