وقتی در مورد قدرت‌های سنتی فوتبال صحبت می‌‌کنیم، باشگاه‌های اندکی هستند که به سطح آث میلان می‌‌رسند.
با ۷ قهرمانی اروپایی، ۱۸ عنوان سری A و تاریخی سرشار از بازیکنان و مربیان اسطوره ای، روسونری به مدت دو دهه مورد احترام و ترس رقیبانش بود.
خرید این باشگاه توسط میلیاردر عرصه رسانه و نخست وزیر آینده ایتالیا، سیلویو برلوسکونی در سال ۱۹۸۶، این باشگاه را بزرگتر از تاریخ گذشته خود کرد و در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود، به اعتقاد بسیاری بهترین باشگاه دنیا نام گرفت. این دوره طلایی، با خرید برلوسکونی و قدرت مدیریتی آدریانو گالیانی، اریدو برایدا و دیگران، به مدت دو دهه برای میلان مدال آوری کرد.
به موفقیت‌های درون زمین میلان باید وجهه عمومی مثبت روسونری را هم اضافه کنیم. میلان باشگاهی بود که هویت و کلاس را همواره در خود داشت و "خانواده میلان" به گفته گالیانی، مربیان بزرگی را تربیت می‌‌کرد و برای بازیکنان سابق و حریفان خود در زمین احترام قائل بود. این نتیجه‌ای بود که هواداران خود باشگاه در آن نقش اساسی داشتند که البته باید به اتفاقات منفی دور و بر برلوسکونی که به خودش لطمه زد هم اشاره کرد.
متأسفانه، این قضیه دیگر وجود ندارد.
میلان حتی سایه‌ای از آن خود قدیمی را هم در جهات مختلف ندارد. تصمیمات افتضاح هیئت مدیره‌ای که مغز متفکر موفقیت‌های باشگاه بود، در زمان‌های اخیر، باشگاه را به دردسر‌های ورزشی و اقتصادی کشانده و ترکیبی از تیم به وجود آورده که برای فوتبال دوستان غریبه است و در شش ماه، سه سرمربی آن عوض می‌‌شوند و بالا تر از اینها باشگاه با رفتارش با مالدینی و سیدورف به اسطوره‌های خودش هم لطمه زد.
در بازار نقل و انتقالات، آنها به خرید بازیکنان آزاد و چانه زنی برای بازیکنان پا به سنّ گذشته‌ای که دیگر باشگاه‌ها آنها را رد می‌‌کنند مانند فرناندو تورس و ایسین معروف شده است.
پس از اولین غیبت در مسابقات اروپا پس از سال ۱۹۹۸-۱۹۹۹ با قرار گرفتن در رتبه ۸ام جدول ایتالیا، آنها بار دیگر این هفته خود را مضحکه دنیای فوتبال کردند. مدیر سازماندهی باشگاه و نایب رئیس اتحادیه باشگاه‌های اروپایی، اومبرتو گاندینی، از یوفا درخواست کرده بود که باشگاه‌های تاریخی اروپا به صورت اتوماتیک به چمپیونزلیگ راه پیدا کنند.
وی می‌‌گوید:
فکر می‌‌کنم باید به راه‌های افزایش سطح چمپیونزلیگ فکر کنیم. من دوست دارم که موقعیتی به دست بیاید که از طرق مختلف باشگاه‌های که توانایی، پرستیژ و جایگاه مناسب برای چمپیونزلیگ دارند در این رقابت‌ها حضور داشته باشند. از سویی شما هر سال در مرحله یک چهارم نهایی بازی‌های فوق العاده‌ای خواهید داشت این برای فوتبال مفید است اما در سویی دیگر ما باشگاه‌های بسیار بسیار مهم تری داریم که از نظر تاریخ و بزرگی باشگاه، این رقابت‌ها را از دست می‌‌دهند. 
این پیشنهاد توهین آمیز است.
اتلتیکو مادرید که از سال ۲۰۰۹ حتی یک بازی هم در چمپیونزلیگ انجام نداده بود به فینال رقابت‌ها راه یافت اما در صورت اجرایی شدن سناریو گاندینی، این تیم هیچگاه فرصت خود نمایی پیدا نمی‌‌کرد. ناتینگهام فارست از اتلتیکو، چلسی، رم و آرسنال روی هم بیشتر جام اروپایی گرفته است اما ایده بازی این تیم که حالا در لیگ دسته دوم انگلستان بازی می‌‌کند، چقدر می‌‌تواند مسخره باشد؟"
آیا میلان از اصل خود افتاده است و آنچنان درمانده است که می‌‌خواهد به هر وسیله‌ای به رقابت‌های بزرگ راه یابد؟
صحبت‌های گاندینی هیچ جایی در فوتبال ندارد. این درست است که قدرت‌های بزرگ در هر صورت در تنیس و گلف حضور دارند اما در این ورزش‌ها سیستم رنکینگ دوره‌ای دارند که به عملکرد شمارشی تورنمنت‌ها بستگی دارد. چنین سیستمی هرگز در فوتبال اجرا نشده است و رنکینگ فیفا تنها برای سید بندی گروه‌ها است و حتی اگر بر اساس این رنکینگ هم تیم‌ها در چمپیونزلیگ حضور پیدا کنند، میلان از سال ۲۰۰۷ هنوز نتوانسته است که به یک چهارم نهایی مسابقات راه پیدا کند. آنها حتی اگر به مسابقات راه پیدا کنند هم از گروه احتمالا صعود نخواهند کرد.
خوشبختانه، این ایده درمانده به یوفا نفوذ پیدا نکرده است و با تمام انتقادات موجود از این سازمان، یوفا همین هفته گذشته سید بندی تیم‌ها را بر اساس صدر نشینن هر لیگ چید و ایده گاندینی به کل نادیده گرفت.
آقای اینفانتینو مدیر کل بدنه فوتبال اروپا جمعه شب گفت:"هیچ راهی وجود ندارد که قدرت‌های قدیمی فوتبال به هر نحوی به رقابت‌های اروپایی راه پیدا کنند. هیچگاه این ایده اجرا نخواهد شد. رقابت‌های اروپایی جای بازی‌های پلی اف قدرت‌های سنتی نیست اما رقابت و روح ورزشی در آن جریان دارد."
صحبت‌های گاندینی از این جهت که سرمربی میلان یعنی فیلیپو اینزاگی به ظاهر تیم را در مسیر درستی هدایت می‌‌کند، پر رنگ تر می‌‌شود. با گرفتن ۱۱ امتیاز از شش بازی اول، آنها در جایگاه پنجم جدول قرار دارند و تنها ۳ امتیاز با رده سوم فاصله دارند. اما اگر آنها می‌‌خواهند به چمپیونزلیگ باز گردند باید آن خوی برنده قدیمی خود را بازیابند.
شاید هواداران میلان به تماشاگر بودن در شب‌های چمپیونزلیگ عادت نداشته باشند اما حتی شش آتیشه‌ترین هواداران آنها هم می‌‌دانند که نظرات آقای گاندینی متوهمانه است.
متأسفانه، این مثالی دیگر برای اثبات این قضیه است که هیئت مدیره باشگاه میلان با واقعیت سر و کار ندارند و این صحبت‌ها آینده یکی از بزرگترین باشگاه‌های جهان را با این شکل مدیریت در هاله‌ای از ابهام قرار می‌‌دهد.
به قلم miles chambers از بخش بین الملل سایت گل
