طرفداری- ادن هازارد هفته قبل لب به ستایش از سرمربی تیمش آنتونیو کونته گشود و این واقعیت به عنوان یک بازیکن بزرگ نشان می دهد که او مربی اش را می فهمد. واژگان این یار بلژیکی چنین تفسیر شد که وی در صدد طعنه زدن به مربی پیشینش ژوزه مورینیو است و تقریبا قصد او از بیان آن حرف ها دقیقا همین بود.
بله، مورینیو نیز فوتبال حرفه ای بازی کرده است اما در سطح کونته، کسی که پنج بار با یوونتوس قهرمان سری آ شد و بیست بار نیز لباس تیم ملی ایتالیا را بر تن کرد. و این امر تاثیر بسیاری بر روی بازیکنان دارند که می بینند مربی شان موفقیت هایی را کسب کرده که آنان در صدد دستیابی به آن هستند.
عدم موفقیت مورینیو به عنوان یک بازیکن، در قامت یک مربی به او مزیتی نمی بخشد. اما وقتی که امروزه بازیکنان به سن 24 الی 27 سالگی می رسند، بازی کردن برای یکی از اسطوره هایشان برای آن ها معنی دیگری می دهد. کارلو آنچلوتی احتمالا نمونه ای قدیمی از مردی است که در داخل و سپس خارج از زمین کامیاب شد. این دلیلی بر این است که چرا وی در برخی از بزرگترین باشگاه های جهان مربیگری کرده است.
مالکان باشگاه ها می توانند با دانستن میادین بزرگی که وی در آن ها حاضر بوده و به عنوان یک بازیکن موفق شده است یا حتی حضور در رختکن تیمی _نه فقط در آسوده ترین شرایط- او را در تیم خود به کار بگیرند و این ها احترام قابل توجه ای را برای وی به ارمغان می آورند.
زین الدین زیدان یکی دیگر از این اشخاص اثبات شده است. بازیکنان می دانند که مربیان شان در این پست ها بوده اند، آن ها نیز توسط مربیان شان اذیت شدند، با اعتماد به نفس پایین، بدشانسی و یا حضور در اوج مواجه شدند. بنابراین آن ها می دانند که چه وقت فشار را بیشتر کنند و یا چه وقت دروغ بیافند. اما آن ها همچنین در می یابند که اگر کسی پایش بلغزد و نیاز به یک تلنگر داشته باشد، مربی این امر را می فهمد.
چلسی که امروز به مصاف سوانزی رفت، فصل را خوب شروع کرده و نکات مثبتی برای کونته وجود دارد که تیمش را تا پایان راه در ماه می مدعی قهرمانی نگاه خواهد داشت. واقعیت این است که تمامی نگاه ها بر روی پپ گواردیولا و ژوزه مورینیو در منچستر است و این نشان می دهد که کونته می تواند مشخصا در نیم فصل نخست فصل، مخفیانه کارش را پیش ببرد؛ آن هم زمانی که ما درباره این که آیا آن دو تیم می توانند به چلسی برسند یا نه، سرگیجه گرفته ایم.
آن ها انگولو کانته و میشی باتشوایی را جذب کرده اند؛ بازیکنانی که امروز و آینده را تضمین می کنند. باتشوایی تمامی آنچه را لازم تا پا جای پای دیدیه دروگبا بگذارد، در اختیار دارد؛ کسی که آبی ها پس از جدایی آن مهاجم در پی آن بوده اند. نمی گویم که او به خوبی دروگبا خواهد شد، اما او از فیزیک مناسب، باور و همچنین هم تیمی هایی در تیم ملی که در باشگاه هم کنار او هستند برخوردار است تا به وی کمک کنند.
همچون لیورپول، هنگامی که آن ها چند فصل نزدیک قهرمانی بودند و همانند لستر که کل راه را سال قبل پیمود، چلسی این فصل دغدغه لیگ قهرمانان اروپا را ندارد. این بدین معنی است که بازیکنان آن ها وقت بیشتری برای استراحت کردن دارند و کونته زمان بیشتری برای تمرین با تیمش در اختیار خواهد داشت.
من هنوز بابت ترکیبی که منچسترسیتی دارد، شانس بیشتری برای آن ها در مقایسه با چلسی قائلم و معتقدم آن ها قهرمان لیگ برتر خواهند شد. اما معتقدم تیم نخست کونته وی را بیشتر در راه قهرمانی قدرت می بخشد در مقایسه با کاری که مورینیو می تواند در این راستا برای تیمش انجام دهد.
خیلی از فوتبالدوستان فکر می کنند که قهرمانی نصیب یونایتد یا سیتی خواهد شد و چلسی نیز در رتبات بعدی جای می گیرد. اما من این گونه فکر نمی کنم؛ برای من آبی های لندن، رقبای اصلی آبی های منچستر هستند.کونته می داند که چه چیزی لازم است تا به عنوان یک مربی قهرمان لیگ برتر شود، کاری که سه بار متوالی با یوونتوس موفق به انجام آن شد. و برای هازارد و دیگر بازیکنانش نیز، او می داند که شاگردانش چه چیزی را می پسندند.
