به عنوان اولین سوال از نحوه ورود خود به دومیدانی بگویید، از کجا و چگونه شروع کردید؟
طوسی: خوب من از زمانی که مدرسه را شروع کردم به ورزش خیلی علاقه مند بودم، چون پدرم هم والیبالیست بود و کلاً یک خانواده ورزشی بودیم، بخاطر همین علاقه هم در تمامی مسابقاتی که در رده مدارس بود شرکت می کردم، فرقی هم نداشت چه رشته ای باشد، از آنجا دیگه به سمت دوومیدانی گرایش پیدا کردم، اما بعد از آن به مدت سه سال بخاطر عدم رضایت مادرم فعالیت نکردم و بعد از آن دوباره از دوره دبیرستان شروع کردم به ورزش کردن، آن مقطع هم در آمادگی جسمانی فعالیت داشتم و هم در دوومیدانی، اما بخاطر علاقه ای که به دوومیدانی داشتم پدر و مادرم برای من مربی مربی اختصاصی گرفتند و بعد از یک سال تمرین کردن با مربی، در اولین مسابقه توانستم بعد از 33 سال رکورد ایران را بزنم، اولین رکوردم در 200 متر بود و بعد 100 متر و 400 متر را هم افزایش دادم.
توکلی:من هم تقریباً همینطور بودم، از دوران مدرسه شروع کردم، رشته های مختلف تیمی و انفرادی را هم کار کردم، ولی در آخر دوومیدانی را انتخاب کردم، از سطح مسابقات مدارس شروع کردم و در مسابقات قهرمانی کشور توانستم عضویت تیم ملی را بدست بیاورم.
از نقش خانواده بگویید، چه مقدار از شما در این راه حمایت کردند؟
طوسی: طبیعتاً اگر حمایت های خانواده نبود ما الان این جایگاه را در ورزش نداشتیم.
توکلی: من هم پدرم فوتبال بازی می کرد و الان هم جزو تیم پیشکسوتان هستند و چون کاملاً با ورزش آشنا بودند، همیشه بزرگترین مشوق من برای ورزش کردن بودند.
همیشه هنگامی که صحبت از ورزش بانوان می شود، اولین سوالی که به ذهن می رسد مسئله حجاب است، واقعاً حجاب تا چه میزان روی عملکرد حرفه ای شما تاثیرگذار بوده است؟ آیا تا به حال به این فکر کرده اید که شاید بدون حجاب می توانستید بهتر ورزش کنید؟
طوسی: ببینید کلاً پوشش ما دونده ها با بقیه ورزشکاران زن در دیگر رشته ها خیلی متفاوت است، به عنوان مثال حجاب در رشته های رزمی و یا تیمی آنها راخیلی با دیگران متمایز نمی کند، ولی برای ماها این مسئله خیلی متفاوت است، خود من در این مدتی که ورزش کرده ام هیچ موقع به مانع بودن حجاب فکر نکرده ام و صرفاً به هدفم فکر کرده ام، به هرحال انگزه این را داشتم که به همه نشان بدهم که یک دختر مسلمان ایرانی هم می تواند جزو برترین ها باشد و خدا رو شکر توانسته ایم که این را ثابت کنیم.
واکنش ورزشکاران کشورهای دیگر در رقابتهای بین المللی به حجاب شما چگونه بوده است؟ از اینکه شما با این پوشش مسابقه می دهید و حتی موفق به زدن رکورد می شوید تعجب نمی کردند؟
طوسی: اوایل که ما اعزام می شدیم برای مسابقات چرا خیلی تعجب می کردند از نوع پوشش ما، ولی از وقتی که دیگه ما مدال گرفتیم و جزو مدال آوران شدیم، به یک چشم دیگر به ما نگاه می کنند، موقعی که سر خط می ایستیم برای شروع دیگر نگاهشان به ما مثل قبل نیست و تفکرشان تغییر کرده کرده است، حتی ما را حمایت و تشویق می کنند و هر مسابقه برون مرزی که ما می رویم، واقعاً بیشتر نگاه ها و چشمها روی ماست، حالا چه خبرنگاران باشند چه عکاسان و یا ورشکارها.
توکلی: کلاً ورزشکاران زن مسلمانی که در رنکینگ هستند فقط ما هستیم، کشورهای عربی هم دوندگانی مثل ما دارند، ولی مدالهای آنها را همان ورزشکارانی می گیرند که پوششی مثل بقیه دارند و دونده های با حجاب آنها هیچ وقت موفق نیستند، تازه کشوری مثل قطر امسال یک دو نماینده با حجاب داشت یا بحرین همینطور، در حالی که همان ها هم تنها برای شرکت کردند به مسابقات می آیند، به طور کلی تنها کسانی که با حجاب در رنکینگ مسابقات جزو پنج یا شش نفر اول باشند فقط ما هستیم.
پس یعنی کشورهای مثل قطر که بخش زیادی از ورزشکارانش را اتباع خارجی تشکیل می دهند، ورزشکاران مسلمان خودش که قطری الاصل هستند صرفاً برای شرکت کردند می آیند و امیدی برای کسب مدال ندارند؟
توکلی: دقیقاً همینطور است، حتی من این دوره وقتی که داشتم با یکی از آنها صحبت می کردم، می گفت باید خانمها باشند تا اجازه بدهند آقایان به مسابقات بروند، حالا دیگر نمی دانم چه قانونی در کشورشان گذاشته اند، ولی در کل امیدی برای کسب مدال ندارند.
طوسی: تنها کسی که با حجاب موفق به کسب مدال شد دونده بحرینی که در المپیک هم حضور داشت بود که آن هم بعد از چند وقت نتیجه آزمایش دوپینگش مثبت اعلام شد، البته سال 2006 هم دوتا مدال طلا گرفته بود.
لباس های شما جنس مخصوصی دارد؟
طوسی: ببینید ما در ایران طرح لباس های خوبی داریم، ولی هنوز کسی پیدا نده است که بتواند لباسی را طراحی کند که کار ما برای ورزش کردن یک مقدار راحت تر شود، در دوهای سرعت جنس لباس واقعاً تاثیر گذار است.
توکلی: در پرش ارتفاع که واقعاً تاثیر دارد و همه تعجب می کنند که من با این پوشش چطور می پرم.
یک مقدار به بازی های آسیایی بپردازیم، خانم طوسی شما از شرایط بازی ها بگویید، فکر کنم بار اولی بود که به مرحله فینال رشته 200 متر رسیدید، آیا خودتان توقع داشتید که مدال بگیرید؟
طوسی: خوب خودم که توقع داشتم مدال بگیرم، ولی خوب فکر می کنم این بازی ها یک تجربه تلخ برای من بود، چون می توانستم جزو مدال آوران باشم، ولی با شرایطی که پیش آمد نشد.
اصلاً آمادگی کافی برای کسب مدال داشتید؟
طوسی: ببینید از بازی های آسیایی بالاتر در سطح قاره رقابتی وجود ندارد، و من از قبل هم گفته بودم که مدال گرفتن در این بازی ها کار بسیار سختی است و گرفتن مدال در آنجا مستلزم این است که چه مقدار برنامه داشتیم و چه امکانتی در اختیار ما گذاشته شده است، چون تنها خود ورزشکار نیست که یک عنوان قهرمانی و یا مدال را کسب می کند، یک قهرمان خیلی چیزها باید پشتش باشد تا بتواند قهرمانی را بدست بیاورد، به نظر من یک سری چیزها برای ما نسب به رقبا کم بود و همان هم باعث شد مدال نگیریم.
چه چیزهای مثلاً؟
طوسی: طبیعتاً یک سری امکانات، ببینید دوومیدانی یک رشته رکوردی است که شانس در آن دخیل نیست، مخصوصاً در رشته سرعت که با هزارم ثانیه و یا صدم ثانیه اختلاف معلوم می شود که قهرمان می شوی یا اصلاً مدال نمی گیری.
شما چطور خانم توکلی، از بازی ها بگویید، شما در کل رشته هفتگانه 5035 امتیاز گرفتید، خودتان فکر می کنید در کدام رشته ضعیف عمل کردید که موجب شد نتوانید مدال بگیرید؟
توکلی: من بازی ها را خیلی خوب شروع کردم و در پرش ارتفاع حتی رکورد ایران را هم زدم و در این رشته اول شدم و در پایان روز اول در مجموع دوم گروه بودم، ولی متاسفانه در روز دوم من در پرش طول دوتا خطا داشتم، و با میزان استرسی که در پرش آخر داشتم ریتم پرشم بهم ریخت و در پرش سوم فقط توانستم عبور کنم، یعنی من حتی رکورد خودم در این ماده که 5 متر و پنجاه هست را هم نتوانستم بزنم و حدوداً 450 امتیز را در این ماده از دست دادم که اگر این امتیاز را می گرفتم به مقام سوم می رسیدم، یعنی کاملاً می تونم بگم که مدالم را خودم از دست دادم.
آن اشکهای آخر بازی و افسوس از دست رفتن مدال هم که طبیعتاً برای همین بود دیگه؟
توکلی: دقیقاً همینطور است، این یک سال آخر را واقعاً زحمت کشیده بودم، از همه چیز زده بودم و هیچ کاری بجز تمرین کردن نداشتم و فقط به کسب مدال فکر می کردم که خوب متاسفانه نشد.
واکنشها در فدراسیون پس از عدم کسب مدال از طرف شما چگونه بود؟
توکلی: والا من که بعد از پرش طول، پرتاب نیزه را که انجام دادم انقدر که حالم بد بود، دیگه نمی خواستم به مسابقه ادامه بدم، چون کلاً از لحاظ روحی به هم ریخته بودم، ولی خوب آقای داوری رئیس فدراسیون مربی من صحبت کردند و گفتند هرجور شد مسابقه را تمام کن که همه ببینید تو زحمتت را کشیده ای، خوب خدا رو شکر در 800 متر هم رکورد خوبی زدم و دوم شدم، بعد از 800 متر هم به رده ششم رسیدم.
راجع به مربی هایی که با شما کار می کنند بگویید، خودتان مربی را انتخاب می کنید یا فدراسیون، هزینه های آنها را چه کسی پرداخت می کند؟
طوسی: مربی ها که از طرف فدراسیون گرفته می شوند، تمام هزینه ها را هم فدراسیون پرداخت می کند.
توکلی: بله برای من هم همینطور است.
یه مقدار راجع به درآمدتان از دوومیدانی بگویید، به طور کلی دوومیدانی برای شما بیشتر درآمد بوده است یا هزینه؟
طوسی: واقعاً بیشتر هزینه بوده است، متاسفانه دوومیدانی مظلوم واقع شده است، البته نمی شود گفت که مقصر فدراسیون است، چون در همه دنیا اسپانسرها تامین هزینه های دوومیدانی را برعهده دارند، ولی در این چون ما اسپانسر نداریم برای همین خیلی کارمان سخت است، برای همین دغددغه های مالی یک مقدار ما را اذیت می کند، در این حد که الان یکی مثل من اگر دوومیدانی را کنار بگذارد دیگه هیچ درآمدی ندارد و هیچ آینده مالی ندارد.
توکلی: کلاً اوضاع مالی در دوومیدانی خیلی خراب است، هزینه را اگر از درآمد کسر کنید عملاً چیزی نمی ماند.
اوضاع مالی در رقابتهای باشگاهی بانوان چطور است، اصلاً پولی می گیرید یا نه؟
توکلی: پول که می گیریم، ولی اصلاً مبلغ قابل توجه ای نیست، حتی در همین رده بانوان خانمهای که در رشته های والیبال یا بستکتبال حضور دارند، سه یا چهار برابر ما درآمد دارند در رده باشگاهی. فکر کنم دخترها برای این رشته ها چیزی در حدود چهل میلیون تومان برای یک سال پول می گیرند در حالی که ما امسال شاید نهایت پولی که از باشگاه می گیریم 6 یا 7 میلیون بیشتر نیست.
طوسی: تازه همین پول هم به اندازه هزینه لباسهای ما نیست و باید خودمان خرج کنیم، ما تقریباً باید هر سه ماه یه بار کفش هایمان را عوض کنیم، کفش های میخ داری که ما داریم در ایران وجود ندارد و باید سفارش بدهیم برایمان بیاورند، تازه هزینه لباسها و مکملهای غذایی و این جور چیزها هم هست که همه اینها را خودمان پرداخت می کنیم، در همین بازی های آسیایی کفش من با یکی از رقبا شبیه هم بود که وقتی فهمید من خودم کفشم را خریده ام به من می خندید و می گفت یعنی چی که خودم خریدم؟ مگه به شما کفش نمی دهند؟ باور کردنی نبود براش واقعاً.
هزینه کفش های که می خرید چقدر است؟
طوسی: تقریباً در حدود 130 دلار قیمت کفش است که باید از آمریکا سفرش بدهیم و هزینه پست هم میاد روی این مبلغ، تازه اگر کسی باشد که بتوانیم از طریق او سفارش بدهیم.
توکلی: اگر کسی را نداشته باشیم که اینجا باید در حدود 1 میلیون تومان پول کفش بدهیم و سالی 4 تا کفش هم که نیاز داریم و عملاً بخش زیادی از دریافتی ما برای همین مسئله خرید کفش می رود. حالا تازه مریم فقط یک کفش برای سرعت می خواهد، اما من که رشته ام هفتگانه است چند مدل کفش مختلف نیاز دارم که دیگه وضعیت مشخص است چه هزینه ای باید انجام بدهم.
نمی توانید خودتان که به اردو یا سفرهای خارجی می روید از آنجا کفش بخرید؟
توکلی: اصلاً در فروشگاه ها نیست و حتماً باید سفارش بدهیم تا برایمان بیاورند.
طوسی: برای اینکه هیچکس خودش خرید نمی کند و فدراسیون ها و اسپانسرها مخصوص فرد ورزشکار کفش را سفارش می دهند و شرکت تولید کننده درست می کند و می فرستد، برای همین حتماً باید سفارش بدهیم.
دوومیدانی در بخش آقایان چطو است از نظر مالی؟ اختلافش با بخش بانوان خیلی زیاد است؟
طوسی: آنها هم برای تهیه کفش و اینجور چیزها همین مشکلات را دارند، اما خوب درآمد بیشتری دارند که البته زیاد هم کفاف هزینه ها را نمی دهد.
توکلی: از خانمها خیلی بیشتر می گیرند، ولی به نسبت آقایان دیگری که در رشته های دیگر هستند خیلی کم پول می گیرند.
بخش دوم این مصاحبه را می توانید با کلیک بر روی اینجا مشاهده کنید و برای مشاهده گالری تصویری این گفت و گو اینجا را کلیک کنید.
