اختصاصی طرفداری- اینجا یک نام، احترام تمامی اهالی ورزشگاه را برمی انگیزد. او بدون هیچ توصیفی پائولو مالدینی است، کسی که به عقیده تیفوسی های رو به روی جایگاه سن سیرو، بزرگ ترین سمبل تمام تاریخ است.
پائولو چه ویژگی هایی داشته است که دیگران فاقد آن بودند؟ تعصب؟ شهرت؟ چهره جذاب؟ هر سه؟ اما هیچ کدام دلیل مورد نظر نیستند. به گفته خودش همیشه برای تیمش صادقانه تلاش کرده و مردم سخت کوشی های او را دیده اند، پس به این دلیل است که چنین محبوبیتی افسانه ای بین مردم و فوتبال دوستان بدست آورده است.
هنوز اشک های هواداران رم جلوی چشمانم رژه می رود! مگر می شود هواداران مغرور پایتخت، برای خداحافظی اسطوره تیمت اینگونه اشک بریزند! براستی او چه کسی بوده که این گونه رفتنش قلب فوتبال دوستان سرتاسر جهان را به درد آورده است؟!
آری! او پائولو مالدینی است.
بگذارید داستان را از سال های دور شروع کنیم. آن زمان که پسرک خوش چهره شهر میلان تصمیم گرفت راه پدرش "چزاره" را ادامه دهد. "گویی اسطوره بودن در ژن خانواده مالدینی وجود دارد."
هنگامی که 16 سال سن داشت در مقابل اودینزه اولین بازی خودش را با پیراهن روسونری به صورت رسمی انجام داد و به جوان ترین بازیکن تاریخ باشگاه تبدیل شد.
مالدینی در 20 سالگی دفاع چپ فیکس تیم رویایی آریگو ساکی بود و از همان سال های ابتدایی با بودن در کنار مدافعی چون فرانکو بارسی، راه و رسم بهترین شدن و بهترین بودن را یاد گرفت.
2قهرمانی متوالی در اروپا و دو فصل بدون شکست، آماری بود که تیم های آن زمان و حتی تیم های حال فقط در رویای خود می توانند به آن برسند! مالدینی یکی از قطعات اصلی پازل خط دفاعی میلان بود.
در سال 1994، میلان در مجموع با دریافت 2 گل در مسابقات لیگ قهرمانان اروپا، ضمن قهرمانی، رکوردی بی نظیر بر جای گذاشت. در همان سال که مصادف با جام جهانی 94 آمریکا نیز بود، مالدینی تنها یک گام تا تکمیل افتخارات خود فاصله داشت، اما ایتالیا در ضربات پنالتی مغلوب برزیل شد و از رسیدن به جام بازماند.
مالدینی اما در مراسم انتخاب بهترین بازیکن سال جهان سوم شد، با این حال ورلدساکر او را به عنوان بهترین بازیکن سال 94 انتخاب کرد. در سال 95 نیز کاندید بهترین بازیکن سال از نگاه فیفا شد که در آن سال رتبه دوم را بدست آورد.
از جام 94 به سال 2002 می رویم. جایی که ایتالیا با داشتن خط دفاعی مستحکم پا به این مسابقات گذاشت و یکی از امید های اصلی قهرمانی به شمار می رفت.
ایتالیا-کره جنوبی؛ تاریخ فوتبال این بازی را از یاد نخواهد برد، جایی که کاغذ های سبزرنگ نتیجه بازی را پیش از شروع آن تعیین کرده بودند! فریاد های کاپیتان مالدینی بر سر داور کلمبیایی اما بی فایده بود. هرچند عملکرد کاپیتان در این تورنمنت چندان قابل دفاع نبود، اما پس از حذف ناجوانمردانه یکی از بهترین تیم های تاریخ ایتالیا، خبری شوک آور غم هواداران آتزوری را دو چندان کرد.
کاپیتان مالدینی از فوتبال ملی خداحافظی کرد!
دلیل از زبان خود او: احساس کردم دیگر توانایی ادامه دادن ندارم. من عمری در تیم ملی بودم و به افتخار بزرگی نرسیدم، تا کی می توانستم تیم ملی را با خود به ذلت ببرم؟!!
مثل وقتی که تصمیم گرفت بهترین دفاع چپ دوران باشد، تصمیمش مبنی بر خداحافظی از فوتبال ملی نیز عملی شد.
به نظر می رسید دوره افول اسطوره نزدیک است، اما امپراطوری پادشاه مستحکم تر از این بود که با چند اشتباه خدشه ای بر آن وارد شود. یک سال بعد مالدینی به همراه میلان به فینال لیگ قهرمانان رسید و در یک فینال تمام ایتالیایی در ضربات پنالتی یوونتوس را شکست دادند و جام نقره ای در ورزشگاه اولدترافورد شهر منچستر در دستان پادشاه قرار گرفت. نقش مالدینی 33 ساله در رسیدن میلان به فینال و قهرمانی غیر قابل انکار بود. پائولو در همان سال بعد از پاول ندود و تیری آنری، سومین بازیکن سال جهان شد.
روحیه جاه طلبانه و سیری ناپذیر پائولو، یکی از خصوصیات وی بود و به همین دلیل سر الکس فرگوسن در مصاحبه ای اعلام کرد که همیشه حسرت داشتن مدافعی چون مالدینی را خورده است.
سال 2004 با قهرمانی میلان در اسکودتو همراه بود و مالدینی هم چنان به کسب افتخار با روسونری ادامه می داد. سال بعد، فینال استانبول، یکی از تلخ ترین شب ها برای هواداران میلان بود. در حالی که مالدینی با گل دقیقه 1 سریع ترین گل تاریخ فینال های این جام را به ثمر رساند و میلان نیمه اول را با نتیجه عجیب 3-0 به پایان رسانده بود، در نیمه دوم ورق برگشت و میلان سرانجام در ضربات پنالتی مغلوب لیورپول شد و دستان پادشاه از رسیدن به پنجمین جام اروپایی خود کوتاه ماند.
گرفتن انتقام از بندر نشینان آنفیلد اما زیاد طول نکشید و دو سال بعد دو تیم بار دیگر در فینال و این بار در آتن یونان به مصاف هم رفتند. میلان با شکست لیورپول، بار دیگر بر بام اروپا نشست و مالدینی پنجمین و آخرین جام لیگ قهرمانان خود را بالای سر برد. نکته جالب توجه اینکه مالدینی در حالی که 38 سال سن داشت، بهترین مدافع لیگ قهرمانان 2007 شد. تاریخ تا ابد به این همه حرفه ای گری مدیون خواهد بود.
مالدینی در طول دوران بازیگری اش تنها 4 بار با کارت قرمز داوران مواجه شد و به انتخاب مجله معتبر ورلدساکر در ترکیب 11 نفره منتخب تاریخ فوتبال در پست دفاع چپ قرار گرفت. فقط کافی است بنر هواداران تیم رقیب یعنی اینتر در آخرین دربی که مالدینی در آن حضور داشت را مرور کنید:
20 سال رقیب، اما وفادار در زندگی
پادشاه ابدی سن سیرو، سرانجام در سن 41 سالگی بعد از انجام بیش از 900 بازی با پیراهن روسونری از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
وفاداری؟ تعصب؟ کیفیت فنی؟ اخلاق جوانمردی؟ محبوبیت؟ شهرت؟ چه فاکتور های دیگری به ذهنتان می رسد؟! پائولو مالدینی، اسطوره جاودان سرزمین چکمه، مثالی بارز برای تمامی صفات نام برده شده بود.
تقدیم به مردی که بهترین بودن، جزئی از وجودش بود!
