طرفداری- روزهای بد هواداران آرسنال ادامه دارد. پس از باخت های عجیب و غریب در لیگ برتر و امتیازات متوالی که بر باد فنا رفت، شاگردان ونگر ظرف چهار روز از دو جام دیگر هم کنار رفتند. شکست تحقیر آمیز 5-1 در مجموع دو بازی رفت و برگشت مقابل بارسلونا که البته تعجب بر انگیز نخواهد بود وقتی که بدانیم همین تیم در خانه به واتفورد سیتی هم باخت و از جام حذفی کنار رفت.
هواداران آرسنال تا همین یک ماه قبل خیلی امیدوار بودند و با توجه به افت بسیاری از تیم ها، شانس خود را برای قهرمانی در لیگ برتر بسیار بالا می دانستند ولی در عمل، اتفاقاتی که در این چند هفته اخیر رخ داد به قدری نا امید کننده بود که حتی بدبین ترین مخالفان ونگر هم تصور نمی کردند. البته بدون شک آرسن ونگر آن قدر به آرسنال خدمت کرده که باید مخالفت های سفت و سخت پدیده ای به نام «آنتی ونگر ها» را غیر منصفانه بدانیم و کمی واقع بینانه تر به اوضاع این تیم در حال حاضر بنگریم.
شکست مقابل بارسلونا را نمی توان یک باخت غیر قابل قبول دانست چرا که هیچ تیمی قادر به مقاومت در برابر آبی و اناری ها نیست و چه بسا این شکست می توانست سنگین تر باشد و چه بسا هر تیم دیگری هم مقابل بارسلونا صف آرایی می کرد، سرنوشتی بهتر از این آرسنال نداشت.
پس تا اینجا نمی توان ونگر را چندان مقصر دانست. اما اگر به سراغ رقابت های داخلی برویم و نتایج آرسنال در سه جام داخلی را بررسی کنیم، شاید تا حدودی با سر سخت ترین مخالفان ونگر هم بتوان «هم دل» شد. وقتی هر سه ضلع مثلث MSN در نیوکمپ به آرسنال گل زدند و بارسلونا بدون دردسر از سد آرسنال گذشت، هواداران باشگاه فقط می توانستند با توئیت های خود، به بهترین شکل از شرایط تیم محبوبشان انتقاد کنند.
گل اول بازی باز هم با اشتباه لورن کوشیلنی رقم خورد و توپی که این مدافع پر اشتباه فرانسوی از دست داد، به لوئیز سوارز و سپس نیمار رسید تا در همان دقیقه 18، کار تمام شود. مشکلات آرسنال محدود به یک خط و یک ناحیه از زمین نبود. همچون بازی رفت، مشکلات خط حمله و عدم تمام کنندگی مناسب در این خط به چشم می خورد.
همه اتکای آرسنال در خط حمله به اولیویه ژیرو بود ولی از روزی که این مهاجم فرانسوی دچار افت شد، مشکلات عدیده آرسنال و نتایج ضعیف توپچی ها نیز عیان گردید. هکتور بیرین و ناچو مونریال در کناره های زمین، فضاهای خوبی را در اختیار داشتند ولی نتوانستند به خوبی از آن استفاده کنند.
الکس ایووبی که برای اولین بار به عنوان بازیکن ثابت در لیگ قهرمانان اروپا به میدان می رفت، با از دست دادن فرصت گلزنی، در عمل به بخت خود پشت پا زد. محمد الننی را باید از معدود خوب های آرسنال در این روزها دانست.
الننی در نیوکمپ یک گل زیبا زد و بدون شک، بهترین بازیکن آرسنال بود هر چند که در نیمه اول یک ضربه اش توسط ماسکرانو دفع شد. در نیمه دوم هم که همه چیز به سود بارسلونا بود تا آرسنال برای ششمین سال متوالی در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا حذف شود.
در مجموع نمی توان نمایش آرسنال در نیوکمپ را فاجعه آمیز دانست بلکه بر عکس، تعداد ضربات به سمت دروازه این تیم با تعداد ضربات حریف قدرتمند اسپانیایی، برابر بود و همین گواه خوبی است که آرسنال در این بازی چندان هم دست و پا بسته ظاهر نشد و همه ما بازی های بسیار بدتری را از آرسنال در این فصل دیدیم. بهترین مزیت باخت به بارسلونا این بود که دیگر ونگر باید تمام امید و تمرکز خود را روی لیگ برتر بگذارد.
هواداران از اول فصل فقط به فتح لیگ راضی بودند و حالا که توپچی ها 11 امتیاز با لستر صدرنشین فاصله دارند، بهترین فرصت برای بازگشت به لیگ وجود دارد. جام حذفی که در این دو سال تنها جامی بود که ونگر می توانست پُز آن را بدهد نیز برای آرسنال تمام شد و شاید بازی آینده با اورتون در لیگ برتر، آغازی برای یک مأموریت نا ممکن باشد که اگر ممکن شود، چیزی شبیه یک معجزه فوتبالی خواهد بود. یک برد در 8 بازی اخیر در کلیه رقابت ها به هیچ وجه برای آرسنال قابل قبول نیست.
اگر بخواهیم نگاهی به عملکرد بازیکنان آرسنال داشته باشیم، شاید بتوان به اوسپینا نمره قبولی داد. او بارها جور مدافعان پر اشتباه آرسنال در بازی های اخیر را کشیده است. گابریل در بازی مقابل واتفورد نیز همچون بسیاری از بازی های اخیر، پر اشتباه بود، عملکرد بهتری در نیوکمپ داشت اما در مجموع زوج گابریل-کوشیلنی را باید پاشنه آشیل تیم ونگر دانست.
این دو مدافع در این فصل، کم اشتباه نبوده اند. کوشیلنی هم که در این بازی حداقل یک اشتباه مسلم داشت. هر چه قدر که اوضاع در قلب خط دفاعی آرسنال بغرنج است، دو مدافع کناری این تیم خوب هستند. البته ناچو مونرئال به تازگی از مصدومیت برگشته و در نیوکمپ نیز در مجموع هم در کارهای تهاجمی و هم تدافعی قابل قبول ظاهر شد.
هکتور بیرین در این بازی چندان خوب نبود ولی به طور کل فصل بدی را پشت سر نمی گذارد. تصور کنید که یک جوان کم تجربه مثل او چه طور باید جلوی نابغه ای همچون نیمار ایستادگی کند. پس بهتر است در مورد بیرین منصف بوده و در حد توانایی هایش از او انتظار داشته باشیم.
اما برسیم به خط هافبک آرسنال، جایی که الننی مصری خیلی خیلی خوب است. فرا تر از حد انتظار کارشناسان ظاهر شده و با گل زیبایی هم که به بارسلونا زد، ثابت کرد که بازیکنی در حد و قواره آرسنال می باشد. ونگر باز هم نشان داد که استاد شناسایی استعدادهای ناب فوتبال است.
میتو فلامینی هم که دیگر نیازی به توضیح ندارد و از بس ضعیف و پر اشتباه بوده که تبدیل به سوژه ای برای طنز و شوخی شده است. فلامینی در این بازی بدترین بازیکن آرسنال بر اساس نمرات روزنامه های انگلیسی بود هر چند که مصدومیت باعث شد تا هواداران آرسنال فقط مجبور به تماشای بازی او در نیمه اول شوند.
فرانسوا کوکلین در نیمه دوم جای فلامینی را گرفت و در کنار الننی به عنوان هافبک دفاعی بازی کرد. بزرگ ترین انتقاد به ونگر نیز همین تصمیم بود که چرا او برای مقابله با مثلث مرگبار MSN به جای استفاده از کوکلین جوان و پر انرژی، از فلامینی 32 ساله و پر اشتباه استفاده کرده است.
الکس ایووبی که کمتر کسی می توانست حضور او را در ترکیب اصلی پیش بینی کند، بازی خوبی را در نیوکمپ ارائه داد و به عنوان هافبک چپ، بسیار بهتر از بازیکنان با تجربه تر آرسنال ظاهر شد. صحنه برخورد ماسکرانو با او و اینکه آیا داور باید خطا می گرفت یا خیر، یکی از چالش بر انگیز ترین اتفاقات این مسابقه تلقی می شد. مسوت اوزیل هم که چند توپ خوب را برای هم تیمی های خود فراهم نمود، در اشل و مقیاس مسوت اوزیل نبود و عملکرد متوسطی داشت.
الکسیس سانچز در بازگشت به نیوکمپ و در مقایسه با بازی های اخیر، عملکرد بهتری داشت. الکسیس در سمت راست خط هافبک آرسنال بازی می کرد در حالی که مسوت اوزیل پشت سر تک مهاجم توپچی ها یعنی دنی ولبک حضور داشت. دنی ولبک هم که پس از بازگشت از مصدومیت، هر گاه به زمین رفته، عملکرد خوبی داشته و در این بازی، جایگزین ژیرو در خط نوک خط حمله شد.
او در این بازی هم با تکیه بر انرژی بالا و سرعت خوبی که دارد، بارها مدافعان بارسلونا را آزار داد و بدون شک در کنار ایووبی از بهترین های آرسنال بود. باخت 5-1 در مجموع دو بازی را می توان سنگین ترین باخت اروپایی آرسنال پس از باخت 8-4 مقابل اسپارتاک مسکو در مجموع دو بازی در سال 1982 دانست.
یکی از بحث های حاشیه این بازی درباره فلامینی بود. ونگر که مسحور بازی حریف شده بود، اعتراف کرد که نمی دانسته متیو فلامینی نیمه دوم بازی را از سالن نمایش رسانه ای نیوکمپ تماشا کرده و اصرار داشت که فلامینی مصدوم بوده و به همین دلیل تعویض شده است.
به هر حال ونگر از نحوه بازی آرسنال علی رغم نتیجه ضعیف این تیم، راضی است و همچنان به قهرمانی این تیم پس از 12 سال در لیگ برتر، امیدوار! به قول ونگر که برای دویستمین بار روی نیمکت آرسنال در یک بازی اروپایی می نشست، هنوز هم آرسنال می تواند از غیر ممکن، ممکن بسازد!
دنی میلز کارشناس فوتبال اعتقاد دارد که آرسنال با خریدن یک مدافع وسط و یک مهاجم گلزن تمام عیار که بتواند در هر فصل بالای 25 گل بزند، قادر است به یک تیم درجه یک اروپایی و مدعی تبدیل شود در حالی که اگر کمی فکر کنیم، شاید اوضاع را به اندازه دنی میلز خوش بینانه نبینیم. در تابستان آینده، حفظ اوزیل و الکسیس بسیار دشوار خواهد بود به ویژه اینکه چنین بازیکنان بزرگی به دنبال فتح جام و افتخارات هستند و شاید همین نتایج آرسنال بتواند بهانه خوبی برای جدایی آنها باشد.
میکل آرتتا هم که 33 ساله شده و قراردادش در تابستان به پایان می رسد و باشگاه قصد تمدید قرارداد او را ندارد. شاید حرف های دنی میلز را بتوان با این شرط قبول کرد که آرسنال هیچ بازیکن مهمی را در تابستان آینده از دست ندهد که البته کمی بعید به نظر می رسد. امانوئل پتی بازیکن سابق آرسنال هم پیشنهاد داده که ونگر نیاز به یک رهبر در درون زمین دارد و شاید حضور ونگر به عنوان مدیر فنی در آرسنال بهتر از سرمربیگری وی جواب دهد.
