Fergie's Fledglingsکاری به این ندارم که دیروز قهرمانی اشتباه کرد یا نه، یا این که اشتباه اش سهوی بود یا عمدی اما از چند نکته نمی شود گذشت:
1. چرا پرسپولیس فصل پیش درست در زمان بازی با سپاهان بحث آن آب های مشکوک را به وجود آورد و معلوم هم نشد که سرنوشت اش به کجا رسید؟!
2. چرا علی دایی هر بار که در هر تیمی که نتیجه نمی گیرد زمین و زمان را مقصر می داند، در واقع همه را مقصر می داند جز خودش؟
3. چرا اصولاً مربیان و مدیران دیواری کوتاه تر از برنامه ی 90 پیدا نمی کنند؟ چند فصل پیش بود که سپاهان (در دوره ی مدیریت ساکت) آن بیانیه مضحک علیه نود را منتشر کرد و فردوسی پور را متهم به "ضد اصفهانی بودن، ضد انزلی بودن، ضد بوشهری بودن" و خلاصه ضد همه جا بودن معرفی کرد. امیر قلعه نویی هم که هنوز هیچ کس خیانت هایش به ناصر حجازی در دوران سرمربیگری حجازی را فراموش نکرده است (رجوع کنید به کنفرانس مطبوعاتی ناصر حجازی پس از باخت به جوبیلو ایواتا در فینال باشگاه های آسیا)، هنوز کسی قضیه ی میثم بائو را آن زمانی که قلعه نویی مربی تراکتورسازی بود را از یاد نبرده، می آید و می گوید نود به فوتبال خیانت می کند. حالا هم دایی، که تیم اش، گیرم بناب ه اشتباه داوری، بازنده شده، باز هم به نود حمله می کند! آخر این چه منطقی است؟
شخصاً وقتی به این هجمه ها از طرف میلیاردرهای فوتبال به برنامه 90 نگاه می کنم و در مقابل با مربیان کار درست، با دانش و با شخصیتی مثل جلالی و فرکی مقایسه می کنم که به جای داد و هوار و انگ زنی به زمین و زمان کار خود را به درستی انجام می دهند، به این نتیجه می رسم که برنامه ی نود، خیلی خوب، آبی شده در خوابگه مورچگان! به خوبی خواب سنگین فوتبال را آشفته کرده و کسانی که فوتبال این مملکت را ملک طلق و ارث پدری خود می دانستند را حسابی اذیت کرده است. باشد که برنامه ی نود همیشه ادامه داشته باشد، علیرغم همه ی نقدهای که به آن مطرح است، روز به روز بهتر و قوی تر شود.
پ.ن
خطاب به برخی دوستان: خواهشاً با این مسئله بر اساس تعصب رنگی برخورد نکنید، اصولاً مربیان بی تعصب ترین افراد هستند (البته استثنائاتی وجود دارد) قلعه نویی در تراکتورسازی چنان هجمه ای علیه استقلال راه انداخت که بی سابقه بود و علی دایی با برد برابر پرسپولیس از خدایش عزت گرفت!
