طرفداری- کلیولند کاوالیرز دیدار دوم فینال فصل 2016 لیگ بسکتبال NBA را نیز به گلدن استیت وریرز واگذار کرد. در این بازی، لبران جیمز 19 امتیاز، 8 ریباند، 9 پاس گل و 4 توپ‌ربایی به ثبت رساند اما این‌ها برای کسب پیروزی کافی نبودند. سایر بازیکنان کلیولند نیز عملکرد مطلوبی نداشتند. کایری اروینگ تنها 10 و کوین لاو 5 امتیاز کسب کردند. صحبت‌های پس از بازی در این مورد بودند که سایر بازیکنان کاوالیرز در بازی‌های بزرگ واکنش مثبتی نشان نمی‌دهند.
به نقل از وب‌سایت رسمی NBA، هنگامی که از جیمز سؤال شد که آیا لازم است تا قبل از آن‌که دیر شود، خودخواه‌تر بازی کند یا خیر، یک قدم به عقب برداشت و گفت:
احتمالاً «خودخواه» [در این شرایط] کلمه نادرستی است. من امشب شخصاً خودم را به دردسرهای بسیاری گرفتار کردم. بیش از اندازه توپ را از دست دادم و [این در حالی بود] که بعد از بازی اول گفتم که نمی‌توانیم مقابل تیمی بزرگ این‌گونه توپ را از دست بدهیم و [با این وجود] انتظار پیروز شدن داشته باشیم، و [با این حال] اساساً نصف تعداد دفعاتی که توپ را از دست دادیم، تقصیر من بود... وقتی از بازی خارج شدم و نتیجتاً توانستند برخی پرتاب‌های ساده به دست آورده و امتیاز کسب کنند. بنابراین باید بهتر از این باشم. باید هنگام داشتن توپ بهتر کار کنم. می‌دانید، دارم تلاش می‌کنم هم‌زمان برای خود و هم‌تیمی‌های‌ام بازی‌سازی کنم، [بنابراین برای موفق شدن در این کار] باید محکم‌تر باشم.
خبری از عواملی که انتظار می‌رفت به کسب پیروزی کلیولند در بازی دوم کمک کنند، مانند سلامت بازیکنان، احیای تیم با آمدن تایرن لو به جای دیوید بلت به عنوان مربی و هم‌چنین رکورد 2-12 این تیم در کنفرانس شرق، نبود. حتا رکورد پیروزی‌های پیاپی جیمز در دومین بازی‌های فینال نیز به او خیانت کرد. تا پیش از این او 9 برد پیاپی در دومین دیدارهای فینال کسب کرده بود اما با این باخت رکورد او به 9 برد از 10 بازی تقلیل یافت.
اما اینک آمارهای تیره‌تری در مقابل کلیولند قد علم کرده‌اند. به عنوان مثال، این نکته را در نظر بگیرید که تاکنون 31 بار یک تیم در فینال 2-0 عقب افتاده و تنها 3 بار توانسته است تا قهرمانی را کسب کند: میامی هیت 2006، پورتلند تریل بلیزرز 1977 و بوستون سلتیکس 1969. علاوه بر این، گلدن استیت در طول فصل عادی امسال در 82 بازی تنها 9 بار و در 19 بازی از زمان آغاز پلی‌آف، تنها 5 بار شکست خورده است. حال کلیولند باید راهی بیابد تا این تیم را در 5 بازی آتی، 4 بار مغلوب کند.
ضمناً آندره ایگودالا و دریموند گرین را نباید فراموش کرد؛ دو بازیکن از گلدن استیت که زندگی را برای جیمز دشوار کرده‌اند. هم‌چنین وقتی سنتر این تیم، اندرو بوگات، در زمین حاضر بوده است، حملات جیمز برای شوت‌های سه‌گام با ریسک ناکامی مواجه بوده‌اند. بوگات در 15 دقیقه حضورش در زمین، 5 بلاک به ثبت رساند. وضعیت لاو هم کمک‌کننده نیست. مهاجم کاوز در شرایطی که 9:54 به پایان کوارتر سوم باقی‌مانده بود، به علت مصدومیت زمین بازی را ترک کرد.
مدت زمان اضافی میان بازی‌های دوم و سوم به لاو و کلیولند زمان بیش‌تری برای ریکاوری پیش از فرارسیدن چهارشنبه تقدیم می‌کند. اما یافتن پاسخ برای سلاح‌های متعدد وریرز و یافتن اسلحه برای مقابله با پاسخ‌های متعدد وریرز، احتمالاً پروژه‌ای است که به هفته‌ها یا ماه‌ها زمان نیاز دارد، نه 72 ساعت. جیمز افزود:
نمی‌توانیم لغزش‌های روانی متعددی داشته باشیم. بازی نه تنها فیزیکی، بلکه به حد زیادی، روانی هم هست. این رقبا شما را در موقعیت‌های روانی بسیار زیادی قرار می‌دهند که در این موقعیات، مجبورید چاره‌ای بیابید و وقتی که در این امر ناتوان ظاهر شوید، مجبورتان می‌کنند تا تاوان‌اش را بدهید.
ریچارد جفرسون، مسن‌ترین بازیکن کاوالیرز، بیش از سایرین به سطحی نزدیک شد که برای مقابله با بهترین تیم NBA لازم است. وی طی 26 دقیقه 12 امتیاز و 5 ریباند را به ثبت رساند. او پس از بازی، اختلاف 48 امتیازی حاصله از دو بازی را به کنار نهاد و گفت:
آن‌ها فقط دو بازی را در خانه بردند. فاصله‌ای در میان ما نیست. آن‌ها دو برد به دست آوردند. چه با اختلاف 1 و چه با اختلاف 100 امتیاز ببرید، مهم نیست. آن‌ها در فینال پیشین‌شان 1-3 عقب بودند. در آن شرایط چه چیزی دیدند؟ هیچ، فقط به سخت بازی کردن ادامه دادند و شرایط به نفع‌شان تغییر کرد.
آیا این باخت‌ها با این اختلاف به غرور آن‌ها ضربه نزده است؟ لو گفت که بازیکنان‌اش بیش‌تر عصبانی هستند تا سرخورده. جفرسون افزود:
نه، نه. این فینال NBA است.
بله، به هر حال، تا چند بازی دیگر، همین‌طور است.
جیمز، که اغلب باید به دنبال راه‌هایی برای گرفتن بازی‌های بهتر از هم‌تیمی‌های‌اش باشد، باید کارهای دیگری نیز انجام دهد، از جمله تقویت عملکردش در بازی‌های بعدی. 72 ساعت مثل باد خواهد گذشت. وی در آخر گفت:
طی روزهای آتی... به گذشته فکر نخواهم کرد. راه‌هایی برای بهتر بازی کردن خواهم یافت، به محض این‌که این‌جا را ترک کنم. شاید به اتاق بازگشته و بازی را نگاه کنم، دوباره نگاه کنم تا راه‌هایی را بیابم که به وسیله‌شان می‌توانستم بهتر بازی کنم. من برخلاف آن‌چه خصوصیتم هست، توپ را به کرات آن هم بدون آن‌که تحت فشار خاصی باشم، از دست دادم و این به 26 امتیاز برای رقیب منجر شد... بنابراین، من شخصیتاً به نوعی همیشه می‌خواهم مسئولیت باخت را برعهده بگیرم و وقتی که باید خوب بازی کنیم ولی نمی‌کنیم، سرزنش شوم. من این‌گونه هستم و باید بهتر از این باشم.
