طرفداری/روزنامه 90-سرخپوشان نیز به‌رغم فراز و نشیب‌های بسیاری که داشته‌اند، نقاط قوت قابل توجهی هم در فوتبال شاگردان برانکو دیده شده است . قبل از پرداختن به مسائل فنی و درون زمین پرسپولیسی‌ها ، ضروری است نگاهی به شرایط سنی بازیکنان این تیم بیاندازیم. جایی که متوجه می‌شویم می‌توان از تیم برانکو سال‌های سال برداشت کرد و این بزرگترین دستاورد سرخپوشان خواهد بود.
در داخل زمین نیز نکات قابل توجه بسیاری وجود دارد. ابتدا بررسی ابزاری نشان می‌دهد که برانکو اگرچه بالاجبار از انصاری استفاده کرده ، اما وی می‌تواند آینده درخشانی در فوتبال ایران داشته باشد. کمی جلوتر به زوج هافبک دفاعی سرخپوشان می‌رسیم ، جایی که با حضور نوراللهی و کامیابی‌نیا این تیم به ثبات لازمه رسیده است. هر دو این بازیکنان شرایط سنی مناسبی دارند و می‌توانند این خط پرسپولیس را تا مدت‌ها تأمین کنند. در چند سال گذشته کمتر در پرسپولیس شاهد زوج سازی در جناحین بوده‌ایم ، اما امسال با حضور رامین رضائیان زوج سازی مناسبی را در جناح راست مشاهده کردیم. بازیکنانی همچون مرحوم هادی نوروزی و اکنون امید عالیشاه با قرار گرفتن جلوی رضائیان توان زیادی به جناح راست سرخپوشان داده و این نیز یک نکته مثبت در تیم برانکو است.
مهدی طارمی اگر چه در فصل گذشته نیز عملکرد قابل قبولی داشت، اما مسلما حفظ شرایط ایده‌آل و در ادامه پیشرفت قابل ملاحظه کار دشواری است و برانکو موفق به انجام این کار شد . زدن مثالی این قضیه را کاملا روشن می‌کند . برانکو قبل از شروع افت طارمی دست به زوج‌سازی در خط حمله خود زد و بنگستون را در نقش طعمه به میدان فرستاد تا طارمی همچنان بتازد! علاوه بر تمام این مسائل نکته قابل توجه دیگری نیز وجود دارد. پرسپولیسی‌ها بلافاصله پس از آن که توپ را لو می‌دهند شکل و شمایل دفاعی به خود می‌گیرند و فشار را از جلو آغاز می‌کنند. مسلما پیاده سازی موارد اینچنینی از اهمیت بالایی برخوردار است، کاری که برانکو به خوبی توانست در میان بازیکنان پرسپولیس جا بیندازد . باید دید در ادامه مسیر برانکو و شاگردانش چه رتبه‌ای را در لیگ برتر کسب خواهند کرد.
آیا برانکو تغییر سیستم داده است ؟
پیش از شروع لیگ پانزدهم و با بررسی خریدهای سرخپوشان می‌شد پیش‌بینی کرد که برانکو نسبت به فصل گذشته تغییراتی را در سیستم اعمال خواهد کرد. از دیدارهای دوستانه پیش فصل مشخص شد که پرسپولیسی‌ها با سیستم 2-4-4 بازی خواهند کرد و برانکو خریدهای خود را نیز بر مبنای استفاده از این سیستم انجام داد . مطابق انتظار با شروع لیگ سرخپوشان با سیستم پایه 2-4-4باکس بازی می‌کردند و برانکو با استفاده از این سیستم سعی در پوشش خلأ نبود بازیکن طراح را داشت. به گونه‌ای که دو هافبک کناری سرخپوشان نقش اصلی انتقال‌ها به یک سوم هجومی را برعهده داشتند و توپ‌ها کمتر از کانال میانی انتقال می‌یافت. این طرح برانکو برای پوشش نبود بازیکن بازیساز تا حدود زیادی موثر بود ، اما پرسپولیسی‌ها برای اجرای درست این سیستم از فوتبال نیازمند پرس مستمر و مالکیت توپ بالا بودند.
مسلما در هفته‌های نخست با توجه به شرایط بدنی شاگردان برانکو، کمتر پرس مستمر در طی 90 دقیقه را شاهد بودیم و هر چه از بازی‌ها گذشت سرخپوشان در این زمینه پیشرفت چشمگیری داشتند. در زمینه مالکیت توپ نیز ضعف‌هایی مشاهده می‌شد و با حضور بازیکنانی نظیر نوراللهی و مسلمان این ضعف نیز بهتر از گذشته شد. اما این انتهای کار نبود و برانکو پیش از داربی 81 دست به تغییر سیستم زد و دوباره به مانند فصول گذشته سرخپوشان 1-3-2-4بازی کردند. البته باید در نظر گرفت که برانکو به دلیل کمبود ابزار و محرومیت بازیکنی نظیر مهدی طارمی دست به این تغییر سیستم زد. اما این قضیه در داربی نیز اتفاق افتاد تا مشخص شود برانکو نگران تراکم در یک سوم میانی خود است .
سرخپوشان در داربی از 5 بازیکن در خط هافبک خود استفاده کردند تا جنگ‌های میانه را نبازند. این روند ادامه‌دار بود و در مصاف با ذوب‌آهن نیز پرسپولیس از همین سیستم استفاده کرد تا ابهامات برای دیدارهای آینده به اوج رسد. پرسپولیس که رفته رفته با سیستم2-4-4 آشنا شده بود و به طور نسبتا مناسبی این سیستم را پیاده می‌کرد با تغییر سیستم اجباری مواجه شد و باید دید برانکو در ادامه راه چه تصمیمی خواهد گرفت، آیا سرخپوشان به سیستم قبلی خود باز می‌گردند یا کماکان به این روند ادامه می‌دهند. چیزی که ظاهراً در حال حاضر جدا از بحث اشتباهات داوری که ضربه های زیادی به سرخپوشان زده است، حالا جدی ترین چالش برانکو در تیمش خواهد بود، چالش انتخاب سیستم مناسب برای ادامه راه در لیگ، لیگی که با توجه به حذف پرسپولیس از جام حذفی، حالا تنها راه رسیدن آن ها به رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا در فصل بعد خواهد بود.
