اختصاصی طرفداری- سال ها از آخرین تقابل مهمِ ما با چین گذشته است. این چینی ها هر چقدر بی خطر به نظر می رسند، بارها حالِ ما را در بازی های مهم گرفته اند. از مصاف های جام نهرو(زمانی که هند فوتبال برایش دغدغه بود) و جام ملت های آسیا ۱۹۸۰ که بگذریم، اولین ضربه بزرگی که فوتبال چین به ما زد به ۳۰ می ۱۹۸۹ بر می گردد. زمانی که در شنیانگ(همان شهری که فردا میزبان ماست)، با گل های هایگوانگ و شیاون، ایران را شکست دادند و اصلا نگذاشتند ما به مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۰ برسیم. تورنمنتی که پس از برگزاری در ایتالیا، به حدی برای ایرانی ها خاطره ساز شد که هنوز حسرت عدم حضور در آن را می خوریم.
ضربه بعدی که چین به فوتبال ما زد، به بازی های آسیایی هیروشیما ۹۴ برمی گردد اما بعد از آن به حدی بردیمشان که حساب صاف شد. اگرچه داستان در اینجا به پایان نمی رسد. چینی ها مهلک ترین ضربه را وقتی به ما زدند که شایسته ترین تیم ما را از قهرمانی آسیا در جام ملت های سال ۲۰۰۴، دور کردند. بگذریم که ۲ سال قبل از جدالِ ورزشگاه کارگرانِ پکن، چین در حالی در گروهی آسان به جام جهانی ۲۰۰۲ رفت و به هیچ تیمی نه نگفت(۹ گل خورده، بدون گل زده، ۰ امتیاز)، که ما با حسرت، برای خود تصور می کردیم که اگر تیمِ بلاژ با برزیل، ترکیه و کاستاریکا بازی می کرد، چه می شد.
جام ملت های آسیای ۲۰۰۴، قرار بود جامِ ما باشد. تیمی رویایی که واقعا در آن زمان بهترین بازی را در آسیا ارائه می داد. از گروهی سخت و بدون باخت بالا آمد و در یک چهارم، به کره جنوبی ۴ گل زد. هیچکس فراموش نمی کند که کریمی در جینان، احتمالا بهترین بازی عمرش را کرد،"شبهِ ملبورن"ی رقم زد و ما دیگر مطمئن بودیم که قرار است دوباره قهرمان آسیا شویم.
داور بازی که ما را دوست نداشت، مخصوصا ستار زارع و محمد علوی را. چین هم بهترین تیم تاریخش را با خود به مسابقات کشانده بود. هائو هایدونگ که رسما رقیب مستقیم علی دایی بود، سون جیهای اسطوره منچستر سیتی بود(قبل از ظهور شیخ منصور) و ژنگ ژی، پدیده ای بود که بعدها، سه سال در بریتانیا بازی کرد. جالب است بدانید که ژنگ ژی هنوز در ۳۸ سالگی بازی می کند و شاید فردا در برابر تیم ملی ایران حاضر شود.
اما از همه اینها که بگذریم، وقت چیپ زدن نبود آقای گل محمدی! ایران دیگر هرگز تا این حد به قهرمانی آسیا نزدیک نشد و حتی در آخرین تقابل مهم با چین در جام ملت های آسیا ۲۰۰۷، نتوانست از سد این تیم بگذرد. حتی نزدیک بود دوباره به چین ببازد و نکونام تیم را نجات داد. حال، پس از ۹ سال، دوباره به چین رسیده ایم. چینی که در دهه اخیر، بهترین لیگ آسیا را با آوردن مربیان و بازیکنان بزرگ خلق کرده است. بخش مهمی از ستارگان چین را بازیکنان گوانگژو اورگرندی تشکیل می دهند که اسکولاری را به عنوان سرمربی می بیند، امثال جکسون مارتینز و پائولینیو را در ترکیب دارد و طی ۳ سال اخیر، ۲ بار قهرمان آسیا شده است. دیگر تیمی که نقش مهمی در ترکیب چین دارد، جیانگسو سونینگی ست که صاحبانش ماه گذشته اینترِ ایتالیا را خریدند. تیم ملی چین در سال ۲۰۱۶، در ۵ بازی، ۳ پیروزی و ۲ باخت کسب کرده که یک شکست آن، روز پنج شنبه در سئول و برابر کره جنوبی در چارچوب اولین بازی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ رقم خورد. با این حال همگان دیدند که چینی ها در حال برگرداندن شکست ۳-۰ بودند و اگر چند دقیقه دیگر بازی ادامه داشت، شاید این کار را می کردند.
از طرفی ما هم می خواهیم این طلسم لعنتی را بشکنیم. دیگر ناکامی در صعود، آن هم پس از اینکه قبلش به جام جهانی رفته ایم، خسته کننده شده است. وقت تثبیت جایگاه چهارم آسیا در جام جهانی فرا رسیده و فردا، دومین بازی از ده فرصتی که تیم ملی ما برای تحقق این رویا دارد، پیش روی ماست. چشمانِ ۷۵ میلیون ایرانی به شندونگ خواهد بود. در چین، دیگر جایی برای چیپ زدن نیست.
