طرفداری - از مشکلات در عدم کسب سهمیه المپیک، دغدغه های دو و میدانی بانوان و موانع پیش رو صحبت هایی به میان آمده که در ادامه مشروح آن را خواهید خواند.
در همین ابتدا از روند عدم کسب سهمیه المپیک صحبت کنید.
با سلام و ممنون از شما به خاطر این فرصت که در اختیارم قرار دادید. روند کسب سهمیه بنده به این شکل شروع شد که مسابقات آغاز فصل را گفته بودند اگر رکورد خوبی کسب کنید و نزدیک به رکورد ورودی المپیک باشید مسابقاتی اعزام خواهید شد و شانسی به این افراد تعلق خواهد گرفت. مسابقات آغاز فصل را با رکورد 23.90 شروع کردم که رکورد تقریبا خوبی بود و نزدیک به رکورد ورودی بود. این در شرابطی بود که سال قبل با مصدومیت های زیادی دسته و پنجه نرم کرده بودم و برایم کسب این رکورد خوشایند بود. پس امیدوار بودم با تمرین و مسابقات بیشتر به پیک آمادگی کامل در آینده خواهم رسید. فدراسیون چهار شانس کسب سهمیه به بنده داد که اولین آن ها همان مسابقات آغاز فصل بود، موارد دیگر مسابقات ترکیه، قزاقستان و مسابقات جایزه بزرگ تهران بودند. مسابقات ترکیه در شهری برگزار می شد که فوق العاده بادگیر و سرد بود و هیچ یک از بچه های شرکت کننده رکورد خوبی را نتوانستند کسب کنند و متاسفانه بنده هم رکورد خوبی را به دست نیاوردم. در مسابقات قزاقستان با توجه به بلیط هایی که برای شرکت در مسابقات تهیه شده بود ما ساعت چهار صبح به قزاقستان رسیدیم و هفت صبح در پیست مسابقات مستقر شدیم و خستگی و نخوابیدن به نظرم باعث شد عملکرد خوبی نداشته باشم. در مسابقات جایزه بزرگ تهران هم چون تخته استارت مجهز به سنسور نبود و چون شرکت کنندگان روز مسابقه واقعا در سطح حرفه ای نبودند و خودم هم مصمم به زدن رکورد خوبی بودم، در زمان شلیک عکس العمل کندتری نسبت به بنده داشتند داورها خطای استارت را گرفتند درحالیکه اصلا خطا نکرده بودم و با این شوک متاسفانه آخرین شانسم را هم از دست دادم.
در چند روز قبل کلیپی از استارت شما پخش شد که کارشناسان حرکت شما را درست تشخیص دادند، گله و شکایتی از تیم داوری ندارید؟
در کلیپی که منتشر شد مشخص شد که خطایی نکرده بودم و داورها به استناد عکسی که داشتند خطا را گرفته بودند که چنین خطایی اصلا با عکس قابل تشخیص نبود. گله بنده از داورها نبود چون انسان عاری از اشتباه نیست اما ناراحتی ام برای نبود امکانات مناسب برای چنین مسابقات مهمی بود که حداقل چنین اتفاقاتی رخ نمی داد.
لطفا از کم و کاستی ها در عدم کسب سهمیه المپیک بفرمایید.
در واقع ما کم و کاستی بسیار زیادی داریم، وقتی که ورزشکاری خواهان المپیکی شدن است حتما باید امکانات المپیکی داشته باشد و فقط با تلاش خودش چنین امری ممکن نیست. این مسئله حائز اهمیت است که تمامی رقبای ما دارای بهترین شرایط تمرینی، کمپ و اردوها، شرکت در مسابقات، تامین مسائل مالی هستند و این رقابت را برای مایی که واقعا با هزینه شخصی تمرین می کنیم و در مسابقات به خاطر مردم و پرچم ایران شرکت می کنیم، بسیار بسیار سخت کرده است.
به طور شایسته و مناسب فدارسیون از شما حمایت کرد؟
در سال گذشته فقط دو ماه از طرف فدراسیون حقوق 400 هزار تومانی دریافت کرده ام، هزینه های فیزیوتراپی، مکمل، تمرینات، رفت و آمد و مسابقات را خودم پرداختم، حتی هزینه ای که برای مربی شخصی ام که هشت ماهی با بنده کار کردند فدارسیون چهار ماه حقوق پرداخت کرد و مابقی توسط خودم پرداخت شد که این برای ورزشکار ملی و حرفه ای اصلا قابل قبول نیست.
فکر می کنید با حمایت کامل از شما و دو و میدانی بانوان بیشتر از یک سهمیه کسب می شد؟
بله قطعا این امر ممکن بود چون که پتانسیل بانوان دو و میدانی کار ایرانی بسیار بالاست ولی مستلزم حمایت ها و پشتیبانی هایی از طریق فدراسیون است که اتفاقات خوبی رقم زده شود. ورزشکار با هزینه شخصی واقعا تا جایی کشش دارد و می تواند ادامه دهد و شرایط کنونی را که نگاه می کنم پسرفتی را در دو و میدانی بانوان می بینم که زمانی گفته می شد کسب مدال در مسابقات برون مرزی محال است ولی این امر روزی توسط ما ممکن شد. کاش مسئولین به این نکته توجه می کردند که هدف همه ورزشکاران ایرانی بالا بردن پرچم ایران است و به خاطر این پرچم از حمایت دریغ نمی کردند.
اینکه گفته می شود دو و میدانی بانوان ایران فاصله زیادی با ورودی تعیین شده برای کسب المپیک داشت و اساسا کسب سهمیه ممکن نبود را قبول دارید؟
رکورد 100 متر شخصی بنده 11.45 است و رکورد ورودی المپیک 11.32 بود. رکورد 200 مترم 23.46 است و ورودی المپیک 23.20 است و رکورد 400 متر بنده 52.95 است و رکورد ورودی المپیک 52.00 می باشد که کاملا مشخص است که فاصله چندانی با کسب سهمیه در صورت بهبود رکوردهایم نداشتم اما بر این واقفم که کاهش همین صدم های ثانیه چه تلاش و زحمتی را می خواهد و چه حمایتی را طلب می کند. یک روز برای کسب مدال طلای دو و میدانی آسیا هم به بنده می گفتند غیر ممکن است ولی روزی ممکن شد.
اکنون که موضوع کسب سهمیه المپیک تمام شده است هر صحبتی یا درد ودلی در این خصوص دارید بفرمایید.
موفقیت ورزشی گام به گام شکل می گیرد. زمانی که رکورد سرعت ایران را شکستم بعد از 33 سال این امر ممکن شد و گام اول برداشته شد. گام بعدی در مسابقات بین المللی و آسیایی در بین بانوان ایران اولین فردی بودم که در فینال حضور یافتم اما تا این مقطع تمامی فشارها توسط شخص خودم قابل تحمل بود. برای گام های بعدی که مسابقات جهانی و کسب سهمیه المپیک بود لازم بود حمایت و پشتیبانی جهانی و المپیکی از بنده انجام شود که واقعا چنین چیزی انجام نشد و روند پیشرفتم را با خلل روبرو کرد.
گاهی دیده می شد مشکلاتی در بین بانوان دو و میدانی کار وجود دارد، به نظر شما با توجه به مشکلات موجود و وضعیت نامناسب فدارسیون در اصطلاح این گل به خودی نبود؟
ما بانوان دو و میدانی مشکلی با همدیگر نداریم و دوستی بین ما وجود دارد و هدف همه اهتزاز پرچم ایران است. صحبت این است که برای همه ما امکانات و شرایط مناسب فراهم شود و تبعیضی برای هیچکس وجود نداشته باشد. در هر صورت در رشته ما رکورد افراد اهمیت دارد و هر کسی جداگانه در فکر بهبود رکورد خودش است و برای همه احترام قائل هستم.
با توجه به اینکه شما از مطرح ترین بانوان ورزشکار کشور هستید وضعیت قراردادها و پرداختی ها در ورزش بانوان و دو و میدانی به چه صورت است.
به خاطر نبود تبلیغات مناسب و عدم پوشش تلویزیونی، اسپانسرها راغب به حمایت از دو و میدانی نیستند و ما منبع درآمد دیگری نداریم و تنها منبع درآمد ما از لیگ و قرارداد با تیم ها است که مبالغ بسیار ناچیزی پرداخت می شود. بنده که جزو بالاترین قراردادها هستم خیلی زیاد اگر دریافتی داشته باشم به 10 میلیون تومان می رسد که واقعا برای ورزش حرفه ای فاجعه است ولی بخشی از هزینه های ما را جبران می کند و بنده از دانشگاه آزاد برای حمایت از ما تشکر می کنم.
از اهداف بعدی زندگی ورزشی تان بفرمایید.
متاسفانه برای المپیک 2012 لندن نیز همین اتفاق برایم افتاده بود و در واقع با هشت ماه تمرین قبل از مسابقاتی به مهمی المپیک اصلا به جایی نخواهیم رسید. برنامه ریزی بلند مدت و حمایت باید حرفه ای و در خور اهمیت مسابقات باشد. قطعا شرکت در هر کدام از المپیک های 2012 و 2016 خیلی از آرزوهای ورزشی بنده را برآورده می کرد و هدف های جدیدی را برایم می ساخت اما متاسفانه با توجه به مواردی که گفتیم محقق نشد. شاید باورش سخت باشد اما هیچگاه بنده دنبال پول و موارد این چنینی نبودم، قبل از سال 2012 یکی از کشورهای عربی خواهان حضورم در تیم ملی آن ها شد و امکانات و شرایط مالی بسیار مناسبی را پیشنهاد دادند ولی واقعا من دنبال این شرایط نبودم و هدفم از ورزش با تمام مشکلات و کم و کاستی ها این بود که زیر پرچم مقدس کشورم افتخار آفرینی کنم.
چند اسم برای شما گفته می شود و نظرتان را کوتاه بفرمایید.
الناز کمپانی: بهترین دوستم هستند که در تمامی سختی ها و خوشی ها کنارم بوده و هست و امیدوارم برای همیشه این طور باشیم. از شبیه ترین افراد به من و یکی از مهربان ترین اطرافیانم هستند.
لیلا رجبی: یکی از دوستان خوبم هستند و از قوی ترین بانوانی که تا به حال دیدم و امیدوارم در المپیک بدرخشد و باعث افتخار ماست.
فرزانه فصیحی: یکی از دوستان خیلی خوبم که خاطرات خیلی جذابی با هم داریم. با اینکه رقیب هستیم اما رفیق هم هستیم و واقعا دوست داشتنی بوده همیشه.
سپیده توکلی: از دوستان قدیمی هستیم که حدودا ده تا دوازده سال رفاقت خوب باهم داریم و برایش آرزوی موفقیت همیشگی دارم.
مریم طوسی: دختر سر سخت، لقب دختر باد برایم انرژی بخش است، همیشه عاشق اولین ها بوده ام و واقعا هم در زندگی ورزشی خودم خیلی از اولین ها را رقم زده ام و از این بابت خوشحالم.
در پایان اگر سخن ناگفته ای دارید بیان کنید.
در پایان واقعا امیدوارم ورزشکاران ایرانی حاضر در المپیک موفق باشند و پرچم ایران را در بالاترین جایگاه برافراشته کنند. امیدوارم مسئولین نگاه ویژه تری به ورزش مادر داشته باشند چون رشته دو و میدانی واقعا رشته مظلومی است و هر کدام از بچه ها فقط با عشقشان تمرین می کنند، امیدوارم شرایط بهتری در آینده فراهم شود.
