طرفداری- سری آ همواره یکی از پر داستان ترین و جالب ترین لیگ های اروپا بوده است. فقط کافی است چند لحظه به تاریخی ترین تیم های ایتالیایی مانند میلان، یوونتوس، اینتر، رم و لاتزیو فکر کنید.
سری آ به ویژه در روزهای اوجش میزبان بازیکنان بزرگی بوده است، اسطوره هایی که نام بردن از آن ها در فهرست های کوتاه ورزشی نمی گنجد. در این مقاله دو قسمتی نام 25 نفر از بهترین های تاریخ سری آ را از نظر می گذرانیم.
مردانی که در این فهرست وجود دارند به تنهایی بخشی از تاریخ پر فراز و نشیب اما باشکوه ایتالیا را رقم زده اند. بعضی از آن ها گلزنان بی نظیر، عده ای مدافعان تنومند و بخش دیگر هافبک های خوش تکنیک و بازیساز هستند.
در این قسمت 14 نفر را بررسی می کنیم و در قسمت دوم (نهایی) 11 نفر باقی مانده را معرفی خواهیم کرد.
25. دانیله ده روسی
(رم 2001 تاکنون)
چند سالی هست که نام ده روسی را در سری آ می شنویم. با وجود این که وی به سی سالگی نزدیک می شود اما چیزی از کیفیت نمایش های تاثیرگذار او برای پایتخت نشینان کم نمی شود. دوازده سال در ترکیب اصلی رم بودن نشانه ای از توانایی های ده روسی در ورزش حرفه ای فوتبال است.
با محرز شدن اتفاقات کالچوپولی و سقوط یوونتوس به دسته پایین تر و محکومیت امتیازی (کسر امتیاز) میلان، زمینه برای رمی ها فراهم شد تا در کنار اینتر برای کسب اسکودتو به رقابت بپردازند. علی رغم تلاش بسیار، جیالوروسی ها سه فصل متوالی در رسیدن به قهرمانی ناکام بودند و پس از اینتر به مقام دوم رسیدند. یکی از پایه های مهم تیم رم در سال های اخیر ده روسی بوده و تعصب او به باشگاهش باعث شده است که همه او را بهترین جانشین برای اسطوره باشگاه فرانچسکو توتی برای بازوبند کاپیتانی رم بدانند.
ده روسی یکی از با استعداد ترین بازیکنان در دنیای فوتبال به حساب می آیند: یک هافبک قوی که وجب به وجب زمین را در اختیار دارد و به خوبی در حمله اضافه می شود. او حتی در سیستم های دفاعی چهارنفره و سه نفره نیز امتحانش را پس داده است.
به نظر می رسد ده روسی می تواند به دومین هافبکی تبدیل شود که از مرز صد بازی برای تیم ملی ایتالیا می گذرد. در حال حاضر آندرا پیرلو 97 بازی ملی دارد و ده روسی 84 بار پیراهن تیم ملی را بر تن کرده است و شاید حتی بتواند تا پایان جام جهانی آینده به پرسابقه ترین ملی پوش تبدیل شود، البته اگر بوفون تصمیم بر خداحافظی بگیرد.
نکته مهم در مورد ده روسی این است که او خیلی زود توانست به ترکیب اول راه پیدا کند. دانیله هنوز راه زیادی در پیش دارد و می تواند به راحتی پله های فهرست ها را یکی پس از دیگری بالا برود.
24. آنتونیو دی ناتاله
(امپولی 2002 تا 2004 / اودینزه 2004 تاکنون)
شاید در نگاه اول نتوان حضور دی ناتاله را در این لیست پذیرفت، اما قدرت گلزنی اش، وی را از دیگران جدا می کند. پس از چندین سال حضور در دسته های پایین تر، بالاخره دی ناتاله توانست با امپولی در سال 2002 به رقابت اصلی باز گردد و به لطف انتقالش به اودینزه در سال 2004 در سری آ ماندگار شد.
در یازده فصل رقابت پر شور و حرفه ای، دی ناتاله موفق به زدن 171 گل شده که به طور میانگین وی هر فصل 15.5 گل را در کارنامه خود به ثبت رسانده است. او در دوفصل موفق به دریافت عنوان “کاپوکانونی یر“ یا همان برترین گلزن فوتبال ایتالیا شده است: فصل 2009-2010 و فصل 2010-2011. عملکرد کاپیتان کوتاه قامت اودینزه باعث شد که آن ها لیگ قهرمانان اروپا را نیز تجربه کنند.
دی ناتاله 35 ساله است اما در او هیچ گونه اثری از فرسودگی، کندی و افت نمی بینید. وی در رقابت های این فصل موفق به زدن 18 گل شده است و در حال حاضر پس از ادینسون کاوانی در مکان دوم جدول گلزنان ایتالیاقرار دارد. به نظر می رسد او می تواند تا چند سال آینده همچنان به درخشش خود ادامه دهد.
23. میشل پلاتینی
(یوونتوس 1982 تا 1987)
دوران فوتبالی پلاتینی در سری آ در مقایسه با بقیه روزهای فوتبالش کوتاه بود، اما قابلیت های او در گلزنی بر هیچ کس پوشیده نبود. میشل یکی از پایه های موفقیت یوونتوس در راه رسیدن به فینال های اروپایی بود. او در سال 1985 موفق شد یک فینال اروپایی را به همراه یوونتوس با پیروزی پشت سر بگذارد. این مسابقه در 29 می 1985 و در سایه فاجعه استادیوم هیسل بروکسل بلژیک برگذار شد. (به گفته شاهدان عینی) دقایقی قبل از بازی هواداران منتسب به لیورپول به حصار فلزی که هواداران دوتیم را از یک دیگر جدا می کرد حمله ور شدند. درگیری باعث شد که دیوار قدیمی مجاور فرو بریزد که در آن حادثه 39 نفر از هواداران یوونتوس کشته و بالغ بر 600 نفر دیگر مجروح شدند. این بازی برگزار شد و یوونتوس با تک گل پلاتینی که از روی نقطه پنالتی به دست آمد توانست قهرمان اروپا شود.
پلاتینی وقتی در یوونتوس بازی می کرد توانست سه سال متوالی (1983-1984-1985) توپ طلای اروپا را از آن خود کند. پلاتینی یک هافبک بود نه مهاجم اما با این حال او یکی از دو نفری است که توانسته اند سه فصل متوالی در سری آ به عنوان کاپوکانونی یر (آقای گل ایتالیا) دست یابند. نفر اول گونار نودال افسانه ای بود که بین سال های 1952 تا 1955 توانست سه فصل پیاپی آقای گل سری آ شود.
پلاتینی آن چیزی را که یووه به آن نیاز داشت بخشید و باعث و بانی اصلی موفقیت بیانکونری در دهه هشتاد شد. هرچند حضور او در یووه و فوتبال ایتالیا بسیار کوتاه بود اما پلاتینی سهم خود را در تاریخ ایتالیا به خوبی ثبت کرد.
22. کریستین ویه ری
(تورینو 1991 تا 1993 / آتالانتا 1995-1996، 2006-2007، 2008-2009 / یوونتوس 1996-1997 / لاتزیو 1998-1999 / اینتر 1999 تا 2005 / میلان 2005-2006 / فیورنتینا 2007-2008)
برای بازیکن با استعدادی مثل بوبو ویه ری این همه باشگاه عوض کردن عجیب به نظر نمی رسد. سه سال در این میان را او در سری بی ایتالیا و در تیم های پیزا، راوه نا و وِنِزیا سپری کرد و برای میلان و موناکو به ترتیب هشت و هفت بازی در فصل 2005-2006 انجام داد.
ویه ری در سری آ ایتالیا 142 گل به ثمر رساند که 103 گل در خلال شش سال حضورش در اینتر به دست آمد، دقیقا زمانی که در کنار رونالدو و کرسپو حضور داشت و توانست رکورد مبلغ انتقال را به نام خود ثبت کند. ویه ری در سال 1999 (26 ساله) از لاتزیو به اینتر پیوست. در ابتدا مبلغ انتقال او 28 میلیون پوند اعلام شد اما بعدها رقم اصلی را 39 میلیون پوند (45 میلیون یورو) اعلام کردند که این در نوع خود در آن زمان رکورد شد.
هرچند در فصل 2002-2003 وی بخش اعظم نیم فصل دوم را به خاطر مصدومیتی که در بازی یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا برابر والنسیا نصیبش شد از دست داد اما موفق شد در 23 بازی 24 بار توپ را از خط دروازه حریفان عبور دهد و آقای گل سری آ شود.
او هیچگاه بعد از آن مصدومیت به شرایط طلایی خود بازنگشت. دنیا یک استعداد ناب را به راحتی از دست داد. ویه ری همچنین در سایه محبوبیت فرانچسکو توتی و الکس دل پیه رو قرار گرفت. با همه این ها طرفداران فوتبال ایتالیا شوت های سهمگین پای چپ او و بازی های قدرتی زیبایش را از یاد نخواهند برد.
21. روبرتو دونادونی
(آتالانتا 1982 تا 1986 / میلان 1986 تا 1996 و 1997 تا 1999)
یک هافبک هجومی با سرعتی سرسام آور و تکنیکی تماشاگر پسند! دونادونی در میلان دهه هشتاد و نود یک شاه کلید بود. او توانست با روسونری پنج بار قهرمانی سری آ، سه قهرمانی اروپا، سه سوپرکاپ اروپا و دو قهرمانی بین المللی را به دست آورد. دونادونی پس از یک دوره حضور محدود در لیگ MLS آمریکا (فصل 1996-1997 / مترو استارز) بار دیگر به باشگاه سابقش بازگشت و موفق شد ششمین قهرمانی اش را در ایتالیا با میلان تجربه کند.
او بیشتر موتور محرک تیم بود تا یک گلزن تمام عیار. دونادونی فقط 18 گل برای روسونری به ثمر رساند. در 63 بازی ملی نیز فقط پنج بار توپ را از خط دروازه حریفان عبور داد. فوتبال دوستان قدیمی تر هنوز فرارهای او از جناح راست و موقعیت سازی برای مهاجمان تیم را به خوبی به یاد خواهند داشت.
20. لوئیجی ریوا
(کالیاری 1964 تا 1976)
وقتی نگاهی به فهرست گلزنان تیم ملی ایتالیا بیندازید لوئیجی ریوا را با 35 گل (بالاتر از بزرگانی چون جوزپه مه آتزا، سیلویو پیولا، روبرتو باجو و الکس دل پیه رو) در صدر خواهید دید. ریوا همچنین با پیراهن کالیاری 169 بار گلزنی کرد که 156 تای آن ها درسطح اول فوتبال ایتالیا به ثمر رسید. لوئیجی در طول دوران فوتبالی اش سه بار کاپوکانونی یر (آقای گل ایتالیا) شد که رقبایی چون پیرنو پِراتی و روبرتو بونینـسِنیا داشت.
او نسبت به تیمش کالیاری وفادار ماند. ریوا در روزهای اوجش پیشنهاد یوونتوس را رد کرد تا در تیم مورد علاقه اش ماندگار شود. او توانست در فصل 1969-1970 با کالیاری اسکودتو را فتح کند، درست یک سال پس از این که آن ها در کالچو دوم شده بودند.
پای چپ ریوا فوق العاده قوی و تکنیکی بود. این شرایط به همراه سرعت او این اجازه را به او می داد که با آرامش خاطر هر دفاع مستحکمی را فرو بریزد. مهارت او روی ضربات ایستگاهی نیز بی نظیر بود. ریوا تعدادی از گل هایش از روی ضربات ایستگاهی به ثمر رساند.
لوئیجی ریوا یکی دیگر از الماس هایی است که اگر مصدومیت های متعدد جلوی او را نمی گرفت، دنیای فوتبال بیش از پیش زیبا می شد.
19. سیلویو پیولا
(پرو ورچلی 1929 تا 1934 / لاتزیو 1934 تا 1943 / یوونتوس 1945 تا 1947 / نوارا 1947 تا 1954)
دست نیافتنی ترین گلزن سری آ ایتالیا با 274 گل زده! همین یک جمله درمورد پیولا کافی به نظر می رسد. فقط دو بازیکن توانستند به فاصله 50 گل با او برسند: اسطوره رمی ها فرانچسکو توتی (227 گل) و گونار نوردال افسانه سوئدی میلان (225 گل).
پیولا دوبار آقای گل ایتالیا شد. نکته جالب در مورد این گلزن خبره این است که او هیچگاه نتوانست طعم قهرمانی را بچشد. سیلویو در فصل 1936-1937 با لاتزیو به مقام دوم دست یافت و در دو فصل حضورش در یوونتوس (سال های 45 تا 47) نیز در رقابت بر سر قهرمانی مغلوب تورینو شدند. تورینو قدرت مطلق فوتبال ایتالیا بین سال های 1942 تا 1949 (پنج فصل، پنج قهرمانی) بود.
سیلویو پیولا تنها بازیکنی است افتخار آقای گلی در تاریخ سه باشگاه در سری آ را یدک می کشد! (پرو ورچلی، لاتزیو و نوارا)
نمی توان به صورت دقیق گفت که اگر جنگ جهانی دوم وجود نداشت داستان پیولا به خصوص در سطح ملی به کجا می رسید اما طول دوران فوتبالی اش (25 سال در بالاترین سطح) و تعداد گل های زده اش او را در میان بهترین و نادرترین بازیکنانی که فوتبال ایتالیا به خود دیده است قرار می دهد.
18. زین الدین زیدان
(یوونتوس 1996 تا 2001)
یک فرانسوی ممتاز دیگر! زیزو پنج فصل برای یوونتوس به میدان رفت و دو بار به فینال اروپا رسید که یوونتوسی ها در هر دو بازی با دست خالی زمین را ترک کردند. زیدان در یوونتوس دوبار اسکودتو را فتح کرد، یک جام بین المللی به دست آورد، دو بار بهترین خارجی سری آ شد و یک بار نیز جایزه بهترین بازیکن را از آن خود کرد.
جادوگری زیدان با توپ در خط هافبک برای هواداران و فوتبال دوستان چشم نواز، و برای حریفان کشنده بود، به ویژه وقتی با قدرت تهاجمی الکس دل پیه رو و داوید ترزه گه همراه می شد. درست مانند پلاتینی، حضور زیدان در سری آ کوتاه اما عالی بود. بدون تردید می توان گفت در خلال آن پنج فصل یکی از معجزه های دنیای فوتبال در سری آ بازی می کرد.
17. جیاکینتو فاکتی
(اینتر 1960 تا 1978)
یکی از بزرگترین اسطوره های باشگاه اینتر، شک نکنید! فاکتی فلسفه و معنای مدافع مطلق را تغییر داد و به اولین مدافع تهاجمی تاریخ فوتبال به معنای واقعی تبدیل شد.
هلنینو هره را بود که فاکتی را از تیم پایه ترویلیس (Trevigliese) به اینتر آورد. فاکتی عنصر هدایت تیمی به جلو از دفاع شد که آن را ”اینتر کبیر“ نامیدند. طی 18 سالی که جیاکینتو در اینتر حضور داشت، چهار اسکودتو، یک قهرمانی کوپا ایتالیا (جام حذفی)، دو جام اروپایی و دو جام بین المللی به دست آمد.
فاکتی در 634 بازی به میدان رفت و 75 گل به ثمر رساند. حتی تعداد گل های او در فصل 1965-1966 دو رقمی نیز شد، یک شاهکار از یک مدافع در آن دوره از تاریخ فوتبال!
شم گلزنی و کمال مهارت دفاعی او به کنار، فاکتی فقط یک بار از زمین مسابقه اخراج شد که دلیل آن توهین به داور اعلام گردید. جیاکینتو یکی از کامل ترین مدافعان مطلق تاریخ دنیای فوتبال بود که صفحه جدیدی در کتاب مسئولیت های دفاعی نوشت.
فاکتی پس از بازنشستگی عهده دار مسئولیت های متعدد مدیریتی شد و تا زمان مرگش (سرطان پانکراس =لوزالمعده) در سال 2006 رئیس باشگاه اینتر بود.
16. گونار نوردال
(میلان 1949 تا 1956 / رم 1956 تا 1958)
یکی از اسطوره های تاریخ فوتبال سوئد! و میلان! و ایتالیا! و جهان!
نوردال پیش از این که قدم به سن سیرو بگذارد به مدت 10 سال در کشورش فوتبال بازی کرد. او به میلان آمد، هفت سال و نیم بازی کرد و 210 گل به ثمر رساند! به این آمار 15 گلی را که برای رم زد اضافه کنید. وقتی بخواهیم برای عملکرد گونار چوب خط بگذاریم این می شود: 291 بازی، 225 گل!!! نوردال سومین گلزن برتر تاریخ فوتبال ایتالیا و بهترین گلزن در بین بازیکنان خارجی است.
نوردال در خلال حضورش در میلان رکوردهای متفاوتی از خود به جای گذاشت: او پنج مرتبه آقای گل ایتالیا شد که در دو فصل متوالی 1949-1950 و 1950-1951 به ترتیب 35 و 34 بار توپ را از خط دروازه حریفان عبور داد. 35 گلی که گونار در فصل 49-50 به ثمر رساند در جدول گلزنان فصول مختلف ایتالیا در جای دوم قرار دارد. نام جینو روزتی (تورینو – 36 گل – فصل 1928-1929) در این فهرست در جای اول دیده می شود. هرچند رکورد نوردال همچنان بهترین نمایش پس از سال های جنگ به حساب می آید. پس از وی فقط سه نفر توانستند از مرز 30 گل در یک فصل عبور کنند، اما هیچ گاه به رکورد او نرسیدند.
گونار نوردال با آمار 0.77 گل در هر بازی موثرترین و بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا محسوب می شود.
15. والنتینو ماتزولا
(وِنِتزیا 1939 تا 1942 / تورینو 1942 تا 1949)
یکی از غم انگیز ترین شخصیت های تاریخ فوتبال ایتالیا!
ماتزولا یک پیشگام واقعی بود. گفته می شود او اولین هافبک همه کاره مدرن در تاریخ فوتبال است، ترکیب بی نظیری از توانایی های تهاجمی و تدافعی، که با قدرت رهبری بالا درآمیخته بود. این شرایط باعث شد که تورینو به بالاترین قله فوتبال ایتالیا دست پیدا کند. همان تیمی که در آن برهه از تاریخ به ”تورینوی بزرگ“ مشهور شد.
پس از دوفصل حضور در میانه های جدول با ونتزیا (Venezia)، ماتزولا نقشی کلیدی را در رساندن تیم به رده سوم ایفا کرد و طعم قهرمانی در جام حذفی موسوم به کوپا ایتالیا را چشید. این اتفاقات سران تورینو را به شدت مجذوب توانایی های والنتینو کرد تا جایی که آن ها توانستند در رقابت با یوونتوس ماتزولا را به خدمت بگیرند.
با رهبری شدن خط هافبک توسط ماتزولا، تورینو توانست آخرین اسکودتو را قبل از ورود جنگ جهانی دوم به خاک ایتالیا تصاحب کند. پس از پایان جنگ جهانی در سال 1946 تورینو چهار سال پیاپی قهرمان ایتالیا شد. در بیش از ده فصلی که او در بالاترین سطح فوتبال ایتالیا بازی کرد 109 بار موفق به گلزنی شد و پنج قهرمانی سری آ را به همراه تورینو جشن گرفت.
دنیای فوتبال هیچ گاه نفهمید ابعاد واقعی بازی وی چگونه خواهد بود، اگر...
در چهارم می 1949 هواپیمایی که میزبان والنتینو ماتزولا، هجده بازیکن دیگر، سران تیم، خبرنگاران و خدمه پرواز بود با تپه ای که در شرق شهر تورین واقع است برخورد کرد و تمامی 31 سرنشین آن جان باختند.
14. مارکو تاردلی
(پیزا 1972 تا 1974 / یوونتوس 1975 تا 1985 / اینتر 1985 تا 1987)
اساس جدایی ناپذیر یوونتوس و تیم ملی ایتالیا در دهه هشتاد میلادی!
تاردلی همه عناوین اروپایی ممکن را در خلال ده سالی که در یوونتوس بازی کرد به دست آورد. شش اسکودتو (قهرمانی ایتالیا) و سه کوپا ایتالیا نیز در میان افتخارات او دیده می شود. مارکو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این تیم محسوب می شود.
تاردلی به خاطر سبک سرسختانه اش شهرت جهانی دارد. مارکو بی وقفه می دوید، از نظر ذهنی غیرقابل نفوذ و مستحکم بود و تکل هایی استخوان خرد کن داشت. اگر می خواهید جانشینی برای بازیکنی مثل جنارو گتوزو ببینید فیلم های بازی های تاردلی را تهیه کنید.
با این که تاردلی در ابتدا بازیکنی تهاجمی نبود اما در 367 بازی ای که مسابقات مختلف برای بانوی پیر تورین به میدان رفت 51 گل به ثمر رساند. او استعداد عجیبی برای زدن گل های مهم داشت. گلی که مارکو در بازی رفت فینال اروپا در سال 1977 به اتلتیکو مادرید زد مقدمات اولین عنوان قهرمانی قاره ای تاریخ یوونتوس را فراهم کرد.
او از نظر بازی های ملی نیز در موقعیت زمانی بسیار خوبی قرار گرفت، دو از گل های مهم تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 1982 توسط تاردلی به ثمر رسید که یک از آن ها در بازی مرحله دوم گروهی برابر آرژانتین به دست آمد و گل دوم در بازی فینال برابر آلمان غربی به ثمر رسید. شادی بی اندازه تاردلی بعد از گل هنوز به برجسته ترین حالت ممکن در ذهن هواداران ایتالیا باقی مانده است. ایتالیا در آن جام قهرمان شد.
13. دیگو آرماندو مارادونا
(ناپولی 1984 تا 1991)
حذف کردن مارادونا که یکی از دو نابغه دنیای فوتبال بود از این فهرست غیر ممکن است. نیمی از 20 سالی را که مارادونا فوتبال بازی کرد در اروپا گذشت که بخش اعظم آن ده سال در ناپولی سپری شد. هنگامی که دیگو در روزهای اوجش قرار داشت با مبلغ 10.5 میلیون دلار که در آن زمان یک رکورد محسوب می شد به ناپولی پیوست. جادوگری مارادونا با توپ برای ناپلی ها دو اسکودتو، یک کوپا ایتالیا، یک قهرمانی اروپایی و یک سوپرکاپ به ارمغان آورد.
مارادونا هفت سال پیراهن شهر ناپل را به تن کرد و 81 بار موفق به گشودن دروازه حریفان شد. هرچند حاشیه های بسیاری پیرامون دیگو در خارج از زمین وجود داشت اما او یکی از تاثیرگذارترین بازیکنان این تیم به شمار می رود، تا جایی که سران تیم پس از او پیراهن شماره ده ناپولی را بایگانی کردند.
12. جوزپه برگومی
(اینتر 1979 تا 1999)
برگومی بیست سال در سن سیرو بازی کرد. وی در سری آ 519 بار به میدان رفت و نامش را به عنوان یکی از بزرگ ترین مدافعان تاریخ ایتالیا به ثبت رساند.
دوران فوتبال او با قدرت نمایی میلان و یوونتوس همراه بود و او فقط یک بار موفق شد طعم قهرمانی ایتالیا را بچشد. برگومی کارنامه اش را با یک کوپا ایتالیا و سه قهرمانی اروپایی تکمیل کرد. برگومی به تازگی جایش را در فهرست بازیکنانی که بیشترین بازی را در تاریخ تیم اینتر انجام داده اند به خاویر زانتی داد. درست مانند زانتی، برگومی نیز چندین سال کاپیتان نراتزوری ها بود.
نام برگومی در سال 2004 از سوی فیفا به عنوان صدمین بازیکن از میان 125 بازیکن بزرگ زنده دنیا اعلام شد، شهرت شایسته ای برای مهارت دفاعی برگومی!
