طرفداری- ده سال پیش، کریستیانو رونالدو با زدن 42 گل، عملکردی خارق العاده در ترکیب تیم فرگوسن داشت و باعث شد این تیم در آن فصل، جام های مهمی، از جمله مهم ترین جام در سطح باشگاهی در قاره اروپا را فتح کند.
در عصر تکنولوژی با پیشرفت روزافزون شبکه های اجتماعی، که روز به روز مردم را به قضاوت کنندگان سخت گیر تری تبدیل می کند، تبدیل به یک ستاره شدن سخت تر شده است.
این روزها بازیکنان فوتبال و ورزشکاران زیر ذره بین مردم و هزاران لنز دوربین عکاسی قرار گرفته اند و همین باعث شده کوچک ترین حرکات آنها، خارج از دید دنبال کنندگان نماند.
گاهی وقت ها یک بازیکن در عرض چند روز و با انجام چند عملکرد به یک ستاره تبدیل می شود، ولی کافیست یک عملکرد ضعیف یا یک لغزش از آنها نشان داده شود تا از عرش به فرش کشیده شوند.
با این تفاسیر، رشد و درخشش یک ورزشکار و عبور از تمامی موانع پیش رو و تبدیل شدن به یک ستاره می تواند با ارزش تر و الهام بخش تر از گذشته باشد.
فصل 2008-2007 باعث شد کریستیانو رونالدو پس از یک پیشرفت تدریجی در لباس منچستریونایتد به سطح برترین بازیکن دنیا برسد و در همان سال نیز به شایستگی توسط فیفا به عنوان بهترین بازیکن انتخاب و جایزه توپ طلا را از آن خود کرد.
در آن سال، سر الکس فرگوسن، در مورد رونالدوی جوان می گفت:
"او فوق العاده است، کریس اکنون آماده است با تمام وجود به همه ثابت کند که چه بازیکن با کیفیتی است."
در پایان فصل 2007-2006 رونالدو به خوبی استعداد خود را به همه ثابت کرده بود و با انجام بازی های درخشان، تیم منچستریونایتد را پس از چهار سال، به یک قهرمانی مقتدرانه در لیگ برتر انگلیس رسانده و خود نیز به یک سه گانه جذاب در کسب عناوین انفرادی رسید؛ برترین بازیکن لیگ انگلیس، برترین بازیکن جوان سال جهان و برترین بازیکن جهان به انتخاب نویسندگان ورزشی.
رونالدو در سال 2008 به سطحی از پختگی و آمادگی رسیده بود که اگر دوران حضورش در منچستریونایتد، از سال 2003 را آغاز راه رفتن او در نظر بگیریم، او پس از این مدت آماده بود که به زیبایی در آسمان اولدترافورد پرواز کند.
اگر نگوییم بهترین، در یکی از بهترین فصل های یک بازیکن در تاریخ لیگ جزیره، رونالدو در این سال 42 بار در تمام رقابت های مختلف برای تیمش گلزنی کرد که 31 گل آن در 34 بازی در لیگ جزیره بود و البته او به نسبت دقایق حضورش در ترکیب، هر 95.5 دقیقه یک بار برای شیاطین سرخ گلزنی کرده بود که این آماری فوق‌العاده به حساب می آید.
اما برای اینکه به درخشش این ستاره پرتغالی در آن فصل پی ببریم، لازم است بدانید که رونالدو در زمان ثبت این رکورد و زدن 42 گل، تنها 22 سال سن داشت و البته در پست وینگر به میدان می رفت، نه مهاجم مرکزی!
او تعریف جدیدی از وینگر را در فوتبال مدرن دنیا به نمایش گذاشته بود و کمی بعد از اینکه 23 ساله شد، توانست به رکورد 40 ساله جرج بست، در زدن 32 گل به عنوان یک وینگر دست پیدا کند و البته برای شکستن رکورد دنیس لاو در زدن 46 گل برای یونایتدها در یک فصل، فقط 4 گل کم آورد.
برای پی بردن به ارزش کار رونالدو در آن فصل او را با عملکرد یکی از برترین مهاجم های نوک چند سال اخیر جزیره مقایسه می کنیم؛ لوییس سوارز در بهترین فصل حضورش در لیورپول در فصل 2014-2013 همانند رونالدو 31 بار برای تیمش گل زد، تا آمار هر 95.5 دقیقه یک گل را ثبت کرده باشد و تنها تفاوتش این بود که بیش از دو برابر رونالدو که 6 پاس گل داده بود، برای هم تیمی هایش گل ساخت، یعنی عدد 13.
آمار و ارقام برای یک مهاجم کناری دیووانه وار است؛ رونالدو در آن فصل نقش به سزایی در دوگانه تاریخی شاگردان فرگوسن در لیگ جزیره و البته آن شب تاریخی در مسکو برای به دست آوردن لیگ قهرمانان اروپا در یک شب سرد و بارانی داشت. بدون اغراق آن فصل بهترین فصل رونالدو در این تیم بود و البته منجر به انقلابی توسط رونالدو، در پست وینگر در فوتبال مدرن امروزی شد.
درست مثل سوارز در فصل 2014-2013، رونالدو نیز فصل 2008-2007 را با یک نقطه تاریک در کارنامه اش شروع کرد؛ او در دومین بازی فصل یونایتد، در تساوی یک بر یک تیمش برابر پورتموث، با سر به صورت ریچارد هیوز کوبید، تا با کارت قرمز داور رو به رو شود.
فرگوسن اما پس از این اخراج معتقد بود بازیکنش را تحریک کرده اند، او در این مورد گفت:
" آنها در طول بازی کریس را عصبی و تحریک کردند و این اتفاقی بود که آنها می خواستند، البته کار رونالدو را تایید نمی کنم؛ یک بازیکن حرفه ای مثل رونالدو باید بتواند در طول بازی آرام باشد و البته این را بداند که او بازیکن بهتری است و به همین خاطر می خواهند او را تحریک کنند."
حرکت رونالدو با محرومیتی سه جلسه ای، همراه شد؛ اما باعث شد تا رونالدو پس از بازگشت از این محرومیت، رفتار حرفه ای تری از خود نشان داده تا دیگر گرفتار چنین محرومیت هایی نشود.
او نخستین گل فصلش را در لیگ قهرمانان اروپا و در دیدار برابر تیم سابقش، یعنی اسپورتینگ لیسبون، در ورزشگاه آلوالاده با یک ضربه سر به ثمر رساند و البته مطابق انتظار خوشحالی بعد از گل انجام نداد، تا قدردان گذشته اش در این باشگاه باشد.
ضربات سر سهمگین رونالدو که شاید بهترین مثال برای آنها، گلش در استادیوم المپیک شهر رم در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا برابر آ اس رم بود؛ پروازی بلند در مقابل دروازه، همانند ستاره های ان بی ای، صبر و بردباری برای رسیدن تایمینگ مناسب، استفاده از عضلات قدرتمند گردن و زدن یک ضربه محکم به توپ باعث شد تا بیش از پیش به قدرت و دقت عجیب او به زدن گل با ضربه سر پی ببریم.
تغییر های ناگهانی او با توپ، پا عوض کردن های سریع او که همه این ها به حرکات انحصاری او در مستطیل سبز تبدیل شده بود، برای هر مدافعی گمراه کننده و مهار او را به طور عجیبی سخت کرده بود.
رونالدو در زدن ضربات آزاد نیز سبک مخصوص به خود را دارد، استفاده از شوت های کشیده و قوسی که در آخرین لحظات مانند تیری که از کمان رها شده فراز یا فرود دارد و یا تغییر جهت می دهد، سبک جدیدی در زدن ضربات آزاد تعریف کرده، سبکی که جاذبه زمین را به چالش می کشد!
رونالدو در مورد راز و تکنیک خاص ضربه زدنش به توپ می گوید:
"راز چگونه ضربه زدنم به توپ؟ آن را فاش نخواهم کرد؛ من نمی توانم برگ برنده ام را در اختیار دیگران بگذارم!"
رونالدو در فصل 2008-2007 گل های حساس و زیبای زیادی برای تیمش به ثمر رساند؛ گلزنی در دو دیدار رفت و برگشت برابر رقیب مستقیم آنها در کورس قهرمانی، یعنی آرسنال؛ زدن گل های حیاتی در مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا برابر رم و لیون؛ و البته زدن گل اول تیمش در فینال مسکو برابر چلسی.
البته تنها نقطه تاریک او در این فصل از دست دادن چند ضربه پنالتی بود که از مهم ترین آنها می توان به ضربه پنالتی در نیمه نهایی و ضربه پنالتی در فینال برابر چلسی اشاره کرد، که در گل کردن هر دوی آنها ناکام بود.
پل اسکولز در مورد عملکرد رونالدو در آن فصل می گوید:
"من همواره خوش شانس بوده ام که در کنار بازیکنان بزرگ بازی کرده ام؛ رونالدو اما برای من در جایگاه بالاتری نسبت به بقیه قرار می گیرد؛ او کار فوق العاده ای انجام داده و مطمئن باشید زدن 42 گل در یک فصل، برای یک وینگر، اصلا کار آسانی نیست."
رونالدو به تنهایی و در بازی فردی به قدر کافی حیرت آور است، اما تصور کنید حضور او در کنار یک وین رونی فوق العاده و کارلوس توز آماده، چه آتشی به پا می کند.
شاید به یاد ماندنی ترین دیدار این سه بازیکن در کنار یکدیگر به مارس 2008 و دیدار برابر استون ویلا بر می گردد؛ رونالدو در آن بازی با زدن یک گل و دادن یک پاس گل، توز با زدن یک گل و وین رونی جوان با انجام یک بریس، شبی خاطره انگیز برای هواداران تیمشان رقم زدند تا با 4 گل استون ویلا را در هم کوبیده باشند.
تک گل رونالدو در این بازی به زیبایی هر چه تمام تر و با یک ضربه پشت پا که از میان پاهای مدافع حریف عبور کرد، به ثمر رسید؛ مارتین اونیل، سرمربی وقت استون ویلا در مورد آن دیدار گفت:
" مطمئن باشید اگر می خواهید قدرت تیم و خط دفاعی تیمتان را محک بزنید، هیچ محکی جدی تر از دیدار برابر خط حمله منچستریونایتد نخواهید یافت."
در تاریخ لیگ جزیره، تنها هفت بازیکن موفق به زدن 30 گل یا بیشتر شده اند که رونالدو یکی از آنهاست و البته او در حالی به این مهم دست پیدا کرد که در پستی غیر از مهاجم هدف به میدان می رفت؛ او در این لیست هفت نفره، پس از اندی کول در فصل 1994-1993، به دومین بازیکن جوان لیگ برتر نیز تبدیل شده که توانسته به این رکورد دست پیدا کند.
پس بدون شک سال 2008 را می توان بهترین سال او در اولدترافورد دانست؛ سالی که او در تاریخ باشگاه منچستریونایتد جاودانه شد؛ سالی که او به شایستگی برترین بازیکن جهان لقب گرفت؛ سالی که سال CR7 نام گرفت!
