طرفداری- همان طور که اشاره شد، در جام جهانی 2014، تیم ملی فوتبال کاستاریکا در جریان بازی به هیچ تیمی نباخت و تاریخ ساز شد اما انگار سرنوشت کاستاریکا نیز تشابه زیادی با سرنوشت همه شگفتی آفرین های ادوار جام جهانی داشت.کاستاریکا نیز از این قاعده مستثنا نبود که بعد از درخشش در جام جهانی، وارد دوران افول بشود.
جام جهانی 2014 می توانست یک نقطه عطف تاریخی برای فوتبال کاستاریکا باشد چرا که بازیکنان کاستاریکا برای به دست آوردن ذره ذره این اعتبار، جنگیدند و عرق ریختند ولی در دوره پس از جام جهانی، افت تیم ملی کاستاریکا شروع شد. جالب اینکه در اولین تورنمنتی که «لوس تیکوس» بعد از جام جهانی حضور یافت، جام طلایی 2015 بود که این تیم بدون کسب حتی یک برد، در مرحله یک چهارم نهایی حذف گردید. کاستاریکا با 3 مساوی از گروه خود صعود کرد ولی در مرحله بعد به مکزیک باخت و بدون برد از جام طلایی کنار رفت در حالی که دقیقاً یک سال قبل، بدون باخت از جام جهانی کنار رفته بود!
در رقابت های کوپا آمریکا 2016 هم که دیدیم تیم ملی کاستاریکا حتی از گروه خود نتوانست صعود کند. «لا سله» یا «لوس تیکوس» پس از ارائه دو بازی ضعیف مقابل پاراگویه و آمریکا، عملاً از صعود باز ماند هر چند که در بازی سوم و تا حدودی تشریفاتی، مقابل تیم کلمبیا که اغلب از بازیکنان ذخیره خود استفاده می کرد، به پیروزی 3-2 رسید. این برد مرهمی بود بر زخم هایی که کاستاریکایی ها در دو سال اخیر تحمل کرده اند.
همه این مقدمه را گفتیم تا به اینجا برسیم که دلایل ناکامی های سریالی تیم ملی کاستاریکا پس از جام جهانی 2014 را مورد ارزیابی قرار دهیم. بدون شک اولین علت را باید روی نیمکت این تیم جستجو کرد. بزرگ ترین اشتباه فدراسیون فوتبال کاستاریکا، حفظ نکردن خورخه لوئیز پینتو مربی کلمبیایی موفق این تیم بود. پینتو از کاستاریکا جدا شد و بلافاصله هدایت تیم ملی هندوراس را بر عهده گرفت. یک اصل اساسی در فوتبال داریم که یک مربی موفق را باید حفظ کرد.
دومین اشتباه کاستاریکایی ها در انتخاب جانشین پینتو بود. پائولو ونچاپ با اینکه بازیکن بسیار بزرگی بود و اسطوره فوتبال کاستاریکا محسوب می شود، اما کارنامه مربیگری ونچاپ و تجربه او به عنوان سر مربی به هیچ وجه درخشان نبود. ونچاپ مدتی در تیم هردیانو سابقه سرمربیگری داشت که البته با ناکامی توأم گردید و 3 سال دستیار پینتو در تیم ملی شد. البته ونچاپ شاید کمک مربی خوبی بود اما شخصیت سرمربیگری «لوس تیکوس» را نداشت. با اینکه ونچاپ به همراه تیم ملی در کوپا سنترو آمریکا (جام ملت های آمریکای مرکزی) قهرمان شد ولی هرگز نتوانست آن تیم رؤیایی کاستاریکا را سر و سامان ببخشد و در نهایت به دلیل ضرب و شتم یک نفر در پاناما، مجبور به استعفاء گردید. ناکامی کاستاریکا در جام طلایی 2015 نیز به همراه ونچاپ رقم خورد.
پس از جدایی ونچاپ، باز هم فدراسیون فوتبال به سراغ یک مربی بومی رفت و اسکار رامیرز را به خدمت گرفت. رامیرز بازیکن بزرگی در فوتبال کاستاریکا محسوب می شد و سال ها دستیار هرنان مدفورد یکی از اسطوره های تاریخ فوتبال کاستاریکا بود. رامیرز علاوه بر دو سال حضور روی نیمکت کاستاریکا به عنوان کمک مربی، چندین سال در تیم های بزرگ لیگ کاستاریکا هم حضور داشت و در سطح فوتبال کاستاریکا، مربی با تجربه ای محسوب می شود.
اگر نتایج کوپا آمریکا 2016 را در نظر نگیریم، تا کنون رامیرز به همراه تیمش در مرحله مقدماتی جام جهانی 2018 نتایج خوبی گرفته هر چند که هنوز مسابقات منطقه کونکاکاف وارد مرحله جدی نشده است. در مجموع باید گفت که نتایج اسکار رامیرز در تیم ملی کاستاریکا دو جنبه داشته که جنبه اول، موفقیت در مقدماتی جام جهانی تا اینجا و دومین جنبه، ناکامی در کوپا آمریکا 2016 است.
مصدومیت کیلور ناواس دروازه بان اول کاستاریکا و رئال مادرید نیز یکی دیگر از دلایل ناکامی «لوس تیکوس» محسوب می شود هر چند که بهانه قابل اتکایی برای پاسخ به منتقدان نیست. البته نباید فراموش کنیم که میانگین سنی آن تیم شگفتی ساز کاستاریکا در جام جهانی 2014 بسیار بالا بود و اکنون با گذشت دو سال، بسیاری از آن بازیکنان به مرز 30 سالگی و یا حتی بیشتر رسیده و از آن کارایی سابق برخوردار نیستند. اگر بخواهیم نیمه پر لیوان را نگاه کنیم، باید گفت که در این دو سال، کاستاریکا چندین لژیونر را در باشگاه های مطرح اروپایی داشته که همین می تواند یک نقطه قوت برای این تیم باشد. بازیکنانی همچون کیلور ناواس (رئال مادرید)، اسکار دوآرته (اسپانیول)، برایان اوویدو (اورتون)، کریستین گامبوا (وست بروم)، سلسو بورخس (لاکرونیا)، برایان روییز (اسپورتینگ) و جوئل کمپل (آرسنال)
همان طور که مشاهده می کنید، بسیاری از لژیونرهای کاستاریکا پس از جام جهانی 2014 و به لطف درخشش در این تورنمنت، سر از باشگاه های بزرگ و لیگ های معتبر اروپایی در آوردند در حالی که قبل از جام جهانی فقط یک بازیکن در بوندس لیگا و یک بازیکن در لالیگا داشتند. به هر حال تیم ملی کاستاریکا باید از حضور این بازیکنان در بالاترین سطح فوتبال اروپا منتفع شود.
لیست کاستاریکا در کوپا آمریکا 2016 حدود 11 تغییر در مقایسه با جام جهانی 2014 داشت. در این دو سال، برخی از بازیکنان قدیمی همچون روی میلر، جونیور دیاز، خوزه میگل کوبرو، جان کارلو گونزالز به جمع ریزشی های کاستاریکا پیوستند در حالی که چند چهره جدید همچون برایان اوویدو، یوهان ونخاس، رندل آزوفیفا در تیم ملی رویش داشتند. هنوز هم میانگین سنی کاستاریکا بالاست و بزرگ ترین وظیفه اسکار رامیرز، جوان کردن «لوس تیکوس» به تدریج و البته کنار گذاشتن محترمانه بازیکنان مسن است.
مایکل اومانیا که سال ها در تیم ملی بود ولی پس از حضور در پرسپولیس، علی رغم شایستگی بالای این مدافع، عدم آشنایی با جو فوتبال ایران موجب پسرفت او گردید. جونیو دیاز و روی میلر هم نمونه های دیگری از بازیکنان مطرح کاستاریکا هستند که در دو سال اخیر افت کردند و اکنون در راه خروج از تیم ملی هستند. جانی آکاستا 32 ساله، کریستین بولانیوس 32 ساله و حتی آلوارو سابوریو 34 ساله هم باید کم کم به فکر کناره گیری از تیم ملی باشند اما نرخ ورود چهره های جوان و رویش ستاره ها در تیم ملی کاستاریکا امیدوار کننده نیست و کمتر بازیکن زیر 25 ساله ای در این تیم دیده می شود. اگر تیم ملی کاستاریکا قصد صعود به جام جهانی 2018 و سپس حضوری موفق در آن را داشته باشد، احتمالاً با اعتماد به این ستاره های قدیمی به این هدف نایل نخواهد شد حتی اگر فرض کنیم اسکار رامیرز مربی کاربلد و بی نقصی برای «لا سله» باشد که این فرض هم چندان درست به نظر نمی رسد!
رؤیای نا تمام فوتبال کاستاریکا؛ بر مایکل اومانیا و یارانش چه گذشت؟ (بخش اول)
کوپا آمریکا 2016؛ هر آنچه که باید از این تورنمنت بدانید
