اختصاصی طرفداری - وقتی فلورانس را به مقصد یوونتوس ترک کرد، گرانترین بازیکن تاریخ فوتبال شد و یک شهر بر علیه مدیران فیورنتینا به تظاهرات پرداختند. هنگامی که گریه کرد، همه ایتالیا گریه کردند و هنگامی که از خوشحالی فریاد می زد، همه ایتالیا اشک شوق می ریختند. هنگامی که زمین خورد ایتالیا سکوت کرد و هنگامی که برخاست، یک ملت را غرور دوباره بخشید. مردی که میلیون ها نفر در جهان، با او عاشق فوتبال شدند. بودای کوچک اکنون 49 ساله است.
پس از 22 سال، هنوز هم 17 ژولای یادآور یک شب گرم در کالیفرنیا است. ایتالیا و برزیل در جام جهانی 1994 پس از 120 دقیقه جنگ به تمام معنا، به نتیجه 0-0 دست یافتند و دو تیم برای تعیین قهرمان، ضربات پنالتی زدند. ستاره های بزرگی مانند روماریو، ببتو، روبرتو باجو، پائولو مالدینی، فرانکو بارسی، کلودیو تافارل و جانلوکا پالیوکا در دو تیم حضور داشتند.
بودای کوچک، یک تنه تیمش را به فینال رقابت ها رساند، با زانویی که همه دکترها پیشنهاد دادند دیگر به بازی کردن ادامه ندهد گل های فوق العاده ای به ثمر رساند اما در نهایت کاخ رویاهایش را خودش با یک پنالتی به باد داد. آن پنالتی بدون شک یکی از معروف ترین پنالتی های تاریخ است. پنالتی که روبرتو باجو هنوز خود را بابت آن نبخشیده است. باجو در مورد آن پنالتی می گوید:
فکر می کنم تعداد پنالتی هایی که در دوران بازی ام از دست دادم انگشت شمار بود. علاوه بر این، پنالتی های دیگری که از دست دادم را دروازه بان ها مهار کردند. اما آن پنالتی به آسمان رفت. این را به این خاطر می گویم که بدانید چقدر سخت است در مورد آن صحبت کنم. هنگامی که برای زدن ضربه رفتم، کامل به شرایط مسلط بودم. می دانستم که تافارل قطعا شیرجه می زند بنابراین تصمیم گرفتم آن پنالتی را به مرکز دروازه بزنم و به خاطر این که نمی خواستم او فرصت مهار پنالتی را با پا داشته باشد می خواستم توپ را کمی از زمین بلند کنم. فکرم درست بود. تافارل به سمت چپ شیرجه زد اما آن ضربه هرگز به جایی که من می خواستم نرفت. متاسفانه نمی دانم چه شد که آن ضربه 3 متر از بالای دروازه گذشت. من پنالتی زن اول آتزوری بودم. هرگز زیر بار مسئولیتم شانه خالی نکردم. از من توقع زیادی داشتند. من آن پنالتی را خراب کردم و سالها آن ضربه مرا تحت تاثیر قرار داد. آن ضربه مهم ترین ضربه دوران حرفه ای من بود. هنوز هم خواب آن ضربه را می بینم و حسرت می خورم. اگر فرصت داشتم فقط یک چیز را در زندگی ام عوض کنم، آن پنالتی لعنتی است.
باجو ادامه داد:
البته اگر آن پنالتی گل می شد، ما باز هم احتمالا می باختیم زیرا پیش از من بارسی و ماسارو نیز پنالتی هایشان را از دست دادند. من در شرایطی پشت ضربه ایستادم که اگر آن ضربه را گل می کردم و برزیل نیز ضربه اش را به گل تبدیل می کرد، باز هم برزیل قهرمان بود. با این حال هرگز نتوانستم خودم را ببخشم. وقتی آن توپ به آسمان رفت، چند لحظه ذهنم کاملا ایستاد، بهت زده بودم. زمان ایستاده بود. از زمین بیرون رفتم و خودم را در رختکن حبس کردم. به نظر من شکست در فینال آن هم بر روی ضربات پنالتی غیر قابل قبول است. اگر در جریان مسابقه شکست بخورید هضم آن آسان است. به نظر شما آیا منصفانه است که انتظار و تلاش چهار سال شما بر روی 3 دقیقه ضربات پنالتی سنجیده شود؟ من این طور فکر نمی کنم. باختن با پنالتی قابل قبول نیست، پیروزی نیز به همین شکل است. به نظر من قانون گل طلایی از پنالتی بهتر است. یا حتی تکرار مسابقه.
پس از آن پنالتی، رفتار اریگو ساکی مربی تیم با من کاملا متفاوت شد. من 27 ساله بودم و پس از آن کمتر و کمتر از من استفاده می کرد. من از او توقع دلداری داشتم اما او مرا مجازات کرد. هیچکس معتقد نیست که تصمیمات او از نظر فنی بوده باشد بلکه او به دلایلی شخصی من را کنار می گذاشت. آخرین باری که ساکی را دیدم، برای تبلیغ یک فیلم بود. من و ساکی یکدیگر را در آغوش گرفتیم. پس از آن او در مورد آن روزها کمی صحبت کرد و در مورد تصمیماتش توضیح داد. بهرحال همه چیز گذشته است.
روبرتو باجو به گفته خودش، "تمام رویاهایش را همراه با آن توپ به آسمان فرستاد"، اما اگر بگوییم او پس از دست دادن پنالتی، محبوب تر از قبل شد، بیهوده نگفته ایم. بودای کوچک به قدری در ایتالیا محبوب بود که مردم ایتالیا پس از آن ضربه بیشتر از اینکه به از دست دادن جام جهانی فکر کنند، نگران ناراحتی خدای فوتبالشان بودند.
روبرتو باجو یکی از خاص ترین فوتبالیست های تاریخ بود که با اینکه همیشه مورد بی مهری از سوی مربی هایش قرار گرفت اما با اینکه در تیم های ویچنزا، فیورنتینا، یوونتوس، اینتر، میلان، بولونیا و برشابازی کرد، به جرات تنها بازیکن تاریخ ایتالیا است که هواداران سیاه و سفید و آبی و قرمز و بنفش، همه عاشقش بودند. وی در رای گیری فیفا به انتخاب طرفداران، در سال 2004 به عنوان چهارمین بازیکن برتر تاریخ انتخاب شد و در سال 2016 فدراسیون جهانی نام او را در بین 48 اسطوره تاریخ فوتبال در کنار زیکو، پله، مارادونا و زیدان قرار داد. روبرتو باجو هدایت هیچ تیمی را بر عهده نگرفته است و هنگامی که از او دعوت شد تا در فدراسیون فوتبال ایتالیا فعالیت کند پس از مدت کوتاهی استعفا داد و دلیل استعفایش را جو ناسالم فدراسیون بیان کرد. او گفت نمی خواهد در جایی که نمی تواند در آن تغییری ایجاد کند، شاغل باشد و در حال حاضر ترجیح داده در کنار خانواده اش روزها را با آرامش بگذراند.
دم اسبی آسمانی به تعبیر اکثر کارشناس های ایتالیایی بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا بود.
برایان لادروب معتقد است:
او بدون شک تکنیکی ترین شماره 10 در فوتبال مدرن بود. خلاق و بازیساز بود. هر زمانی که اراده می کرد موقعیت خلق می کرد و گل می زد.
پله در توصیف او گفت: "یکی از بهترین های تاریخ"
فرانچسکوتوتی او را "تکرار نشدنی" می داند.
مارادونا در مورد او می گوید:
من همیشه بازی های او را نگاه می کردم. او باور نکردنی بود. اگر روبرتو آن پنالتی را گل می کرد تاریخ فرقی بین من و او قائل نمی شد.
جیانی آنیلی که با خرید باجو برای یوونتوس رکورد نقل و انتقالات آن زمان را شکست در مورد او گفت:
او لئوناردو داوینچی فوتبال است و سایر بازیکنان در مقابل او رنگرزی بیش نیستند.
و شاید بهترین تعبیر را الدو اگروپی سرمربی وقت فیورنتینا در مورد او گفت:
Nelle gambe di Baggio cantavano gli angel
فرشته ها با رقص پاهای او آواز می خوانند.
ویدئوی مهارت های روبرتو باجو را می توانید اینجا مشاهده کنید.
