طرفداری- ماجراجویی تاریخی و نادر ولز در یورو 2016 با برخورد به دیوار محکم کریستیانو رونالدو و یارانش به پایان رسید اما ولز نیز همچون ایسلند، یک «بازنده سربلند» بود هر چند که شاید واژه «بازنده» نیز برازنده این حضور رؤیایی ولز در این تورنمنت نباشد.
تماشاگرانی که حین باخت، مغرور تر بودند و فریادشان رسا تر
نتایج ولز در یورو 2016 باعث شد تا پیوند عاطفی محکمی بین این تیم با تماشاگران و مردم ولز برقرار شود. حتی پس از دریافت دو گل از رونالدو و نانی، فریاد ولزی های حاضر در استادیوم رسا تر شد و شکست مقابل پرتغال، لطمه ای به غرور ملی آنها وارد نکرد و آنها شعار معروف «مرا به خانه نبر» را با حرارت بیشتری در ورزشگاه لیون فریاد زدند. در آخرین لحظات وقت تلف شده، سرود ملی خود را مغرورانه خواندند در حالی که می دانستند «حماسه اودیسه» به سر آمده است. حالا دیگر فوتبال ولز وارد مسیری تازه شده و نشانه هایی از یک کارکتر جدید در تیم ملی ولز دیده می شود.
یک چشم بر هم زدن، برای رونالدو کافی بود
مربی ولز تصمیم بزرگی در خط دفاع گرفت و علی رغم باخت مقابل پرتغال، شاید دشوار باشد که کریس کولمن را به ارتکاب اشتباه محکوم کنیم. برنامه اصلی پرتغال برای حمله، استفاده از پاس های قطری از عمق به داخل محوطه جریمه بود. انتخاب جیمز کالینز مدافع وستهم برای حضور در خط دفاعی ولز و رویارویی مستقیم با کریستیانو رونالدو، تصمیم بزرگ کریس کولمن برای بازی نیمه نهایی بود. کالینز از همه تجربه خود برای مقابله هوایی با رونالدو استفاده کرد. او بارها و بارها به ویژه در نیمه اول، به آسمان پرید و در نبرد هوایی با رونالدو، توپ های پرتغالی ها را دفع کرد و عملکرد موفقی داشت.
سرنوشت بازی های بزرگ در ثانیه ها مشخص می شود و هنگامی که پرتغال صاحب یک ضربه کرنر شد، فقط یک ابر ستاره مانند رونالدو می توانست آن چنان به آسمان پریده و در ارتفاع 2.88 متر روی سر همه مدافعان ولز و از جمله جیمز کالینز، ضربه سر خود را وارد دروازه وین هنسی نماید. یک لحظه چشم برداشتن از رونالدو بدین معناست که در یک چشم بر هم زدن، بلیت فینال را در سینی طلا به سلسائو اروپایی تقدیم نمایید. شایستگی و عملکرد خوب کالینز با این صحنه تخطئه نخواهد شد. گرت بیل در این بازی خیلی تلاش کرد تا ابر ستاره بودن خود را به رخ رونالدو و یارانش بکشد و در بسیاری از صحنه ها، نبض بازی ولز در دست های جادویی بیل قرار داشت اما برنده این دوئل، رونالدو بود.
رناتو سانچس، شاه کلید خط هافبک پرتغال
در بازی پرتغال و ولز با این که هر دو تیم محتاطانه بازی می کردند و کارهای دفاعی را به حمله ارجح می دانستند، کیفیت بازی رناتو سانچس، شاه مهره جوان قاپیده شده توسط بایرن مونیخ به شدت ستودنی بود. سه بازیکنی که بیشترین لمس توپ را در نیمه اول داشتند، سه مدافع تیم ملی ولز بودند. به ویژه در نیمه اول، سیستم بازی پرتغال بسیار محدود شده و تا حد زیادی منفعلانه به نظر می رسید. شاید اوج نبوغ رونالدو در این بازی با همان ضربه سر به منصه ظهور رسید اما سانچس ضربان قلب این تیم را در طول بازی در اختیار داشت. با این که اندی کینگ با دوندگی های خود، چند حرکت خوب را داخل محوطه جریمه پرتغال در نیمه اول انجام داد اما بر خلاف آرون رمزی، نتوانست گره کور بازی ولز را باز نماید. غیبت رمزی به شدت از وزن خط هافبک ولز کاست.
اشلی ویلیامز، یک رهبر تمام عیار برای خط دفاعی ولز
طی بازی های یورو 2016، اشلی ویلیامز دو نقش متفاوت را در تیم ملی ولز ایفا کرد. او علاوه بر بستن بازوبند کاپیتانی ولز، رهبر خط دفاعی این تیم بود و به خوبی از عهده انجام وظایف شخصی اش بر آمد. وقتی که در دقیقه سوم بازی، رونالدو آن موقعیت خطرناک را با تکل شجاعانه ویلیامز از دست داد، بیش از پیش به ارزش این بازیکن پی بردیم. کاپیتان ولز با این حرکت در دقایق نخست بازی، امید و اعتماد به نفس را در نزد مردم کشورش زنده نگهداشت. حالا دیگر خط دفاعی سه نفره تیم ملی ایتالیا را نباید به تنهایی تحسین نمود چرا که خط دفاعی ولز نیز با عملکرد جسورانه اش، شایسته تقدیر است. همه نقشه های ولز هنگامی بر باد فنا رفت که فقط چند دقیقه، تمرکز خود را از دست دادند.
صعود پرتغال به فینال با تکیه بر هوش و ذکاوت
سر انجام پرتغال توانست در 90 دقیقه قانونی یک بازی پیروز شده و از زیر بار فشار منتقدان در بیاید. حالا پرتغال با پیروزی های هوشمندانه مقابل کرواسری، لهستان و ولز به فینال یورو 2016 رسیده و اکنون 90 دقیقه تا قهرمانی فاصله دارد اما در بازی فینال به یک دیوار آهنین همچون فرانسه میزبان برخورد کرده که همیشه یک رقیب پیروز مقابل پرتغالی ها بوده است. نقطه قوت هر دو تیم به خط هافبک آنها مربوط می شود. شاید پرتغال با کیفیت ترین تیم حاضر در این جام نبود، اما بدون شک زیرک ترین تیم یورو 2016 محسوب می شود.
شش ستاره برتر ولز در یورو 2016 از نگاه «ولز آنلاین»
اولین سورپرایز را می توان مهاجم بدون باشگاهی دانست که در تیم ملی ولز درخشید. هال رابسون کانو یک گل فن باستنی به بلژیک و یک گل کرایوفی به اسلواکی زد تا به خاطره ها بپیوندد و تبدیل به نامی ماندگار در تاریخ فوتبال ولز شود. او در فصل گذشته فقط 4 گل برای ردینگ زده بود! همچنین تعداد گل های او طی یک فصل، هیچ گاه از عدد 6 تجاوز نکرده است. کریس کولمن از او به عنوان یک نمونه فیزیکی عالی یاد می کند در حالی که به دلیل همین ظاهر تنومند، «ورژن قرمز هالک باورنکردنی» را به او لقب داده اند.
جو آلن مرد کوچک اندامی که تبدیل به یک غول ولزی طی بازی های یورو 2016 شد و یکی از بهترین هافبک های این تورنمنت لقب گرفت. هافبک لیورپول به جز بازی مقابل انگلیس، در سایر بازی ها نمایش مطلوبی داشت. یکی از انتقادهای همیشگی از جو آلن پیش از بازی های یورو این بود که او ساده ترین کار ممکن را انجام داده و بیش از حد، توپ را رو به عقب پاس می دهد که البته در طول این بازی ها، چنین موردی را به ندرت از او دیدیم. جو آلن در یورو 2016 پاس های خوبی را به یاران ولز می داد که اوج این هنرمندی، پاس گلی بود که در بازی با روسیه برای آرون رمزی فرستاد.
در خط دفاعی ولز، جیمز چستر و بن دیویس از بهترین ها بودند. حتی دعوت چستر به تیم ملی نیز با علامت های سؤال متعددی همراه بود چرا که اغلب فصل گذشته در تیم وست بروم یک نیمکت نشین بود و بد تر از آن، در پست غیر تخصصی دفاع راست بازی می کرد. چستر با سرعت بالا، تسلط روی توپ و تکل های قوی توانست استعداد فوق العاده خویش را به معرض دید گذاشته و یکی از بهترین مدافعان جام از لحاظ قطع توپ حریفان باشد. بن دیویس نیز همچون جیمز چستر، اغلب روی نیمکت ذخیره های تاتنهام می نشست و ذخیره دنی روز در پست دفاع چپ بود. او در تیم ملی ولز به عنوان یکی از سه مدافع میانی بازی کرد. دیویس که یک بازیکن پا به توپ و متحرک است، بازی به بازی بهتر شد.
دو ستاره اصلی ولز یعنی گرت بیل و آرون رمزی را هم نمی توان جزو بهترین های این تیم و حتی بهترین های تورنمنت ندانست. گرت بیل در سه بازی نخست، تأثیر مستقیم در گل های ولز داشت و گل به خودی گرت مک اولی مدافع ایرلند شمالی نیز با دخالت بیل به ثمر رسید. در بازی مقابل پرتغال، گرت بیل یک تنه تلاش داشت که تیمش را به بازی برگرداند اما او در غیاب آرون رمزی، بسیار دست تنها به نظر می رسید. خنده رویی و رفتار جنتلمنانه، دوستانه و مؤدبانه گرت بیل در کنفرانس های مطبوعاتی و کرکری های جالبی که او به ویژه برای انگلیسی ها می خواند، باعث محبوبیتش در خارج از زمین هم شد.
برای یک ولزی، هیچ چیز بالاتر از این نیست که به وی بگویی «تو حتی از گرت بیل هم بهتری!» این جمله درباره آرون رمزی صادق است. شاید به اندازه بیل درباره رمزی صحبت نشد، اما از لحاظ فنی، بسیاری از کارشناسان از آرون رمزی به عنوان بهترین بازیکن ولز در یورو 2016 یاد می کنند. کیفیت فنی رمزی به قدری خوب بود که دیگر نیازی به رنگ موی روشن برای خودنمایی بیشتر نداشت. او در مقابل انگلیس و روسیه بهترین عملکرد را داشت و غیبتش در نیمه نهایی، ضربه ای مهلک برای ولز بود. اگر گرت بیل توانست ولز را از سد ایرلند شمالی عبور بدهد، چنین مهمی را آرون رمزی در مقابل بلژیک انجام داد. یک گل و 4 پاس گل به همراه بیشترین میزان دوندگی در تیم ولز را باید بهترین مدرک برای درخشش فوق تصور هافبک آرسنال در یورو 2016 دانست.
چشم انداز اژدهای زخمی برخاسته
دو آینده متفاوت برای تیم ملی ولز قابل تصور است. عملکرد ولز در یورو 2016 می تواند همچون 58 سال پیش، یک درخشش اتفاقی در یک تورنمنت معتبر باشد و تا سال های متمادی، خبری از این تیم در سایر تورنمنت های معتبر نخواهد بود. حالت دیگری نیز وجود دارد که اژدهای زخمی پس از شکست مقابل پرتغال، دوباره از جا برخاسته و به همین روند خود در سال های بعد ادامه دهد تا به همگان ثابت کند که درخشش در یورو 2016 یک حادثه گذرا نبوده است.
برای نیل به این هدف، باید مسیر طولانی ولز برای حضور در جام جهانی 2018 روسیه، حدود دو ماه بعد آغاز گردد. ولز با تیم های اتریش، صربستان، ایرلند، مولداوی و گرجستان در مرحله انتخابی جام جهانی 2018 هم گروه است. گرت بیل و یارانش باید روز دوشنبه 5 سپتامبر 2016، اولین گام را مقابل مولداوی محکم برداشته و این مسیر پر مشقت را تا به چنگ آوردن بلیت مسکو با سلامت سپری کنند. از 9 گروه مرحله انتخابی جام جهانی در قاره اروپا، فقط تیم نخست هر گروه به طور مستقیم راهی روسیه شده و بدترین تیم دوم گروه های 9گانه مستقیماً حذف می شود. از میان 8 تیم دوم هر گروه، 4 پلی آف برگزار می شود تا تکلیف 13 سهمیه اروپا در جام جهانی 2018 مشخص شود. روی کاغذ، گروه ولز چندان دشوار نیست و شاید ایرلند یا اتریش را بتوان جدی ترین رقیب اژدهای بیدار شده دانست.
