به گزارش مهر، موضوع محدودیت پوشاک برای تیم ملی فوتبال ایران در آستانه جام جهانی برزیل جنجال زیادی برانگیخته است. مهدی پاشازاده، ملی‌پوش ایران در جام جهانی ۱۹۹۸ در گفتگو با دویچه وله از تجربیات خود در مورد لباس تیم ملی می‌گوید.
* دویچه وله: مشکلات پیراهن تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی 2014 برزیل یک ماه قبل از شروع این مسابقات سرخط اخبار ورزشی ایران را به خود اختصاص داده . علی کفاشیان گفته برای بازیکنان فقط یکدست لباس در جام جهانی موجود است و بازیکنان باید خیلی مواظب لباسشان باشند و اجازه تعویض لباس‌های بازیکنان حریف را پس از بازی ندارند. این موضوع در روزهای اخیر در رسانه‌های بین‌المللی نیز بازتابی داشته است. ارزیابی شما از این جریان چیست؟
- مهدی پاشازاده: ما که متاسفانه همیشه از این دست موارد داشتیم، امسال هم همین طور. یعنی نمیدانم چه جوری قرارداد بسته شده، ولی من فکر می‌کنم بهتر بود که ما می‌رفتیم از بازار لباس را می‌خریدیم و هزینه‌اش هم این قدر بالا نبود و بهتر از این قرارداد بود.
حالا کیفیت پیراهن را من ندیده‌ام. نمیدانم، ولی اگر اصل آل‌اسپورت باشد، کیفیت‌اش نباید بد باشد. اگر هم هست، حتما یک ایرادی دارد و باید ببینیم از کجا می‌آید و اصلا چه جوری هست. به‌قول معروف اصل است، درجه دو یا درجه سه است. برای مملکت‌مان خیلی بد است که چنین اتفاقاتی دارد می‌افتد و چنین صحبت‌هایی اصلاَ هست. اینکه پیراهن‌ها را نباید عوض کنند، یک دست پیراهن بیشتر نیست و... اینها خیلی خیلی بد است. حالا نمیدانم تا چه حد صحت دارد و این حرف‌ها را آقای کفاشیان زده یا نزده. ولی اصلاَ حرفش هم بد است.
* اما معمولاَ در قراردادها بین تولیدکننده پوشاک از یک سو و فدراسیون ها و باشگاه‌های ورزشی از سوی دیگر این مساله عرف و رسم است که یک تیم حداقل برای طول یک تورنمنت یا یک فصل 10 دست لباس برای یک بازیکن داشته باشد. شما نیز سابقه حضور در باشگاه‌های آلمان و اتریش و ایران را دارید و در جام جهانی 98 فرانسه نیز بوده‌اید. اما چرا حالا یک شرایط دیگری برای تیم ملی ایران مطرح است؟
- در تیم باشگاهی‌مان در اتریش و در آلمان تا 10 دست لباس به ما می‌دادند، فقط برای بازی. من فکر می‌کنم دیگر الان تیم‌های محلی هم دو دست لباس را دارند. چنین مساله‌ای راجع به تیم ملی خیلی بد است. در کشورهای کوچک مانند اتریش که 6-7 میلیون جمعیت دارد، می‌آیند اسپانسر می‌شوند و به اندازه کافی هم لباس می‌دهند.
ما در تیم‌های باشگاهی‌مان تا 10 دست پیراهن و شورت بازی هم داشتیم. حالا گرمکن و اینها هیچ. اصلا چنین چیزی خوب نیست و نمیدانم این چه قراردادی است و چه جوری بوده و چرا این قدر حرف و حدیث است و هیچ کس هم نمی‌آید خیلی واضح و درست و حسابی راجع به آن صحبت کند. اگر قرارداد درست است، مشکلی ندارد، خُب چرا نمی‌آئید دفاع کنید. اگر مشکل دارد، که نمیدانم چه کسی باید رسیدگی کند.
* تامین‌کننده پوشاک تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی 1998 فرانسه که خودتان حضور داشتید، پوما بود. در آن دوران پوما برای هر بازیکن چند دست لباس در اختیار تیم ملی گذاشته بود؟
- آن موقع هم یک مقدار مشکلاتی بود. اما محسن صفایی فراهانی قرارداد خوبی بستند و سعی کردند با آن قراردادی که برای بزرگسالان بستند، تمامی تیم‌های امید و نوجوانان و جوانان را هم پوشش بدهند. یعنی از لباس‌هایی که برای ما گرفته بودند، به آنها هم دادند. به هرحال به اندازه کافی دادند و فکر می‌کنم ما هرکدام چهار دست شورت و پیراهن بازی داشتیم و همین طور گرمکن هم به اندازه کافی داشتیم.
حالا نه زیاد، ولی کافی بود و راجع به این موضوع مشکلی نداشتیم. لباس تمرین بود، کفش به اندازه کافی بود و اگر بخواهیم آن دوران را با الان مقایسه کنیم، الان وضعیت چیز دیگری است. الان ما باید فکر بازی با نیجریه باشیم، فکر بازی با آرژانتین باشیم یا دنبال بازی تدارکاتی خوبی باشیم. اما به جای اینکه دنبال اینها باشیم، دنبال نوع پیراهن و جنس پیراهن و رنگ پیراهن و از این دست مسائل هستیم. متاسفانه حاشیه فوتبال خیلی بیشتر از خود متن فوتبال است.
* پس در جام جهانی 98 فرانسه صفایی فراهانی رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایران هیچ محدودیتی برای تعویض پیراهن بازیکن با بازیکن حریف پس از اتمام بازی قائل نشده بود؟
- نه، هیچ مشکلی نبود. اصلاَ راجع به این مسائل صحبتی نبود، اینکه عوض کنند یا نکنند. نمیدانم چرا از خود بازیکنان پول جمع نمی‌کنند که لباس بخرند. یک مقدار خنده‌دار است. این مسائل برای هر مملکت و کشوری بد است. چون شما هر جایی که باشید، در یک میهمانی یا هر جای دیگری، و کسی هم آنجا شما را نمی‌شناسد، اول ظاهرتان را نگاه می‌کنند. باطنتان را که نمی‌دانند چیست. اول ظاهرتان را می‌بینند. ظاهر ما اگر شیک و تمیز باشد و با معیارهای مملکت و مردمان... نمیدانم، یک تی‌شرت بازی مگر چند است؟
