اختصاصی طرفداری - به نظر می رسید رمی ها نیم فصل دوم را فوق العاده شروع کرده اند. یعنی اگر خوش بینی مان را حفظ کرده بودیم تا اواخر نیمه اول چنین تصوری می کردیم. آنها تا دقیقه 44 با دو گل عمر صدیق و فلورنزی طی دو ضدحمله برق آسا در زمین کیوو جلو افتاده بودند، آن هم در غیبت فرانچسکو توتی بیرون از میدان و ادین ژکو، میرالم پیانیچ و ناینگولان محروم. ولی نیمه اول تمام نشده بود که مردان رودی گارسیا به ما یادآوری کردند همان رم نیم فصل اول هستند. عقربه ساعت که آمد روی دقیقه 58 رسید نتیجه شده بود 2-2. وقتی یاگو فالکه بار دیگر رم را جلو انداخت احتمالا می دانستیم دیدار با این نتیجه پایان نخواهد یافت. چنان که مردان کیوو این بار چهار دقیقه به پایان بار دیگر دروازه شزنی را فتح کردند تا بازی با نتیجه 3-3 تمام شود. تا رم دو امتیاز دیگر از کف دهد. رم سه گل زد ولی مگر همین رم برابر بایر لورکوزن در لیگ قهرمانان 4 گل نزده و 4 گل هم دریافت نکرده بود؟! آن رمی ها آن شب تا دقیقه 84 با نتیجه 4-2 جلو بودند ولی طی دو دقیقه دو گل دریافت کردند و باز هم برتری شان را برباد دادند. آن چه در سری آ برابر بولونیا با تن دادن به تساوی 2-2 در سه دقیقه به پایان تکرار شد.
کشیده شدن سوت پایان مترادف با ثبت رکورد غبطه انگیزی برای باشگاه رم بود: زدن 4000 گل در تاریخ سری آ که یعنی بیشترین گل پس از یوونتوس، اینتر و میلان. ولی تساوی با کیوو آسمان زمستانی رم را تیره تر ساخت. آنها طی هشت دیدار اخیرشان در سری آ و لیگ قهرمانان فقط یک بار برده اند و به چهار تساوی قناعت کرده اند. تساوی در زمین کیوو مترادف با چهارمین تساوی متوالی دور از خانه هم به شمار می رفت که پس از ده سال برای جلوروسی تکرار شده است. به این ها می توان تساوی بدون گل با باته در لیگ قهرمانان و نتیجه صفر -صفر طی 120 دقیقه برابر اسپیزا در جام حذفی را هم اضافه کرد.
رودی گارسیا برابر کیوو به دو بازیکن هجده ساله فرصت خودنمایی داد، به صدیق پسر نیجریه ای در دومین بازی اش در سری آ و همین طور به لورنزو دی لیویو – پسر آنجلو دی لیویو ستاره سال های دور یووه – و آنها خوب ظاهر شدند. حالا رم با 35 گل زده پس از فیورنتینا 36 گله تا هفته هجدهم بهترین خط حمله را معرفی کرده که یعنی 11 گل بیشتر از اینتر و میلان و 4 گل بیشتر از یووه. این همان روی سپید رم است. یعنی می توان پرسید چرا تیمی که فرانچسکو توتی، محمد صلاح، ژروینیو، ادین ژکو و کوین استروتمن را در اختیار دارد به قهرمانی نیندیشد؟ این همان تیمی است که هم یووه را شکست داده و هم فیورنتینا و در سفر به ناپولی هم نباخته، ولی رم چهره ای تیره هم دارد. چهره ای بی تناسب با مردان تهاجمی بزرگش. رم با 21 گل خورده میان شش تیم اول جدول بدترین خط دفاع را هم معرفی کرده است (ساسولو در رتبه هفتم 17 گل دریافت کرده). یعنی دریافت 3 گل از کیوو تیم دوازدهم جدول خاطر نشان کرد چرا رم برابر بارسلونا 1-6 له شد.
اولین پرسش که پرسش ساده و بدیهی به شمار می رود، این است آیا رم به راستی می خواهد شزنی را که به صورت قرضی از آرسنال راهی پایتخت ایتالیا شده حفظ کند؟ آیا مورگان دسانتیس 38 ساله و باگدان لابونت 37 ساله گزینه های کارآتری نیستند؟ هر سه گل کیوو برتافته از اهمال شزنی بودند. گل اول بدون آن که توپ از زیر بغل او بغلطد و آرام به سوی خط دروازه رود به ثمر نمی رسید. گل دوم با ارسال ضربه کرنری درون محوطه جریمه، جایی که به او تعلق داشت وارد دروازه شد و واکنش او برابر ضربه آزادی که منجر به گل سوم شد هم کند بود و هم مضحک. توپ باز هم از چنگ سنگربان لهستانی به درآمد و هر چند بر تور بوسه نزد، ولی تکنولوژی جدید نشان داد از خط دروازه عبور کرده است.
خط دفاعی رم کماکان ناموزون بود و شکننده. مایکون در دفاع راست طی نفوذهایش موفق تر نشان می داد تا در دفاع. اکنون یافتن یک مدافع راست برای رم جایی که فلورنزی هم در آن بازی کرده بدل به چالشی شده است. ترکیب مانولاس یونانی و رودیگر آلمانی در قلب دفاع مصیبت بار بوده و آن دو برابر کیوو آشکارا یکدیگر را نمی فهمیدند. آن چه گوشزد می کند رودی گارسیا در پیدا کردن یک زوج برای مانولاس ناکام مانده است. ویلیام واینکوئر به عنوان هافبک دفاعی برابر کیوو جان کند، هر که بود پیانیچ نبود.
حقیقت این است پیروزی برابر جنوا پیش از کریسمس هم برای رمی ها چندان شیرین نبود و اعتراض طرفداران در استادیوم المپیک رم ادامه پیدا کرده است. رمی ها روی کاغذ هنوز از کورس قهرمانی کنار نکشیده اند و فقط 6 امتیاز با اینتر صدرنشین فاصله دارند، ولی مردان جلورسی نشان داده اند جنگاوران زدن حرف آخر در نبردها نیستند. یادمان باشد رم در این فصل برخلاف چند فصل اخیر که فقط یووه را رقیب قهرمانی می دید باید حداقل چهار تیم را برای فتح اسکودتو پشت سر بگذارد تا انتظار پانزده ساله را پایانی بخشد. آن چه به رغم فاصله ظاهرا اندک 6 امتیازی دور از دسترس به نظر می رسد. به همین دلیل می رسیم به مهم ترین پرسش: رم تا کی و کجا رودی گارسیا را تحمل خواهد کرد؟
