اختصاصی طرفداری- شايد نتوانم در خدمت تيم ملي باشم و از همين رو موقتا کناره‌گيري خود را اعلام مي کنم...
این جمله در حساس ترین برهه فوتبال ملی و در حالی که موج انتقادها از بازیکنان و کادر فنی به راه افتاده بود روی خبرگزاری ها آمد. خبری که در ابتدا تلخ به نظر می رسید، اما رفته رفته واکنش های متفاوتی را در بر داشت.
تیم ملی جای ناز کردن و قهر نیست
این جمله ای بود که مخالفین رحمتی می گفتند و به تندی از وی انتقاد می کردند. آنها بر این گمان بودند که بود و نبود وی تاثیری در موفقیت یا عدم موفقیت نخواهد داشت و وی را با سربازی مقایسه می کردند که به هنگام جنگ از میدان نبرد متواری شده است.
رحمتی حتما مشکلات حادی دارد
این جمله نیز در میان صحبت های موافقان و طرفدارانش شنیده می شد. خصوصا بعد از مصاحبه تندش با 90 و جبهه گیری علیه کیروش و نکونام و متهم کردن آنها به دعوت و عدم دعوت برخی از بازیکنان این انتقادها بیشتر هم شد.
همه منتظر عکس العمل کیروش در قبال او والبته هادی عقیلی بودند که کمتر در کانون توجه بود که ناگهان خبرگزاری ها مصاحبه ای روی سایت هایشان گذاشتند:
کیروش:" تا وقتی که من هستم تیم ملی جایی برای رحمتی و عقیلی ندارد"
کیروش این را گفت و مساله را تمام کرد. در طول این مدت بارها و بارها با رسانه ها و خبرنگاران درگیر شد، اما بر عقایدش پافشاری کرد. حتی میانجی گری فدراسیون و امضای نامه عذرخواهی هم نتوانست او را ذره ای از نواضعش دور کند و همین باعث می شد که کمی جبهه انتقادات به سمت کیروش بیشتر شود. اما او تصمیمش را گرفته بود.
رحمان احمدی؛ جایگزین رحمتی در تیم ملی
احمدی در اولین گام مقابل قطر به میدان رفت. با وجود اینکه رسانه ها، حتی رسانه های استقلالی همگی یکدل و یکصدا به وی روحیه می دادند تا سنگینی سایه رحمتی را از روی دروازبان جدید ایران بردارند، باز هم رحمدی مضطرب به نظر می رسید، اما در مجموع عملکرد خوبی داشت و توانست دروازه ایران را بسته نگه دارد. استرس رحمان در بازی با لبنان تقریبا فروکش کرد و دیش و در بازی با کره توانست اوج آمادگی اش را به رخ بکشد.
عکس العمل رحمان در مصاف تک به تک با مهاجم کره و خطای هوشمندانه اش که البته از دید داور هم دور ماند درکنار سوپر واکنش اش در برابر ضربه محکمی که از درون محوطه جریمه زده شد نشان از روحیه و انگیزه بالایش داشت. در تک تک صحنه ها رحمان را در حال روحیه دادن به مدافعین بود. هر واکنشی که نشان می داند همراه می شد با فریادی از سر غرور و شادی. همین روحیه بالای وی باعث موفقیتش و البته سرمربی کیروشی شد که به او اطمینان کرد.
اکنون اگر اتفاقات خاص فوتبال ما رخ ندهد رحمان می تواند به شماره یک تیم ملی در جام جهانی نیز تبدیل شود. او نشان داد که پتانسیلش را دارد که این افتخار را کسب کند ولی شاید بزرگترین حسرتش این سن و سالش باشد. چرا که یک دروازبان 33 ساله نمی تواند از جام جهانی به عنوان سکوی پرتاب استفاده کند!
