لوکا تونی که اخیرا سیصدمین گل دوران حرفه ای اش به ثمر رساند، در مصاحبه با توتو اسپرت، تجربیاتش را در اختیار خوانندگان این روزنامه قرار داده است:
"شاید کمی دیر به یوونتوس رفتم. می توانستم کارهای بیشتری در آنجا انجام دهم، فرصت این کار را هم پیدا کردم اما در نهایت باشگاه، تصمیمات دیگری گرفت."
"قبل از کالچوپولی سال 2006 به اینتر خیلی نزدیک بودم اما فیورنتینا با کسر امتیاز جریمه شد، در نتیجه تیم فلورانسی اعلام کرد که من دیگر فروشی نیستم."
"یکی از بزرگترین حسرت های فوتبالی من، ناکامی در فتح اسکودتو با رم است، زیرا وقتی که پیراهن جالوروسی را می پوشید، حس واقعا خاصی دارید و می توانید اشتیاق را تنفس کنید. به همین دلیل است که بردن در آنجا، کار بسیار سختی است."
"اصلا بازی در پیراهن النصر امارات را دوست نداشتم. فوتبال در آنجا بسیار آماتور و غیرحرفه ای بود. به همین دلیل تصمیم گرفتم خیلی سریع قراردادم را به پایان برسانم و به ایتالیا بازگردم."
تونی پس از روزهای سیاه خاورمیانه، با پیوستن به هلاس ورونا احیا شد و توانست 21 گل در یک فصل سری آ به ثمر برساند:
"در چند مقطع نسبت به حضور در جام جهانی 2014 امیدوار شدم اما زیرا دیدم چزاره پراندلی بازیکنانی را به اردو دعوت کرد که اصلا پیراهن آتزوری را نپوشیده بودند. شاید 21 گل کافی نبود. پراندلی مربی بزرگی است و من دو سال فوق العاده را در فلورانس با وی سپری کردم. نمی دانم چه اتفاقی افتاد اما ما دیگر با هم حرف نزدیم."
"بعد از بازنشستگی، حتما در فوتبال خواهم ماند. این تنها چیزی است که در حال حاضر به آن فکر می کنم. در فوتبال ایتالیا، باید بیشتر بر آکادمی جوانان و بازیکنان پرورش یافته توجه شود. چیرو ایموبیله آقای گل سری آ بود و یوونتوس نیمی از مالکیت وی را در اختیار داشت. اما آنها او را فروختند و آلوارو موراتا را جانشینش کردند!"
"ما واقعا به تغییرات بنیادین نیاز داریم. برای مثال در ایتالیا تماشاگران را از دیدن بازی محروم می کنند. هیچ چیز برای یک بازیکن خجالت آورتر از این نیست که در زمین فوتبال، صدای توپ جمع کن ها را بشنود. بدین صورت از شرایط فوتبال دور خواهید ماند."
قهرمان جهان در سال 2006، بایرن مونیخ، باشگاه سابق خود را الگوی موفقی از مدیریت می داند. باشگاهی که تنها در فصل اول حضور در آن و در 46 بازی، 39 برای باواریایی ها به ثمر رساند:
"می دانید چرا بایرن مونیخ تا این حد خوب کار می کند؟ به خاطر اینکه رومینیگه و هوینس مسئول تیم هستند، دو فردی که برای باشگاه تاریخ سازی کرده اند. چگونه کسی می تواند در مورد منفعت فوتبال تصمیم بگیرد در حالی که هرگز به یک آکادمی فوتبال جوانان نرفته است. در ایتالیا افراد زیادی هستند که می توانند مسئولیت این کار را بر عهده بگیرند. دل پیرو، ویالی، کاناوارو یا آلبرتینی. وقتی در مورد سیاست هم می خواهید کاری انجام دهید، بهتر است کسی را داشته باشید که فوتبال بداند!"
