طرفداری- تا به این لحظه از بازی های کوپا آمریکا 2016، بدون شک هیچ بازی به اندازه مسابقه رؤیایی مکزیک-اروگویه با کیفیت نبوده و تماشاگران را مسحور نساخته است. بسیاری از کارشناسان فوتبال به ویژه آن عده ای که تخصص ویژه ای از فوتبال در قاره آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی دارند، متفق القول روی قهرمانی مکزیک نظر مثبت داشتند. شاید برای بسیاری از ما که بیشتر تماشاگر فوتبال اروپا هستیم، کمی این پیش بینی غیر قابل باور بود ولی اگر تردیدی هم وجود داشت، با دیدن کیفیت ناب تیم ملی مکزیک در بازی مقابل اروگویه بر طرف شد.
هر چه از این بازی ناب بنویسیم، کم نوشته ایم و همان طور که پیش از توضیح داده شد، این مسابقه در تاریخ کوپا آمریکا ثبت خواهد شد. این بازی همه چیز داشت؛ ، سرعت خیره کننده بازی، کیفیت بسیار بالای فوتبال، جذابیت، گل زودهنگام، گل دیر هنگام، کارت قرمز آن هم دو تا، پیچ و تاب خوردن جریان بازی، جنگ و درگیری، جنجال های پیش از بازی پیرامون پخش اشتباه سرود ملی، جنجال های پس از بازی پیرامون فحاشی یک بازیکن حریف به مربی مکزیک.
اما آن چیزی که ذهن بسیاری از عاشقان فوتبال را به خود مشغول کرده این است که چه دلایلی برای قهرمانی احتمالی مکزیک وجود دارد و چرا مکزیک یک مدعی جدی قهرمانی محسوب می شود. مکزیک در بازی مقابل اروگویه، تا هنگامی که هر دو تیم 11 نفره بودند، نمایش به مراتب برتری را ارائه داد ولی پس از اخراج ماتیاس وسینو بازیکن اروگویه، علی رغم اینکه تیم مکزیک یک یار بیشتر در درون زمین داشت، نتوانست بازی چندان خوبی را به نمایش بگذارد و جالب اینکه پس از ده نفره شدن مکزیک و البته خوردن گل تساوی، باز هم ورق به سود مکزیک برگشت.
البته این نوسان هایی که در بازی مکزیکی ها مشاهده می شود، نشانه خوبی برای یک تیم مدعی نیست اما آنها به قدری در امور تیمی به ویژه در فازهای تهاجمی قدرتمند هستند که هر نوع شک و شبهه ای را باید مردود دانست. بازیکنان مکزیک با هم دفاع می کنند و با هم حمله. خط دفاعی مکزیک توانست به خوبی در مقابل ادینسون کاوانی و کارلوس سانچز عرض اندام نماید آن هم به رهبری یک هافبک دفاعی 37 ساله که سال های اوج فوتبال او را در بارسلونا به یاد داریم یعنی رافائل مارکز، هر چند که اگر لوئیز سوارز مهاجم کنونی بارسلونا در زمین بود، شاید محک جدی تری برای مدافعان مکزیکی و به ویژه مارکز روی می داد.بال های مکزیک نیز به علت تکنیک و سرعت بالایی که در فاز هجومی دارند، مورد تعریف و تمجید قرار گرفته اند.
شاید مکزیک با این برد به هدف اولیه خود یعنی صعود از این گروه و حتی به هدف ثانویه اش یعنی کسب رتبه اول گروه نیز برسد. حداقل روی کاغذ می توان ادعا کرد که مکزیک سخت ترین بازی خود در مرحله گروهی کوپا آمریکا 2016 را باید در برابر همین اروگویه انجام می داد که دیدیدم با برتری قاطعانه «ال تری» خاتمه پذیرفت. اکنون نوبت جامائیکا و سپس ونزوئلا می باشد تا قربانیان احتمالی بعدی مکزیک شوند. مصاف امشب مکزیک با جامائیکا تکرار فینال جام طلایی 2015 است که با برتری قاطع مکزیک خاتمه یافت و به نظر می رسد که حتی جامائیکا در مقایسه با یک سال پیش، تضعیف شده باشد. اگر آرژانتین را تیم اول گروه چهارم بدانیم، باید مکزیک در رده نخست گروه سوم قرار بگیرد تا در مرحله یک چهارم نهایی به آرژانتین برخورد نکند هر چند که تقابل احتمالی با شیلی هم هرگز یک بازی آسان محسوب نمی شود.
مکزیک از سال 1999 به بعد و پس از فتح جام کنفدراسیون ها، نتوانسته به عنوان قهرمانی یک تورنمنت در رده سنی بزرگسالان (به جز تورنمنت های کونکاکاف) دست یابد. شاید دیگر برای فوتبال مکزیک، قهرمانی در جام طلایی یک اتفاق ارضاء کننده نباشد و آنها به دنبال اهدافی به مراتب بلندپروازانه تر هستند. یکی دیگر از برگ برنده های مکزیک علاوه بر داشتن یک تیم منسجم و سرعتی، تلفیقی از نیروی جوانی و تجربه است.
چهره های با تجربه ای همچون میگل لایون، هکتور مورنو، آندرس گواردادو (که در بازی با جامائیکا به علت دریافت کارت قرمز در بازی پیشین، محروم خواهد بود)، رافائل مارکز، هکتور هررا، خاویر هرناندز و رائول خیمنز که همگی در باشگاه های مطرح اروپایی بازی می کنند و در عین حال سن و سال خیلی زیادی هم ندارند. همچنین چهره های جوان تری همانند دیگو ریس و نستور آرائوخو در تیم مکزیک هستند. بنابراین مکزیک علاوه بر اینکه از یک میانگین سنی مناسب برخوردار است، در عین حال بازیکنانی پخته و با تجربه حضور در سطح اول فوتبال اروپا را در اختیار دارد.
به شخصه در یاد ندارم که طی 20 سال اخیر، تیم ملی مکزیک تا این اندازه لژیونر اروپایی داشته باشد. از 11 بازیکن حاضر در ترکیب اصلی مکزیک مقابل اروگویه، 9 بازیکن مکزیکی سابقه حضور در فوتبال اروپا را دارند که یک امر کم سابقه در «ال تری» محسوب می شود و بی دلیل نیست که مکزیک در 7 بازی تحت هدایت خوان کارلوس اوسوریو مربی کلمبیایی خود به 7 برد دست می یابد. جالب اینکه حتی تعویض های این مربی در بازی مقابل اروگویه هم بسیار مؤثر واقع می شوند و دو بازیکن تازه وارد یعنی هروینگ لوزانو و رائول خیمنز موفق به دادن دو پاس گل در 5 دقیقه آخر مسابقه و تغییر دادن نتیجه تساوی 1-1 با پیروزی 3-1 می شوند.
به ذهن چه کسی می رسید که رافا مارکز در 37 سالگی بتواند در پست هافبک دفاعی بازی بکند و حتی گل هم بزند آن هم برای اولین بار پس از جام جهانی 2014! بسیاری از رسانه های مکزیکی از اوسوریو مربی کلمبیایی تیمشان تقدیر کرده و تاکتیک هایی که او مورد استفاده قرار داده و تحولاتی که در همین مدت کوتاه از ماه نوامبر تاکنون در تیم ملی مکزیک از لحاظ تاکتیکی و چینش پدید آورده را ستودند. همچنین استفاده از رافا مارکز به عنوان نماینده از از نسل قدیم فوتبال مکزیک و لوزانو به عنوان پدیده ای جدید و نماینده ای از نسل نوی فوتبال این کشور مورد تعریف و تمجید قرار گرفتند.
راستی آخرین برگ برنده مکزیک را می توانید حدس بزنید؟ کمی آن طرف تر از چارچوب مستطیل سبز و روی سکوها، تماشاگران مکزیکی در ورزشگاه های مختلف محل برگزاری بازی های تیم ملی کشورشان در خاک آمریکا، حضور می یابند و غلغله ای را در ورزشگاه راه می اندازند. به هر حال مکزیک در همسایگی آمریکا قرار دارد و جمعیت زیادی از مکزیکی ها در آمریکا حضور داشته و حتی پیش بینی می شود که 90 درصد سکوهای «رُز بول پاسادنا» در بازی بامداد مقابل جامائیکا توسط مکزیکی ها اشغال شود. لازم به ذکر است که تماشاگران مکزیکی فقط در ورزشگاه حضور پیدا نمی کنند بلکه حضور آنها همواره با سر و صدا، آواز، شعارهای آرمان گرایانه و البته پرتاب بطری، فنجان و یا هر چیز دم دستی همراه می باشد.
مکزیکی ها پس از خوردن گل از اروگویه، شروع به پرتاب بطری کرده و درگیری های روی سکوها پدید آوردند. مکزیک را نباید میهمان تورنمنت نامید وقتی صدها هزار نفر از هواداران این تیم از چیهوآهوآ، سونورا و باخا کالیفرنیا به استادیوم محل برگزاری بازی می روند تا پرچم مکزیک را بر افراشته سازند. برخی از آنها مکزیکی-آمریکایی هستند و چون سال ها در آمریکا زندگی کرده اند، به جای زبان مادری خود یعنی اسپانیایی، از زبان انگلیسی استفاده کرده و حتی با شعارهایی به زبان انگلیسی از مکزیک حمایت می کنند. عده ای دیگر که اغلب در مکزیک ساکن هستند، همچنان به زبان مادری خود وفادار بوده و حتی سعی می کنند از محیط ورزشگاه استفاده نموده و با دادن شعارهایی به زبان اسپانیایی، به هموطنان مهاجر خود گوشزد کنند که کشور آنها باید اسپانیایی زبان باقی بماند. حال باید دید که مکزیک چگونه از این «دو گانگی فرهنگی» عبور خواهد نمود و آیا قهرمانی در کوپا آمریکا 2016 بهانه ای برای اتحاد مردم مکزیک خواهد شد یا خیر؟! به نظر شما سرنوشت جنبش «puto»به کجا خواهد رسید؟
