طرفداری- منچستر سیتی در هفته های اخیر دوباره اوج گرفته و از آن شرایط پُر فراز و نشیب ماه های نخست سال 2016 دور شده است. دو برد خوب مقابل بورنموث و وست بروم در لیگ برتر که اولین برد متوالی سیتی در دو بازی لیگ پس از ماه اکتبر محسوب می شدو همچنین حذف کردن تیم قدرتمند و مدعی پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان اروپا و رسیدن به مرحله نیمه نهایی این تورنمنت برای اولین بار در تاریخ باشگاه، یک اتفاق بزرگ و شاید نقطه عطف پیگرینی در این فصل بود.
وقتی منچستر سیتی در فینال لیگ کاپ مقابل لیورپول به برتری دست یافت و به اولین جام این فصل رسید، هواداران باشگاه سورپرایز نشدند چرا که آنها در چند فصل اخیر به دو قهرمانی لیگ برتر رسیده بودند و در این فصل از پیگرینی انتظارات بیشتری داشتند. از آن روزی که خبر حضور پپ گواردیولا در باشگاه سیتی برای فصل آینده به طور رسمی در رسانه ها اعلام شد، به طور محسوسی بر روی این تیم اثر منفی گذاشت و نتایج سیتیزن ها نیز گواه خوبی بر این مدعا بود.
اما به نظر می رسد که با کهنه شدن این خبر، فشارهای نامرئی از دوش بازیکنان بزرگ سیتی برداشته شده و اکنون آنها با رسیدن به نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا می توانند به طور کلی ادعا کنند که فصل خوبی را سپری کرده اند. در این نوشتار به سراغ تیم منچستر سیتی رفته و اوضاع این تیم در لیگ برتر انگلیس و لیگ قهرمانان اروپا را مورد بررسی قرار خواهیم داد.
شرایط کنونی و چشم انداز پیش روی منچستر سیتی در لیگ برتر
منچستر سیتی پس از باخت در داربی شهر منچستر، متحول شد که آغاز این تحول را می توان به بازی مقابل بورنموث ربط داد. همان بازی که سیتی یک شروع طوفانی داشت و طی 20 دقیقه نخست، 3 گل توسط فرناندو، دی بروین و آگوئرو به ثمر رساند. بدون شک بورنموث تیم ضعیفی محسوب نمی شود و این پیروزی را نباید به حساب ضعف بورنموث نوشت به ویژه اینکه بازی در ورزشگاه گلد سندز بورنموث برگزار گردید.
یکی از بزرگ ترین بدشانسی های سیتی در کل این فصل، مصدومیت های متوالی بازیکنان کلیدی این تیم بود. بازیکنان بزرگی همچون وینسنت کمپانی، رحیم استرلینگ و کوین دی بروین. در خط دفاعی هرگاه که کمپانی حضور داشته، تیم سیتی کمترین دردسر را در امور تدافعی احساس می کند ولی بازیکنانی مانند مارتین دِمیکلیس و الاکیم مانگالا را هرگز نمی توان مدافعان مطمئنی دانست و حتی نیکولاس اوتامندی نیز در حد و اندازه های کمپانی نیست.
بازگشت پابلو زابالتا به سمت راست خط دفاع سیتی و حضور مجدد جو هارت در درون دروازه طی بازی های اخیر نقش به سزایی در نتایج خوب این تیم داشته است هر چند که نباید اشتباه عجیب هارت در بازی رفت مقابل پاریس سن ژرمن را از یاد برد. هارت در بازی مقابل وست بروم نیز روی گل خورده سیتی بی تقصیر نبود و می توانست واکنش بهتری داشته باشد. زابالتا اگر آماده باشد، در پُست دفاع راست بی رقیب خواهد بود و بر باکاری سانیا ترجیح داده می شود اما در پُست دفاع چپ، پیگرینی در بازی های اخیر لیگ برتر از کلیشی و کولاروف به تناوب استفاده کرده است. کولاروف که در امور تهاجمی بسیار بهتر از کلیشی بوده و یک شوتزن قهار است. گل زیبایی که او مقابل بورنموث زد گواه این مدعاست که کولاروف در صورت آمادگی و البته استحکام بیشتر در امور تدافعی، گزینه ای به مراتب بهتر از کلیشی خواهد بود. کولاروف در بازی مقابل وست بروم هم یک پنالتی گرفت و بارها و بارها از جناح چپ حرکت های لب خط همراه با ارسال و یا شوت به سمت دروازه را انجام داد. در همین بازی، هرگاه کولاروف و زابالتا از خط دفاعی جدا شده و در کارهای تهاجمی شرکت می کردند، سیستم تیم منچستر سیتی به 2-6-2 تغییر می یافت که در نوع خود یک سیستم جدید محسوب می شود.
پیگرینی هرگاه خواسته که از دو هافبک دفاعی استفاده کند، حداقل یکی از دو بازیکن برزیلی خود یعنی فرناندو یا فرناندینیو را در این پُست به بازی می گیرد. در این دو بازی اخیر لیگ برتر، یک بار از این زوج استفاده کرد و بار دیگر، فابین دلف را جایگزین فرناندینیو نمود. دلف که پایین تر از حد انتظار ظاهر شده، می تواند یک ذخیره طلایی برای پیگرینی به ویژه در دقایقی از بازی باشد که این تیم به دفاع کردن نیاز دارد. هر چند که دلف در بازی مقابل وست بروم چندان درخشان ظاهر نشد و جایش را به یایا توره داد.
یکی دیگر از معماهای دشوار پیگرینی در این روزها، کاپیتان تیمش یعنی یایا توره است. او که تا چندی پیش رهبر بلامنازع سیتی در درون زمین محسوب می شد، در هفته های اخیر صلابت همیشگی را نداشته و به نظر می رسد که با توجه به اختلافاتی که با گواردیولا از گذشته دارد، نمی توان آینده ای را برای توره در تیم منچستر سیتی متصور بود. خسوس ناواس را می توان یکی از خوب های سیتی در این هفته ها دانست. او یکی از با ثبات ترین بازیکنان این تیم در این روزهاست که سمت راست خط میانی را به تصرف خویش در آورده و تا حدودی بی رقیب نشان می دهد.
اما اوج ترافیک سیتی در سمت چپ و قلب خط هافبک می باشد که اکنون پس از بازگشت سمیر نصری از مصدومیت و آمادگی خوبی که از خود نشان داده، یک دردسر شیرین برای پیگرینی به وجود آمده است. داوید سیلوا و کوین دی بروین نیز در بازی های اخیر لیگ برتر نمایش بسیار خوبی را داشتند. دی بروین در حال تبدیل شدن به همان بازیکن تمام عیار فصل گذشته بوندس لیگا بوده که در 50 درصد بازی هایی که در ترکیب سیتی حضور داشته، سیتیزن ها به پیروزی رسیده اند و سمیر نصری که کم کم در مسیر فراموش شدن قرار داشت، بازگشتی فرا تر از حد تصور را نشان می دهد. وقتی یایا توره و کوین دی بروین در نیمه دوم بازی مقابل وست بروم به میدان رفتند، تأثیر شگرفی بر جریان بازی و سنگین شدن کفه ترازو به سود تیم خود داشتند.
خبر بد برای پیگرینی، مصدومیت مجدد مچ پای داوید سیلوا می باشد که او را از حضور در بازی همین هفته با چلسی محروم خواهد ساخت ولی در بازی بعدی در برابر نیوکاسل یونایتد، به احتمال زیاد هم داوید سیلوا و هم وینسنت کمپانی به ترکیب تیم باز خواهند گشت. شاید خط حمله سیتی را بتوان کم ترافیک ترین پُست این تیم دانست که سرخیو آگوئرو بدون رقیب در نوک خط حمله حضور دارد و خوب هم بازی می کند در حالی که ویلفرد بونی و کلچی ایهیناچو هرگز در حد و اندازه های آگوئرو نیستند. آگوئرو هنوز هم امید اول هواداران منچستر سیتی برای گلزنی و رقم زدن یک فصل رؤیایی می باشد.
درصد مالکیت توپ بالای سیتی در این دو بازی اخیر لیگ برتر مقابل بورنموث و وست بروم جالب توجه بوده است. به نظر می رسد که به تدریج و با بازگشت مصدومان کلیدی سیتی در این روزهای پایانی و حساس فصل، پازل پیگرینی در حال تکمیل شدن است. از لحاظ ریاضی تیم منچستر سیتی هنوز هم شانس قهرمانی در لیگ برتر را دارد چرا که اختلاف امتیاز منچستر سیتی با لستر سیتی صدرنشین، 15 امتیاز بوده و با 6 بازی باقی مانده تا پایان لیگ، اگر لستر به 4 امتیاز دست یابد، شاگردان پیگرینی قهرمان نخواهند شد. بنابراین، در عمل باید قهرمانی را برای منچستر سیتی یک امر محال بدانیم و شاید همان حفظ سهمیه لیگ قهرمانان اروپا بهترین پاداش و دستاورد برای آنها در شرایط کنونی این فصل باشد.
اگر واقع بینانه تر به اوضاع سیتی در جدول بنگریم، باید هدف اصلی و متعال این تیم را رتبه سوم و یا همان حفظ رتبه چهارم بدانیم. سیتی 2 امتیاز از آرسنال رده سومی و 4 امتیاز از منچستر یونایتد رده پنجمی فاصله دارد. اگر منچستر سیتی دچار غفلت شود، حتی ممکن است تا رده های ششم یا هفتم جدول هم سقوط کند که چنین اتفاقی برای این باشگاه و گواردیولا بسیار دردناک خواهد بود.
سیتی برای حفظ هویت کنونی و برای تبدیل شدن به یکی از 5 باشگاه غول اروپایی، نیاز به حضور در لیگ قهرمانان اروپا دارد و این نیاز سیتی و پپ به لیگ قهرمانان را می توان همچون نیاز ماهی به آب دانست. سیتی حداقل دو بازی با چلسی و آرسنال در لیگ برتر پیش رو داشته و همچنین بازی مقابل تیم هایی که برای فرار از سقوط می جنگند یعنی نیوکاسل یونایتد و سوانزی هم بسیار دشوار به نظر می رسد.
شاید ادامه نمایش درخشان سیتی در لیگ برتر منجر به آشتی کردن برخی از تماشاگران این تیم شود که در بازی های اخیر بسیاری از صندلی های ورزشگاه اتحاد را خالی گذاشتند تا همین مسئله تبدیل به سوژه ای برای تمسخر تیم سیتی توسط هواداران یونایتد شود.
شرایط کنونی و چشم انداز پیش روی منچستر سیتی در لیگ قهرمانان اروپا
شاید کمتر کسی فکر می کرد که منچستر سیتی به این راحتی از سد پاریس سن ژرمن عبور کرده و به عنوان تنها نماینده بریتانیا در لیگ قهرمانان اروپا، آبروداری نماید. سیتی در بازی رفت هم خوش شانس بود و هم بد شانس. خوش شانس از این بابت که اگر پنالتی زلاتان در نیمه اول گل می شد، سرنوشت دیگری رقم می خورد اما خراب شدن آن پنالتی و سپس گل هنرمندانه دی بروین در پارک دو پرنس، آب سردی بود بر پیکر لورن بلان و یارانش. بدشانسی سیتی هم از آنجا بود که دروازه بان و مدافعان این تیم مرتکب اشتباهات فردی زیادی در فرانسه شدند که اوج این اشتباهات، همان صحنه گل زلاتان بود که با اشتباه توأم جو هارت و فرناندو به ثمر رسید.
در آن بازی، پیگرینی از سانیا به جای زابالتا استفاده می کرد و در غیاب یایا توره مصدوم، همه کاره خط هافبک سیتی کسی نبود به جز کوین دی بروین. نباید فراموش کنیم که فرناندینیو بر خلاف فرناندو، ستاره میدان پاریس بود که یک گل زد و یک پاس گل داد. تساوی 2-2 در پاریس یک نتیجه بسیار خوب برای سیتی تلقی می شد ولی اوج هنر پیگرینی و شاگردانش در بازی برگشت و در ورزشگاه اتحاد بود.
وقتی آگوئرو آن ضربه پنالتی را در نیمه اول خراب کرد، همگان سرنوشتی مشابه بازی رفت را برای این بازی تصور کردند و منتظر نمایش کوبنده پاریس سن ژرمن و زلاتان بودند اما آمادگی روحی و روانی بالای سیتی و ارائه یک فوتبال با اعتماد به نفس فوق العاده باعث شد تا پیگرینی به بزرگ ترین هدف خود در این بازی که همانا گل نخوردن در خانه بود، دست یابد و سپس تیر خلاص را با پاس فرناندو و ضربه نهایی کوین دی بروین بر پیکر پاریسی های مغرور وارد بیاورد.
سیتی یک فوتبال با صلابت را پیاده کرد و در حالی که با تساوی بدون گل هم به نیمه نهایی می رسید، اما هرگز یک ضد فوتبال ارائه نداد. پیگرینی برای تک تک دقایق بازی برگشت برنامه داشت و الحق که این برنامه را چه قدر خوب پیاده کرد. پیگرینی در این بازی هم به فرناندو و فرناندینیو در پست هافبک دفاعی اعتماد کرد و این بار استفاده از سه مدافع فرانسوی را برای تقابل با حریف فرانسوی ترجیح داد. سانیا به زابالتا ترجیح داده شد و کلیشی به کولاروف.
جالب اینجاست که هم در بازی رفت و هم در بازی برگشت تیم پاریس سن ژرمن بیش از 60 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و سیتی بر خلاف لیگ برتر، برای مقابله با پاریس سن ژرمن از حربه فوتبال مالکانه استفاده نکرد. شاگردان بلان فقط و تنها فقط 4 ضربه به سمت چارچوب (مجموع داخل و خارج چارچوب) در 90 دقیقه بازی برگشت داشتند و این یعنی اینکه سیتی توانسته بود پاریس سن ژرمن را در امور تهاجمی فلج نماید.
4 بازیکن سیتی یعنی اوتامندی، مانگالا، فرناندینیو و فرناندو بیشترین نمره این بازی را از کارشناسان گرفتند یعنی 9 از 10 و این نشان می دهد که بازیکنان تدافعی سیتی چقدر خوب کار کردند. این نتایج درخشان اخیر سیتی در حالی رقم خورده که یایا توره به علت مصدومیت، نقش پر رنگی را در آن نداشته ولی حضور 6 دقیقه ای وی در همین بازی اخیر بدین معناست که حلقه های مفقوده پیگرینی در حال بازگشت به ترکیب هستند.
اگر اتفاق خاصی نیفتد، به زودی با حضور کوین دی بروین، یایا توره و شاید وینسنت کمپانی، یک تیم متفاوت تری را از سیتیزن ها شاهد باشیم. حالا دی بروین با گل زیبای خود ثابت کرد که چرا بابت او 54 میلیون پوند پرداخت شده است. پیگرینی بالاخره شاه مهره اش را پیدا کرد و حالا برای تقابل با رئال مادرید، همه نگاه ها به دی بروین خواهد بود، همان بازیکنی که خروج تحقیر آمیزش از چلسی را بزرگ ترین اشتباه مورینیو می دانند، اکنون می تواند بزرگ ترین هدیه پیگرینی به گواردیولا برای فصل آینده باشد. 3 گل در 4 بازی اخیر بهترین سند برای اثبات این ادعا می باشد و بس.
حالا رئال مادرید هم باید نگران تقابل با تیمی باشد که هر سه تیم حاضر در نیمه نهایی، علاقه داشتند با آن رو به رو شوند هر چند که به قول چیکی بیگرستین مدیر فنی منچستر سیتی، میزبانی رئال مادرید در سانتیاگو برنابئو در بازی برگشت می تواند یک خبر بد برای هواداران سیتیزن ها باشد، همان ورزشگاهی که مانوئل پیگرینی 6 سال قبل علی رغم عملکرد خوبش به بی رحمانه ترین شکل ممکن از آن اخراج گردید ولی اکنون تأکید دارد که هرگز در تقابل با رئال مادرید، به انتقام نمی اندیشد.
