فوتبال در آئینه مطبوعات بریتانیا

گزارش تحلیلی بازی نوریچ سیتی-منچستر سیتی؛ پاس، پاس و دیگر هیچ!

محمدرضا شعاعی 03/12/2016 - 23:59 مشاهده پروفایل

1,933 مشاهده / 7 دیدگاه

جدال بین نوریچ سیتی و منچستر سیتی در «کارو رود»، جنگی برای بودن و نبودن بود. منچستر سیتی برای بودن در جمع 4 تیم صدر جدول و نوریچ سیتی برای فرار از جمع 4 تیم قعر جدول.

اختصاصی طرفداری- جدال بین نوریچ سیتی و منچستر سیتی در کارو رود، جنگی برای بودن و نبودن بود. منچستر سیتی برای بودن در جمع 4 تیم صدر جدول و نوریچ سیتی برای فرار از جمع 4 تیم قعر جدول. سیتیزن ها پس از پیروزی هفته قبل در لیگ برتر مقابل استون ویلا، فقط با یک تغییر در ترکیب اصلی خود و آن هم از نوع اجباری، پا به میدان گذاشتند. یایا توره به علت مصدومیت از ناحیه پاشنه پا، جای خود را به فرناندو داد. حضور وینسنت کمپانی در قلب خط دفاعی، بزرگ ترین آرامش خاطر را برای هواداران سیتی ایجاد کرد. باکاری سانیا و گائل کلیشی دو مدافع کناری سیتی بودند و طبق معمول، زوج فرناندو-فرناندینیو به عنوان هافبک دفاعی به میدان رفتند. حضور ویلفرد بونی در ترکیب اصلی سیتی در کنار سرخیو آگوئرو جالب توجه بود. قناری ها هم پس از 8 باخت در 9 بازی اخیر، چاره ای جز ارائه یک بازی انتحاری به منظور نجات از کابوس سقوط نداشتند.

الکس نیل مربی نوریچ در این بازی ترجیح داد که 4 بازیکن این تیم یعنی ایوو پینتو، رابی بریدی، استیون نایسمیث و کامرون جروم را روی نیمکت قرار دهد تا به جای آنها از رایان بنت، مارتین اولسون، متی جارویس و پاتریک بمفورد استفاده نماید. پاتریک بمفورد مهاجم نوریچ برای اولین بار در ترکیب اصلی تیمش در لیگ برتر قرار گرفت. ناتان ردموند به عنوان هافبک راست و وس هولاهان به عنوان بازیکن پشت سر مهاجم نوک (پاتریک بمفورد)، از امیدهای اصلی قناری ها در فاز تهاجمی بودند. مفسر اصلی این بازی کریس ساتن مهاجم اسبق نوریچ بود که در کارو رود حضور داشت.

سرخیو آگوئرو در 14 بازی قبلی لیگ برتر، 27 ضربه داخل چارچوب و 15 گل زده را به ثبت رسانده بود تا امید اول پیگرینی برای گلزنی در این بازی باشد. به قول پیگرینی، سیتی 10 فینال بزرگ را در ادامه فصل پیش رو داشته و سرنوشت قهرمانی در زمین معلوم می شود و نه روی کاغذ. گرهام لوسو کارشناس فوتبال اعتقاد دارد که رسیدن به 75 امتیاز، یک هدف بزرگ برای سیتی خواهد بود در حالی که یکی از گزارشگران قدیمی برنامه «Match Of The Day»، رسیدن به امتیاز 37 برای نوریچ و سایر تیم های در معرض سقوط را یک هدف متعالی می داند. در 8 بازی گذشته بین این دو تیم، 40 گل از خط دروازه ها گذشته بود و همگان انتظار یک بازی پر گل دیگر را داشتند که در عمل چنین اتفاقی رخ نداد.

در نیمه اول، بازی سرعت چندانی نداشت و برنامه اصلی سیتی برای رسیدن به گل، شوت های از راه دور آگوئرو و ضربات آزاد بود. آگوئرو دو بار با ضربات از فاصله حدود 25 متر، دروازه بان نوریچ را به زحمت انداخت ولی در مجموع، مدل موی جدید آگوئرو بیشتر از نحوه بازی اش در نیمه اول مورد توجه قرار گرفت. نوریچ سیتی هم در نیمه اول به شوت های از راه دور چشم امید بسته بود. پاتریک بمفورد با یک شوت زیبا، توپ را به تیر افقی دروازه جو هارت کوبید تا خطرناک ترین فرصت دو تیم در نیمه اول رقم بخورد.

جارویس هم در آخرین لحظات نیمه اول، با یک شوت خطرناک دیگر، دروازه سیتی را به شدت تهدید کرد. بنا به اعتقاد کریس ساتن، باید پاتریک بمفورد به عنوان مهاجم نوک تیمش، در هنگام تصاحب توپ توسط بازیکنان خودی، دوندگی بیشتری نشان داده و خود را در موقعیت های بهتر قرار می داد. ساتن می گوید که نوریچ، لقب قناری دارد ولی در نیمه اول به مانند قناری، فعال و پُر جنب و جوش نبود!

هدف اصلی سیتی در نیمه اول، حفظ توپ بود. ویلفرد بونی نیز به طور کامل در جریان بازی محو بود تا نشان دهد که شاید حق با کارشناسانی باشد که می گفتند کلچی ایهیناچو را باید به بونی ترجیح داد. نیمکت نشینی استیون نایسمیث در نوریچ هم باعث تعجب و انتقاد برخی از کارشناسان شده بود.

منچستر سیتی در آغاز نیمه دوم سعی کرد که سرعت بیشتری به بازی بدهد و مالکیت توپ را به جای یک سوم میانی زمین، به یک سوم زمین نوریچ انتقال دهد. 15 دقیقه نخست نیمه دوم، سرعت بهتری داشت ولی در ادامه نیمه دوم، باز هم سرعت بازی دچار افت شد. پیگرینی که از بازی ضعیف و انتقاد بر انگیز ویلفرد بونی نا امید شده بود، او را بیرون کشید تا رحیم استرلینگ را جایگزین وی نماید. حضور استرلینگ کیفیت بازی را بیشتر کرد ولی تأثیر او نیز چندان شگرف نبود. آگوئرو در خط حمله خیلی تنها به نظر می رسید و ارتباط خوبی بین هافبک های سیتی با خط حمله به ویژه در فاز تهاجمی و مالکیت توپ بر قرار نبود. آگوئرو بارها به عقب می آمد تا توپ را گرفته و با استفاده از قدرت پا به توپ خویش، به سمت دروازه حریف ضربه بزند. خسوس ناواس هم بازی خوبی را ارائه نداد تا در 15 دقیقه پایانی، جای خود را به ایهیناچو بدهد. شاید این جوان نیجریه ای، آخرین حربه پیگرینی برای گلزنی در این دیدار بود که در نهایت نیز هیچ کاری از او هم بر نیامد.

نوریچ هم با اینکه میزبان بود، ولی بیشتر به ثبت یک کلین شیت چشم داشت تا زدن گل و ماجراجویی. الکس نیل مربی نوریچ در اواسط نیمه دوم، دو تعویض هم زمان را انجام داد و دو بازیکن کلیدی خود یعنی کامرون جروم و دیومرسی امبوکانی را به میدان فرستاد. دو بازیکنی که کمتر کسی می توانست حضور آنها روی نیمکت را پیش بینی نماید. وقتی این تعویض ها توسط مربی نوریچ انجام شد، همگان امیدوار به تغییر جریان بازی و تزریق خون تازه به رگ های قناری ها بودند، ولی آنها حتی با حضور دو مهاجم زهردار هم حاضر به ریسک کردن و ارائه فوتبال تهاجمی نشدند. در مجموع، جذابیت نیمه دوم این بازی از نیمه اول هم کمتر بود و دو تیم که به طور اسمی، برای قهرمانی و فرار از سقوط می جنگیدند، یک فوتبال سراسر بی روح و فاقد جسارت را ارائه دادند و در نهایت یک تساوی بدون گل روی تابلو نتایج ثبت شد ولی بدون شک، این بازی در خاطره ها و اذهان در سال های بعد، ثبت نخواهد شد.