طرفداری – در تاریخ 22 سپتامبر سال 1996 آرسن ونگر پس از فسخ قراردادش با باشگاه ناگوپا گرامپوس ژاپن راهی لیگ برتر شد و اکنون 20 سال از آن روز می گذرد و وی همچنان سکاندار هدایت توپچی هاست.
آلن اسمیت که بین سال های 1987 تا 1995 در خط حمله آرسنال بازی می کرد و موفق به زدن 115 گل شد، تیم منتخب تاریخ آرسنال را اینگونه انتخاب می نماید:
دروازه بان: دیوید سیمن
من در کنار دیو بازی کرده ام. او یک دروازه بان بزرگ بود که به خوبی و با ماهیت خونسردش دروازه را پر می کرد. بدیهی است که ینس لمن نیز دروازه بان بزرگی بود، اما ینس ممکن بود در جاهایی کاری احمقانه انجام دهد، اما سیمن هرگز این کار را نمی کرد و فوق العاده باثبات بود.
مدافع میانی: تونی آدامز
انتخاب مدافع میانی کار آسانی نیست، اما تونی یک کاپیتان فوق العاده بود. انتخاب او به تنهایی برای معرفی اش کفایت می کند. من هشت سال در کنار او بازی کردم. او یک رهبر فوق العاده و یک بازیکن بسیار بسیار خوب بود.
مدافع میانی: لورن کوسیلنی
انتخاب دیگر مدافع میانی کار دشواری است. سول کمپبل، مارتین کیون، استیو بولد، کولو توره، اما در سال های اخیر لورن کوسیلنی را در اختیار داشتیم، که یکی از بهترین بازیکنانی است که در آرسنال بازی کرده است. او مدافع بسیار سریعی است. در روزهای اولیه حضورش در آرسنال ممکن بود دچار اشتباه شود، از زمین بازی اخراج شود و یا کار احمقانه ای انجام دهد، اما نه بیشتر. شکست دادن او کار بسیار دشواری است و حتی به تازگی موفق به زدن چند گل شده است. تصورم این است که او یک مدافع میانی خوب است.
مدافع راست: لی دیکسون
من دیکو را برای سمت راست خط دفاعی انتخاب می کنم. لورن و سانیا به وضوح می توانند دو رقیب برای او باشند، اما انتخاب لی به این دلیل است که وی حضوری طولانی مدت داشت و یک مدافع باثبات بود و در موقعیت های تک به تک شکست دادنش کار سختی بود. با وجود اینکه در هنگام حمله، یک بازیکن بسیار خلاق نبود، اما کارش را به عنوان مدافع کناری در دفاع کردن به خوبی انجام می داد.
مدافع چپ: اشلی کول
تنها رقیب اشلی کول در این پست، نایجل وینتربرن بود، اما اشلی از رده های سنی به تیم اصلی اضافه شد و تعداد بازیکنانی که از این طریق به تیم آرسن ونگر تزریق شدند، زیاد نبود. او در دفاع بسیار درخشان بود و بازیکن بسیار تعیین کننده ای بود. با این حال در کارهای تهاجمی نیز فوق العاده بود و یک ورزشکار بزرگ با سرعت زیاد و یک مدافع چپ واقعا خوب بود.
هافبک میانی: پاتریک ویرا
بدیهی است که قرار دادن او هم در ترکیب به تنهایی برای معرفی اش کفایت می کند. هیولایی در خط میانی که زمانی که وارد باشگاه شد، هیچ کس او را نمی شناخت. او دارای ذهنیت و عزم راسخ برای پیروزی بود.
هافبک میانی: سسک فابرگاس
انتخاب شریک ویرا در خط میانی کار ساده ای نیست. پاتریک ویرا و امانوئل پتی قطعا یک زوج فوق العاده بودند، اما فابرگاس با وجود اینکه می دانم این روزها در میان هواداران آرسنال چندان محبوب نیست، اما در برهه زمانی حضور در آرسنال واقعا عملکرد باشکوهی داشت. بازیکنان زیادی نیستند که هم دید خوبی داشته باشند و هم پاس را به سرعت به بازیکن مدنظر برسانند. به علاوه گلزن و باهوش باشند.
هافبک راست: فردی لیونبرگ
در خط میانی اکثر بازیکنان انتخابی در کنار یکدیگر بازی کردند و تیم شکست ناپذیران را تشکیل دادند. لیونبرگ استاد دویدن های مورب به داخل محوطه جریمه از سمت راست بود. او یک تمام کننده بزرگ بود که بسیار سریع بود و سخت تلاش می کرد و برای تیم های حریف یک تهدید واقعا بزرگ بود.
هافبک چپ: روبرت پیرس
یک استعداد واقعی در جناج چپ که گل های زیادی به ثمر رساند و موقعیت های گل زیادی خلق نمود. به ویژه که او یک زوج بسیار خوبی با تیری آنری تشکیل داده بودند. او یک اسطوره بود که هواداران وی را می پرستیدند و درخشش طولانی مدتش جای تعجب ندارد.
مهاجم: دنیس برگ کمپ
نیازی نیست که زیاد درباره او صحبتی کرد. یک استاد به تمام معنا با دیدی وسیع و فکر کردن و عمل به آن، قبل از اینکه دیگران اقدامی انجام دهند. او می توانست با انواع و اقسام بازیکنان در خط حمله به عنوان زوج بازی کند. او کارش را با یان رایت آغاز کرد، با نیکولاس آنلکا ادامه داد و سپس به تیری آنری رسید. او یک مهاجم باهوش بود و یکی از بهترین شماره 10 هایی که هر کسی دیده است.
مهاجم: تیری آنری
من تصور می کنم که تیری آنری بهترین بازیکنی است که تاکنون لیگ برتر و حتی این کشور به خود دیده است. طی یک دوره شش ساله او بازیکن فوق العاده ای بود و در این برهه در هر سال موفق به زدن بیش از 30 گل می شد و شما می توانید کلمه دست نیافتنی را به او نسبت دهید چون از نظر فیزیکی قدرتمند بود. او آنقدر سریع و قوی بود که از توپ جدا نمی شد. او یک تمام کننده شگفت انگیز بود. او حریف را به وحشت می انداخت و گل هایش را به ثمر می رساند.
