اینکه آیا دنی ولبک می تواند با توجه به 23 ساله بودن و تجربه سال ها حضور در لیگ برترش، انتظارات را برآورده کند یا خیر، مشخص نیست، ولی او با وجود نقاط ضعف اش، احتمالا یکی از 11 مرد اصلی ونگر در جدال هفته آینده توپچی ها با سیتی خواهد بود.
مساله ای که بدون شک فکر پروفسور فرانسوی را به خود مشغول خواهد کرد، چگونگی ارنج بازیکنان پشت سر مهاجم سابق منچستر یونایتد است. آرایش تیم در بازی با لستر، تا حدی جواب گوی این پرسش است؛ جایی که سانوگو مهاجم هدف بود و بازی سازهای تیم اوزیل، سانچز و کاسورلا به عنوان تغذیه کنندگان او انجام وظیفه می کردند.
نیمه اول بازی ورزشگاه کینگ پاور نشان از آن داشت که ونگر هنوز مطمئن نیست چه کسی کجا بهتر بازی می کند. اوزیل همانند بازی با بشیکتاش، در سمت چپ شروع کرد. نباید فراموش کنیم که آلمان با وجود او در همین پست، قهرمان جهان شد و تمامی استعدادش هم به هدر نمی رفت؛ با این حال او در مرکز زمین موثرتر است و خودش هم در مورد بهتر بودنش در پست شماره 10، صحبت کرده است.
کاسورلا در میانه میدان آغاز به کار کرد و الکسیس در سمت راست به کار گرفته شد، اما پس از گذشت مدتی از بازی، مشخص شد این 3 نفر مجوز تغییر پست شان را دارند. اوزیل به وسط آمد، کاسورلا به راست رفت و الکسیس در چپ بازی کرد. پس از دقایقی، هافبک اسپانیایی در چپ بود، مرد شیلیایی به وسط آمد و مسوت به راست رفت.
این راهکار چاره ساز نبود و آرسنال مقابل دفاعی سازمان یافته به مشکل خورد و بازیکنان هم در نیمه دوم آزادی عمل کمتری پیدا کردند. مثلا الکسیس بیشتر زمان را در سمت چپ حضور داشت و کاسورلا در میانه میدان انجام وظیفه می کرد.
در استفاده از مثلث الکسیس، اوزیل و کاسورلا، ونگر صاحب 3 بازیکن با مهارت ها و خلاقیت های فوق العاده است که هر کدام در یک سوم تهاجمی توانایی های متفاوتی دارند. الکسیس صاحب سرعت و تمام کنندگی است، پای جادویی کاسورلا می تواند از توپ مرده هم گل بسازد (همانند گل اش مقابل اورتون در همین فصل) و اوزیل هم می تواند هم گل بزند و هم گل بسازد، ولی ونگر از خلا بازیکنی دونده که تیم را شکوفا کند، رنج برده است.
برای همین، چالش پیش روی آرسن، استفاده بهینه از 3 بازیکن خط میانی اش است. مسلما تمرکز اصلی در این راه، اوزیل خواهد بود. او گران ترین خرید تاریخ آرسنال است و شیوه بازی نامرئی اش همیشه این شبهه را به وجود می آورد که او عملکرد مناسبی نداشته است. با اینکه این هافبک ترک تبار، سیبل بسیاری از انتقادات نابه جا بوده، بی انصافی نخواهد بود اگر ادعا کنیم هنوز بهترین نمایش او را در امارات ندیده ایم.
البته اگر از دید اوزیل نگاه کنیم، این فصل فقط دو هفته به خود دیده است و او از یک دوره جام جهانی سنگین برگشته، پیش فصل مناسبی نداشته و برای رسیدن به فرم ایده آل، به زمان نیاز دارد، ولی نظر به بازگشت احتمالی تئو ولکات در همین ماه سپتامبر، جای نسبتا ثابت الکسیس در ترکیب و اضافه شدن ولبک، او تمام ابزار لازم برای شکوفایی در اطرافش را دارد.
ادای این که آرسنال طی این فصل از فرم خوبش به دور بوده، چندان غیرمنطقی نیست. آنها تعادل لازم در فاز تهاجمی را ندارند و تا زمانی که ونگر به استفاده بهینه از عناصر تهاجمی اش برسد، عملکرد فعلی شان ممکن است ادامه یابد، ولی زمانی که این مساله تحقق یابد، آرسنال به یکی از جذاب ترین تیم ها از منظر هجوم بدل خواهد شد.
بهترین نمایش توپچی ها تا بدین جای فصل، مقابل من سیتی در سوپرجام انگلیس ثبت شد. همین تیم به عنوان قهرمان جزیره هفته آینده به امارات خواهد آمد که بهترین زمان برای تثبیت این تعادل هجومی خواهد بود.
به قلم اندرو مورگان، نشریه اینترنتی ESPN
