وارطان پینتوریکودنیا داره به سمت جهانی شدن میره. مرزها دارن کمرنگ میشن و این قانون (برگذاری به طور هم زمان در چند کشور) هم یه روز به هر حال اجرایی میشه. حقوق بشر میگه شما نباید هیچ مردمی رو از حقوق اولیشون ساقط کنی. انگلستان و امریکا و روسیه و برزیل خیلی راحت می تونن به تنهایی یه جام جهانی کامل رو برگذار کنن. ولی این وسط تکلیف کشورهایی مثل کاستاریکا، نیجریه، اروگوئه، و حتی همین ایران خودمون چی میشه؟ آیا توجیه پذیره که به خاطر کمبود امکانات (که می تونه نتیجه ی فقر ذاتی یک کشور، یا غارت گری افراد داخلی و خارجی باشه) مردمی رو که عاشق فوتبال هستن و با اون زندگی می کنن "تا ابد" از دیدن بازی های جام جهانی که داره تو سرزمین خودشون برگذار میشه محروم کرد؟ آیا توجیه پذیر نیست که این مردم به آرزوشون برسن در صورتی که نیجریه بتونه با همکاری کامرون و ساحل عاج یه جام جهانی کامل و بی نقص رو برگذار کنه؟ اروگوئه و پاراگوئه؟ چک و اسلواکی و اسلوونی؟ چه اشکالی داره؟
به نظر من اینفانیتو می تونه گزینه ی مناسبی برای صندلی ریاست فوتبال جهان باشه. چون هم مورد تایید فوتبالی هاست، هم دولت های بزرگ و مهم ازش حمایت می کنن و هم از سالم های بدنه ی قبلی یوفاست که تجربه ی زیادی داره و با پلاتینی کارهای خیلی مهم و بزرگی توی فوتبال انجام دادن. حالا که اسم پلاتینی آلوده شده بهترین گزینه همین اینفانیتو هست
